ตอนที่3 เธอไม่ง่าย?
1869 Words
แครอลพามิ่งขวัญไปนั่งรอในห้องทำงานของพี่ชายบนชั้นสาม เขาจะเป็นคนไปส่งทั้งสองเอง แครอลรู้ว่าคัลเลนดุเธอแน่ ไม่ใช่แค่เรื่องมาเที่ยวกลางคืน แต่เป็นเพราะไม่ดูแลตัวเองด้วย ตอนที่มิ่งขวัญหายไป เธอตกใจแทบตาย มันอันตราย ต่อให้เป็นผับพี่ชายของตัวเองก็เถอะ แครอลเช็ดหน้าเช็ดตา ห้องทำงานของคัลเลนมีโซฟานั่งสบายจัดอยู่ตรงกลาง ข้างในยังมีโต๊ะและของใช้เล็กน้อย กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยไปมา ทำให้บรรยากาศเหมือนอยู่ห้องรับแขกในบ้านมากกว่าผับบาร์
"เอ๊ะ!! มิ่งขวัญ คอเธอไปโดนอะไรมา ให้ฉันดูหน่อยซิ"
มิ่งขวัญเอนตัวหนี เธอลูบผมลงมาปิดลำคอขาวระหงเอาไว้ จะรอยอะไรล่ะ ก็ผลงานพี่ชายของเธอนั่นเเหละแครอล มิ่งขวัญโบกมือบอกว่าไม่เป็นอะไร หากให้แครอลเห็น มันจะน่าอายมากกว่า แครอลค่อนข้างเป็นห่วง แต่เมื่อมิ่งขวัญบอกว่าไม่มีอะไร เธอจึงไม่เซ้าซี้
"แคล เรากลับก่อนดีไหม ฉันอยากนอนแล้ว"
"ฉันโทรไปบอกลุงเอกไม่ต้องมารับเเล้ว ให้พี่คัลเลนไปส่งดีกว่า เธอเป็นอะไรหรือเปล่า หน้าซีดเชียว"
"ฉันมึนหัว อยากจะนอน ถ้าเธอรอพี่ชาย ให้ฉันกลับก่อนนะ ฉันต้องโทรคุยกับมัมมี๊ตอนเช้าด้วย"
แครอลส่ายหน้าไม่ยอม แต่งตัวสวยเซ็กซี่เเบบนี้ เกิดเจอคนไม่ดี จะให้ทำยังไง ไม่ได้ ปล่อยให้กลับคนเดียวไม่ได้เด็ดขาด มิ่งขวัญอกจะเเตก อยากบอกแครอลไปตรงๆ ว่าเธอกลัวพี่ชายของเพื่อน แต่กลับคนเดียว ไม่รู้จะเจอโรคจิตอีกหรือเปล่า ดึกแล้วด้วย
เวลาตีสอง คัลเลนส่งข้อความมาบอกน้องสาว ว่าเขารออยู่ข้างนอก ให้รีบมาจะได้ไปส่ง ไฟกลางผับถูกเปิดจนเห็นว่าคนทยอยออกไปกันหมดแล้ว พ้นประตู ก็เห็นรถหรูสีเงินคันหนึ่งจอดรออยู่ มิ่งขวัญกล้าๆ กลัวๆ เธอไม่อยากเห็นหน้าของคัลเลน
"อ๊ะ!! ขอโทษค่ะ"
แครอลเปิดประตูรถด้านหน้าที่นั่งข้างคนขับ เธอยังไม่ได้ก้าวเข้าไป เห็นผู้หญิงสวยคนหนึ่งนั่งอยู่ก็รู้ว่าคงเป็นคู่ควงของพี่ชาย เช่นนั้นเธอขอโทษก่อน ค่อยปิดประตูรถแล้วทำหน้ากลอกตามองบนใส่ ไม่ใช่แฟนพี่ชายเธอสักหน่อย ทำไมวางท่าน่าหมั่นไส้จัง แครอลเข้าไปนั่งข้างหลัง มิ่งขวัญก็ตามมาติดๆ ทุกการกระทำของเธอล้วนอยู่ในสายตาของคัลเลน เมื่อมุกดาสังเกตเห็น ก็โน้มตัวเข้าไปกอดเเขนเขาทันที
