รักมัดใจนายวายร้าย

พี่เป็นหมอ!!

เกริ่น!

"พี่เทม...ฝันรออยู่นะ..."

[ฝัน...พี่ไม่รับไม่ได้แล้ว...ฝันโบกรถกลับเองนะ]

"พี่เทม...แต่นี่มันดึกแล้วนะ...แล้วมันไม่มีรถแล้ว..."

[อ๊าส์...แค่นี้นะ...พี่ไม่ว่าง]เสียงกระเส่าของเทมหรือแฟนของเพียงฝันเอ่ยขึ้นก่อนจะรีบตัดสายไป

"อีกแล้ว...ทิ้งฉันให้อยู่คนเดียวอีกแล้ว...นี่ฉันยังเป็นแฟนเขาจริงๆใช่ไหม?"ร่างบางใบหน้าอ่อนหวานเอ่ยขึ้นกับตัวเองท่ามกลางความมืดของท้องฟ้า

ร่างเล็กแสนอรชรหย่อนก้นลงนั่งที่ป้ายรถเมล์ ที่ตอนนี้แทบจะไม่มีรถวิ่งผ่านไปมาเลย

"ปราย...แกว่างไหม...มารับฉันหน่อยได้ไหม...พี่เทม..."

[อีกแล้วหรอฝัน...มันผิดนัดอีกแล้วหรอ...เลิกกับมันเถอะผู้ชายแบบนี้น่ะ...แล้วนี่แกอยู่ไหน?]เสียงเพื่อนสนิทเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

"ป้ายรถเมล์...แถวๆร้านกาแฟที่ฉันทำงาน"

[อ้อ...แปบนะแก...เดี๋ยวขอโทรหาพี่ปราณก่อนว่ายังอยู่แถวนั้นไหม...]

4ทุ่ม15

"หมอปราณคะ...ตารางวันนี้ไม่มีอะไรแล้วนะคะ...จะออกเวรเลยไหมคะ"เสียงเลขาเอ่ยรายงานปราณ หมอทั่วไปที่พ่วงตำแหน่งผู้บริหารโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง

"ครับ...ออกเลยครับ"

"ค่ะ...ไม่ทราบว่า...รับกาแฟไหมคะ"

"ไม่ครับ...ขอบคุณครับ"ปราณเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ ก่อนจะเดินไปถอดเสื้อกราด์สีขาวสะอาดตาออกแล้วแขวนไว้ที่ตู้

ขาเรียวก้าวฉับๆไปที่รถสปอร์ตคันหรูราคาเหยียบ40ล้าน ผมที่ใส่เจลเซทไว้เป็นทรง ถูกมือหนาขยี้เบาๆพอให้ทรงที่เซทเอาไว้หลุดออก สลัดคราบคุณหมอทิ้งและหลงเหลือไว้แต่เพลย์บอยตัวร้าย เพราะคืนนี้...เขาจะล่า!!!

คิมหันต์:ไงมึง จะมาไหม?

ปราณ : กำลังไป ขอเด็ดๆแจ่มๆคนนึง

ข้อความถูกส่งไปยังในกลุ่ม

'ปรายฟ้า'

"โทรมาทำไมวะเนี้ย"ปราณอุทานหัวเสีย เมื่ออยู่ๆน้องสาวของเขาก็โทรเข้ามา ขัดจังหวะ

[เฮีย...ออกมาจากโรงพยาบาลยัง]

"กำลัง...มีอะไร"น้ำเสียงของปราณเอ่ยเรียบๆ

[เฮียไปรับเพื่อนให้ปรายหน่อยสิ...คอนโดปรายอยู่ไกล...]

"เพื่อนสวยไหม...ถ้าไม่สวยไม่ไปรับ"

[สวยมาก...แต่ขอเถอะเฮีย...มันไม่ทันคน...ปล่อยเพื่อนปรายสักคนเถอะ]เสียงเอ่ยปรามพี่ชาย เพราะรู้ดีว่าพี่ตัวเองเป็นยังไง

"แล้วเพื่อนอยู่ไหน?"

