อักษราภัคเดินตามมาคิลไปเงียบๆ จนกระทั่งผ่านทะเลสาบไปถึงบริเวณทะเลทรายสีทอง ซึ่งมีเกลียวคลื่นสูงต่ำตามธรรมชาติสรรค์สร้าง ก็อ้าปากค้างไปกับความงดงามที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า
ความงดงามของทะเลทรายสีทองที่เธอเคยเห็นตามหน้าอินเตอร์เน็ต หรือตามหนังสือต่างๆ เทียบไม่ได้กับการได้เห็นของจริงที่อยู่ตรงหน้าในขณะนี้
“อักษรา มานี้สิ ผมจะให้คุณดูนกเหยี่ยวที่ผมเลี้ยงไว้”
มาคิลหันมาเอ่ยเรียก เมื่ออักษราภัคยังคงยืนอยู่ที่เดิม เพื่อซึมซับความงดงามของเนินคลื่นทะเลทรายสีทองแทบไม่กะพริบตา
อักษราภัคหันไปมองมาคิล แล้วก้าวเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่าย ซึ่งกำลังสวมถุงมือหนังอันใหญ่ให้อัซลีน่า ก่อนจะสวมถุงมือหนังอีกคู่หนึ่งเข้ากับต้นแขนสีแทนของตนเอง ก็เอ่ยถามด้วยความแปลกใจ เพราะเธอไม่เห็นมีนกเหยี่ยวบินอยู่ในบริเวณนี้แม้แต่ตัวเดียว
“ไหนคะ นกเหยี่ยวที่คุณว่า ฉันไม่เห็นมีนกเหยี่ยวสักตัว”
“ใจเย็นๆ อักษรา เดี๋ยวคุณจ