"คัลเลน มุกเวียนหัวจังเลยค่ะ"
หญิงสาวออดอ้อนชายหนุ่มเต็มที่ เขาละสายตามามองอย่างเฉยชาเพียงครู่เดียวก็ออกรถ แครอลเห็นมิ่งขวัญตัวสั่นก็เข้ามากอดเธอ ยัยเพื่อนคนนี้ขี้หนาว ตั้งแต่เด็กก็สวมเสื้อผ้าหนาๆ ตลอด คัลเลนลอบมองอีกครั้ง เขาเอื้อมมือไปปรับเเอร์ ทำให้มุกดาหันไปข้างหลัง เธอเห็นสาวสวยสองคนกอดกันเเน่นก็พอจะเข้าใจ คัลเลนเอาใจใส่คนอื่นเเบบนี้ตั้งเเต่เมื่อไหร่ เธอได้ไปไหนมาไหนกับเขาสองวันเเล้ว เมื่อวานเธอบอกเขาว่าหนาว เเต่ก็ไม่เห็นจะลดเเอร์ให้บ้างเลย มุกดาไม่อยากเรียกร้องอะไรมาก หากเขารำคาญ เธอกลัวว่าจะไม่ได้อยู่ใกล้เขาอีก รถหรูค่อยๆ เคลื่อนมาจอดหน้าคอนโดสูง มุกดายิ้มอ่อนหวานให้คนขับ
"คืนนี้จะมาก็โทรบอกด้วยนะคะ เดี๋ยวมุกเตรียมน้ำไว้ให้อาบ"
คัลเลนไม่ได้ตอบอะไร เขาให้แครอลมานั่งข้างหน้า ชายหนุ่มเร่งเครื่องยนต์จนมาถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ ประตูเปิดออกอัตโนมัติปล่อยให้รถสีเงินเข้าไป คัลเลนไล่น้องสาวลง มิ่งขวัญก็จะลงด้วย แครอลจึงดึงตัวเพื่อนเอาไว้แล้วถาม
"จะนอนกับฉันเหรอวันนี้"
"ไม่ได้นอน ฉันจะกลับเอง ส่งเเค่นี้เเหละ" มิ่งขวัญกลัวคัลเลน เธอไม่อยากอยู่กับเขาสองต่อสอง
"ที่รักจะให้ฉันวางใจได้ยังไง วันนี้ไม่นอนกับฉัน ก็ขอให้พี่คัลเลนไปส่งที่หอนะ เพื่อความปลอดภัย"
มิ่งขวัญถูกเพื่อนรักดันตัวเข้าไปนั่งข้างหน้ากับคนขับ โดยที่ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ปฏิเสธ แครอลรู้เงื่อนไขที่พ่อแม่ของมิ่งขวัญตกลงกัน หากมิ่งขวัญอยู่ไทยได้จนเรียนจบ เรื่องงานหมั้นก็จะยกเลิก เเต่แครอลไม่อยากให้ยกเลิก เธอต้องการให้มิ่งขวัญเข้ามาเป็นคนในครอบครัว ประตูรถปิดลง หญิงสาวหน้าตาตื่นนิ่งเงียบ เมื่อรถเคลื่อนออกไป หัวใจของเธอก็เหมือนจะหยุดเต้นทันที
"พักอยู่ที่ไหน" คัลเลนมองไปบนถนนก่อนจะหันกลับมาหามิ่งขวัญ น้ำเสียงของเขาเยียบเย็นไม่น่าไว้วางใจ
"หอXXX ค่ะ"
ท่าทางเกร็งเเละกลัวขนาดนั้นทำให้คัลเลนนึกสนุก เขาขับเร็วขึ้นพร้อมเปิดหลังคารถออก ผมของมิ่งขวัญปลิวกระจาย เธอไม่เคยนั่งรถที่ขับเร็วขนาดนี้มาก่อน หญิงสาวตกใจ เธอหลับตาแน่น ส่วนคัลเลน เขาเหมือนจะเพิ่มความเร็วขึ้นอีก ดึกมากเเล้ว ถนนโล่งจนสามารถขับเเล้วเบรก ยังดริฟรถเพื่อเเกล้งเธออีก มิ่งขวัญลำคอเเห้งผาก เธอก้มหน้าก้มตาตัวสั่น
