(คิดถึงเหรอ โทรมาดึกๆ ดื่นๆ) เสียงกวนประสาทของขุนเขาดังเข้ามาในสายทันทีที่อีกฝ่ายกดรับ
“มารับหน่อยได้ไหม”
(อยู่ไหนอ่ะ ไม่ได้อยู่กับไอ้วินเหรอ?) ที่ต้องถามเพราะหากคาลวินอยู่ตรงนั้น มันต้องพร้อมที่จะช่วยเหลือพลอยชมพูทุกเวลาอยู่แล้ว
“คอนโดที่เมื่อสองปีก่อนฉันเคยบอกให้แกมารับ” ขุนเขาเงียบไปเมื่อได้ยินแบบนั้น ไม่ใช่ว่านึกไม่ออกแต่แค่ไม่เข้าใจว่าทำไมพลอยชมพูถึงโผล่ไปที่นั่นอีกแค่นั้นเลย
(เล่นบ้าอะไรวะพลอย มันสนุกนักเหรอ)
“เรื่องมันยาวอ่ะขุน”
(มันไม่ควรมีเรื่องบ้าบออะไรเลยต่างหากล่ะ)
“สรุปจะมารับไหม”
(เมื่อไหร่จะเลิกเป็นคนแบบนี้วะ พูดอะไรเตือนอะไรคิดจะฟังกันบ้างไหม)
“รออยู่ที่เดิมนะ ฝนจะตกแล้ว”
(แล้วถ้าบอกว่าไม่ไปล่ะพลอย)
“ก็จะรออยู่ตรงนี้แหละ รอจนกว่าแกจะมา” คนที่เหมือนจะเอาแต่ใจตัวเองกับทุกเรื่องเลือกที่จะวางสาย แว๊บหนึ่งที่หันไปมองยังรถคันหรูที่เคลื่อนจากลานจอดออกมาจอดในบริเวณที่สาม