[ป้ายรถเมล์หน้าร้านกาแฟ ใกล้ๆโรงพยาบาลเรา...ปรายฝากเพื่อนด้วยนะ...และอย่า!!!...คนนี้ปรายขอ!!"น้องสาวของปราณเน้นเสียงหนัก

ปราณ : พวกมึงกูเข้าเวร ไปไม่ได้แล้ว

ซัน : เข้าเวรอีกและ ทิ้งกูกะไอ้คิมตามเคย

คิมหันต์ : เข้าบ่อยไปนะไอ้เวรเนี้ย ไม่ใช่เข้าอย่างอื่นใช่ไหม?

ปราณ : ก็อยากเข้าแหละอย่างอื่นน่ะ

"เฮ้อ...น้องกูเห็นกูเป็นแท็กซี่รับส่งคนหรือไงวะ"ถึงปากจะบ่น แต่สุดท้ายก็ขับรถออกไปยังปลายทางที่น้องสาวบอกไว้ทันที

อีกด้าน...

"เฮ้อ..."ร่างเล็กถอนหายใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า มองรถยนต์ผ่านไปมา แต่ก็นับว่าน้อยคันมากๆเลย แถมก็ถูกแฟนเบี้ยวนัดไม่ยอมมารับอีก และนี่ไม่ใช่ครั้งแรก "นี่ฉันยังเป็นแฟนเขาอยู่ไหมนะ?"

"มาว่ะ...สวยสัส...กูล่อดีไหมเนี้ย"ปราณเอ่ยขึ้นกับตัวเองเบาๆเมื่อนั่งมองร่างบางอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหันไปหลังเบาะแล้วหยิบกระป๋องเบียร์เย็นๆที่มักจะพกเอาไว้ในรถเวลาเบื่อๆติดมือมาด้วย

"เอาหน่อยไหม?..."กระป๋องเบียร์ถูกยื่นให้ร่างบาง ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงข้างๆเธอ

"หึ...ไม่เอาอ่า...หนูไม่กิน...อย่าคิดจะมามอมเหล้าหนูนะ"ร่างเล็กเอ่ย พร้อมกับเอามือปาดน้ำตาออกลวกๆ ในความน้อยใจแฟนที่ดูเหมือนนับวันเธอจะไม่มีตัวตนในสายตาเขาเลย

"พูดคำว่าหนู...นี่พี่ใจสั่นจริงๆนะ"ปราณเอ่ยบอกร่างเล็กน้ำเสียงยียวนตามประสาคนเฟรนลี่

"แล้วพี่เป็นใครเนี่ย...คิดไม่ดีกับหนูหรอ?"เพียงฝันเลิกคิ้วมองร่างสูงข้างกาย

"พี่แค่เหงา...เลยมานั่งเล่นด้วย"

"เหงา?...มันใช่เวลามาเหงาไหม...พี่ไว้ใจได้ป้ะเนี้ย?"ร่างเล็กเอ่ยด้วยความหวาดระแวง พร้อมกับขยับตัวออกห่างจากเขา

"หน้าพี่เหมือนคนไว้ใจไม่ได้หรอ?"เขาเลิกคิ้วมองเธอบ้าง

"ค่ะ...ดูไม่น่าไว้ใจเลย...เอ่อ...หนูไปก่อนดีกว่า"เพียงฝันเตรียมตัวจะลุกขึ้น และถอยห่าง ด้วยความขี้ระแวงของเธอ มันทำให้เธอเริ่มที่จะไม่ไว้ใจร่างสูงตรงหน้า แม้เธอจะเป็นผู้หญิงขี้เล่น คุยจ่อ แต่เธอก็ขี้ระแวงในคราเดียวกัน

"จะไปไหน...เดี๋ยวพี่ไปส่ง"

"หยุดนะ!! หยุดเลย!! ไม่งั้นหนูโทรแจ้งตำรวจจริงๆนะ..."เพียงฝันเอ่ยขึ้น ขาเรียวสวยค่อยๆก้าวถอยหลังไปทีละนิด ทีละนิด

"น้องนั่นแหละหยุด...อย่าเดินต่อนะ"ปราณสาวเท้าก้าวตามร่างเล็กไปช้าๆ

"ไม่!!...พี่หยุดนะ...พี่คิดจะทำอะไรหนู?"

