‘ฉันจะทำลายมันเอง อย่าเผลอก็แล้วกัน!’
วันต่อมา...
ฉันหันซ้ายแลขวาอย่างระแวงเมื่อคำพูดของคิเรย์ยังคงดังก้องอยู่ในหัว หมอนั่นจะโผล่มาหักคอฉันตอนไหนก็ยังไม่รู้ ให้ตายสิ ทำไมชีวิตในโรงเรียนมันลำบากแบบนี้นะ
คู่เต้นลีลาศก็ยังหาไม่ได้
หรือจะขอให้เมฆช่วยดีนะ แต่ว่า... หมอนั่นไม่ใช่นักเรียนไม่รู้อาจารย์จะยอมหรือเปล่าเนี่ยสิ งือๆ ช่วงนี้จิลก็ทำตัวแปลกๆ เขาดูเย็นชาและห่างเหินพิกล แถมยังรู้สึกว่าจิลกำลังหลบหน้าฉันอยู่ด้วยล่ะ
มันเรื่องบ้าอะไรกันนักหนานะ ทำไมเรื่องยุ่งยากใจต้องมาเกิดขึ้นเอาในเวลาเดียวกันด้วยเนี่ย! แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็รู้สึกโล่งใจที่ชีวิตในโรงเรียนช่วงเช้าของวันนี้ผ่านได้ด้วยดีโดยไม่มีคิเรย์มาป่วน
Ding Dong! ~
เสียงออดพักเที่ยงดังขึ้น ฉันเก็บของบนโต๊ะเสร็จกำลังจะเดินออกจากห้องเพื่อไปทานข้าวที่โรงอาหารตามปกติ เสียงทุ้มต่ำของคิเรย์ก็ดังขึ้น
“ไง”
ฉันผวาเฮือกที่เห็นหน้าหมอนั่น กำ