"กลัวอะไรนักหนา ไม่ชอบหรือไง เธอไม่ตายเพราะเเค่ฉันขับรถเร็วหรอก"
มิ่งขวัญไม่ตอบ สายตายังคงมองไปทางอื่น จนในที่สุด เขาก็เลิกเเกล้งเธอ คัลเลนไปส่งสาวน้อยถึงลานจอดรถใต้หอ เธอลงไปไม่เเม้เเต่จะขอบคุณ เขาจึงเปิดประตูรถเเล้วเดินตาม มิ่งขวัญวิ่งเร็วขึ้น เเต่เพราะเธอสวมรองเท้าส้นสูง ดังนั้นจึงหนีไม่ทัน เขาดึงเธอเอาไว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเฉยชา
"ไม่ขอบคุณสักคำ"
"ขอบคุณค่ะ"
ดวงตากลมโตมองหน้าคัลเลน เขาได้เห็นเธอชัดๆเป็นครั้งเเรก สาวน้อยคนนี้เหมือนว่าจะมีเเรงดึงดูดบางอย่าง มันทำให้เขาอยากจะได้เธอจริงๆ มิ่งขวัญสะบัดมือออก เธอจะรีบขึ้นห้องไปพักผ่อน
"อ๊ะ!! พี่จะทำอะไร"
คัลเลนใช้กำลังดึงตัวมิ่งขวัญเข้ามากอด เขากดริมฝีปากลงไปจูบเธอ ด้วยความสูงที่ต่างกันมากทำให้ร่างของมิ่งขวัญลอยขึ้น ขาเรียวสองข้างเตะไปมาพยายามขัดขืน เเต่ยิ่งดิ้น เขาก็ยิ่งดูดริมฝีปากของเธอเเรงขึ้น ความร้อนที่มาจากลิ้นหยาบ เเทรกเกาะเกี่ยวกับลิ้นเล็กนุ่มของเธอ มันเหมือนจะผูกเข้าด้วยกันจนพันเป็นปมเเล้ว เสียงจูบดูดดื่มทำลายบรรยากาศอันเงียบสงบของลานจอดรถตอนตีสาม เมื่อคัลเลนถอนริมฝีปากออก เขาก็หอบหายใจหนักหน่วง มิ่งขวัญไม่ต่างกัน ใบหน้าของเธอกลายเป็นสีแดงก่ำ
"ให้มาส่งถึงที่ ก็อ่อยเก่งใช้ได้เลยหนิ ไม่ต้องอายแล้ว ห้องเธออยู่ไหน"
"ไม่ได้อ่อยพี่เลยนะ อย่าคิดเองได้ไหม ปล่อย!!"
"ไม่อ่อย แล้วพามาที่นี่ทำไม"
"ก็หนูพักอยู่ที่นี่ ดึกเเล้วก็กลัวด้วย แครอลไว้ใจให้พี่มาส่ง หนูก็เชื่อเพื่อน ไม่น่าเชื่อเเต่เเรกเลย" คัลเลนวางมิ่งขวัญลง เธอรีบเช็ดปากเเล้วเดินหนีเข้าไปในลิฟต์ ประตูกำลังจะปิดมือของปีศาจก็เเทรกเข้ามาขวางไว้ซะก่อน
"พี่เข้ามาทำไม"
"ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับเธอ"
ผู้ชายคนนี้สูงมาก ยืนอยู่กับเธอสองคนในลิฟต์ เหมือนอากาศที่แบ่งเป็นสองฝั่งชัดเจน มิ่งขวัญรีบออกจากลิฟต์ชั้นที่สิบเอ็ด ขาเรียวยาวก้าวอย่างรวดเร็ว เหมือนกำลังหนีอะไรบางอย่างที่น่ากลัวเอามากๆ บางที อาจเป็นผีที่ยืนอยู่ในลิฟต์ก็ได้ ทันทีที่ปลดล๊อกประตู ร่างของมิ่งขวัญก็ถูกดันเข้าไปด้านใน คัลเลนตามเธอมา เขาหน้าด้านเกินไปหรือเปล่า ผู้หญิงบอกว่าไม่ ทั้งยังปฏิเสธ ตามตื้อไม่เลิกอีก หรือเข้าห้องคนอื่นเเบบนี้เป็นประจำจนกลายเป็นเรื่องปกติไปเเล้ว