"เชื่อพี่...หยุดเดินก่อน..."

"ไม่!!..."เธอเอ่ยเสียงแข็ง

พลั๊ก!!

"กรี๊ดดดดดด!!"

หมับ!!

ขาของเธอก้าวไปเรื่อยๆ อยู่ๆเธอก็ก้าวพลาดจนข้อเท้าพลิก แต่ปราณเร็วกว่าที่คิดรีบพุ่งเข้าไปคว้าเอวบางของเธอเอาไว้ซะก่อน เลยทำให้การเสียหลักนั้นไม่สำเร็จ และตอนนี้ร่างของเธอก็เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของปราณไปโดยปริยาย สองสายตาสบประสานกัน ราวกับต้องมนตร์สะกดอยู่นานหลายนาที กลิ่นหอมจากคนตัวเล็กมันทำให้เลือดในกายของปราณสูบฉีด กลิ่นมันหอม มันหวาน มันละมุนเอามากๆ มากเสียจนอยากจะเอาหน้าไปซุกไซร้ซอกคอเสียตอนนี้เลย

พรึ่บ!!

แต่เมื่อร่างเล็กตั้งสติได้ เธอก็รีบผลักร่างของเขาออกห่างจากตัว

"ทำไมไม่บอกล่ะว่าอย่าถอยมีท่อ..."

"ก็บอกหยุดๆๆ ฟังซะที่ไหนล่ะ...เกือบตกลงไปขาหักแล้วไหมล่ะ!"

"โอ้ย!!"เพียงฝันร้องเสียงดังลั่นเมื่อจะเดินก้าวขาไปนั่งที่เดิม แต่ก็ต้องชะงักเพราะข้อเท้าของเธอนั้นแพลง

"หยุด...อย่าขยับ...เดี๋ยวพี่ดูให้"

"เชื่อได้แน่นะ?"

"เชื่อได้สิ...ขอโทษนะ..."จากนั้นปราณก็ช้อนร่างบางไปนั่งตรงม้านั่งแล้วถอดรองเท้าผ้าใบของเธอออก

"โอ้ย!!"

"เจ็บหรอ?"ร่างสูงช้อนตาขึ้นไปถามร่างเล็กที่นั่งอยู่สูงกว่า

"ค่ะ..."

"เท้าแพลงน่ะ...แปบนะ"ปราณรีบวิ่งไปที่รถแล้วหยิบกล่องปฐมพยาบาลออกมา

"โห...พร้อมมาก...นี่มีกล่องปฐมพยาบาลในรถด้วยหรอ?"

"ก็พี่เป็นหมอ"ปราณตอบร่างบางก่อนจะใช้ผ้าพันข้อเท้าให้เธอเป็นขั้นตอนสุดท้าย "เสร็จแล้ว...ป้ะเดี๋ยวพี่ไปส่งหอ"

"ไม่เอา...หนูเกรงใจ...อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะคะ...หนูไม่ไปกับคนที่ไม่รู้จักแล้วพี่เป็นใครก็ไม่รู้"เธอพูดอย่างตรงไปตรงมา

"พี่เป็นพี่ชายของปรายฟ้า พี่ชื่อปราณนต์ เรียกสั้นๆว่าปราณก็ได้...แล้วที่มาอยู่นี่เพราะปรายบอกให้มารับแทน"

"เอ้า...แล้วทำไมพี่ไม่บอกหนูตั้งแต่แรกล่ะคะว่าเป็นพี่ของปราย...ปล่อยให้คิดว่าเป็นโรคจิตตั้งนาน"บางทีร่างเล็กก็ตรงเกินไป แต่เป็นความตรงที่มีความใสซื่ออยู่ในนั้น นี่มันแมวน้อยชัดๆ