"พี่คัลเลน ออกไปด้วยค่ะ เข้าห้องคนอื่นมั่วเเบบนี้ เป็นนิสัยที่ไม่ดีนะคะ"
"ไม่ดี? แครอลบอกให้ฉันตามมาส่งเธอ ก็ต้องดูให้ปลอดภัยสิ"
คัลเลนเดินหน้ารุกเข้าหา เขาโน้มตัวลงมาซุกไซ้ซอกคอระหงก่อนจะจับข้อมือบางไว้ ไม่ให้เธอขัดขวางเขาได้ มิ่งขวัญดิ้นไม่หยุด นั่นทำให้คัลเลนเริ่มรำคาญ เขาล้วงมือลงไปกระตุ้นจุดอ่อนไหวของเธอ เหมือนที่ทำในห้องน้ำของผับ เเต่เธอไม่เล่นด้วย เสียงอู้อี้จมอยู่ในลำคอเพราะจูบอันป่าเถื่อนของเขา ผู้ชายคนนี้ อันตรายมาก ไม่ได้รู้จักกันมาก่อนด้วยซ้ำ เเต่ทำเรื่องอย่างว่ากับเธอเเล้ว ใช่ เขาเป็นผู้ชายรักสนุก ผู้หญิงที่เขาพึ่งไปส่งบอกว่าจะเตรียมน้ำให้เขาอาบ นี่ต้องไม่ใช่ครั้งเเรก เเละเธอจะไม่ยอมมีอะไรกับคนเเปลกหน้าเด็ดขาด ยิ่งเขาเป็นพี่ชายเพื่อน ยิ่งไม่ได้เข้าไปใหญ่
"พี่คัลเลน มิ่งไม่เอานะ ไม่ได้อยากทำเเบบนี้ อย่าหลงตัวเองได้ไหม คิดว่าผู้หญิงง่ายทุกคนเลยหรือไง"
"เธอไม่ง่าย? เเต่เธออ่อยฉัน ไม่งั้นไม่ตามเข้าไปในห้องน้ำหรอก เก็บเเรงไว้เถอะ เดี๋ยวจะร้องไม่ออก"
มิ่งขวัญดิ้นสุดเเรง เธอผลักเขาออกก่อนจะวิ่งไปคว้าเเจกัน ถ้าเข้ามา เธอจะตีให้หัวเเตกจริงๆ ด้วย คัลเลนดูหงุดหงิด เขาจ้องเเจกันในมือของเธอก่อนจะยิ้มน่ากลัว ถ้าจะเอาจริงๆ เเค่เเจกันใบเล็กๆ ทำอะไรเขาไม่ได้หรอก ดูท่าทางมั่นใจในอาวุธของสาวน้อยคนนี้สิ หึ ดุร้ายไม่น่ารักเลย เขาชอบผู้หญิงว่าง่าย ซื่อๆ บอกทำอะไรก็ทำ ไม่ใช่ดื้อเเบบเด็กคนนี้ คัลเลนเดินไปเเง้มเปิดม่านส่องดูบางอย่าง รถที่ตามเขามาตั้งเเต่ออกจากผับยังอยู่
"วางลง อย่าเล่นตัวนักได้ไหมวะ"
..................
รถยนต์คันหรูจอดนิ่งสนิทนานกว่าหนึ่งชั่วโมง หญิงสาวใบหน้าสะสวยหยิบมือถือออกมา เธอดูรูปที่ถ่ายติดคัลเลนกับผู้หญิงคนหนึ่งก็กำมือเเน่น ไม่ปล่อยเขาไปหรอก นังเด็กจืดชืดนั่น ก็เเค่ของเล่นที่เขาใช้ระบายอารมณ์ ผู้ชายก็อย่างนี้ ให้ได้เล่นสนุกหน่อย พอเบื่อ เดี๋ยวก็ซมซานกลับมาเอง
"คัลเลน นายรู้ว่าฉันร้ายเเค่ไหน"
- Writer
