ร้อยรักมายาลวง

ตอนที่ 4 รอยรักที่เธอฝากไว้

ชัยวัฒน์หัวเราะลั่น เพื่อนในกลุ่มอมยิ้มไม่กล้าเยาะเย้ย กรกาญจ์ใช่ย่อยที่ไหนอาละวาดมาแล้วคงไม่มีใครห้ามทัพ

“ตลกหรือไง ไอ้วัฒน์!”เสียงหวานเริ่มแข็ง

“เปล่านะกุ้ง แกไม่ต้องไปเครียดหรอก ฝึกมาเที่ยวสถานที่แบบนี้ไว้ดีแล้วครั้งหนึ่งในชีวิต ได้รู้ว่าเป็นยังไงแล้วถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องมาอีก”อธิบายให้เพื่อนเข้าใจ

“อืม เราเข้าใจแล้ว”ตวัดสายตามองปันนา “ยัยปันชอบใจใหญ่เลย ขนาดขาเจ็บยังยืนเต้นได้”

“ก็นะ นั้นเค้าขาแดนซ์เลยล่ะ”

ร่างสูงใหญ่ดวงตาเรียวคม คิ้วเข้มตรงปลายตวัดขึ้น เสี้ยวหน้าคมเข้มสันกรามโค้งชัด จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากได้รูป สวมเชิ้ตสีดำพับศอก กางเกงสแลคสีน้ำตาลรองเท้าเข้ากัน ก้าวเข้ามาด้านในร้าน แล้วนั่งลงที่โต๊ะประจำมีบริกรคอยบริการอย่างดี ตินสูรณ์กวาดสายตามองนักท่องราตรีภายในร้านตนเอง จุดนี้สามารถมองเห็นบรรยากาศอย่างชัดเจน

น้ำสีอำพันราคาแพงถูกวางไว้บนโต๊ะ บริกรทำหน้าที่ชงให้กับเจ้านาย สาวสวยประจำร้านสองคนนั่งขนาบข้าง คอยซบอิงเธอยินดีที่ได้ให้บริการชายคนนี้ภายในใจต่างวาดหวังจะได้เป็นสาวในสต๊อกมีเงินทองใช้ไม่ขาดมือ ท่อนแขนโอบไหล่สองสาว ดวงตาสะดุดกับใบหน้าเรียวสวย ดวงตากลมโต ผมหยักศกสยายเคลียแผ่นหลัง ผิวขาวเนียนลออดูโดดเด่นอย่างชัดเจนจากผู้อื่นแม้อยู่ในชุดนักศึกษาก็ตาม ต้องใช้เงินสักเท่าไหร่เธอถึงจะยอมขึ้นเตียงกับเขา

“ราวิทย์!”ตินสูรณ์ส่งเสียงเรียกลูกน้อง

“ครับ”

“ผู้หญิงคนนั้นฉันถูกใจ”ราวิทย์มองตามสายตาเจ้านาย ผาดเดียวก็รู้ว่าใครเพราะดูโดดเด่นจนเห็นได้ชัดเจน

“เดี๋ยวผมจัดการให้ครับ”บอดี้การ์ดเดินออกมา

เหมือนเช่นทุกวันหากเจ้านายถูกใจสาวใดจะขอซื้อด้วยเงิน และเขาเป็นคนทำหน้าที่ติดต่อกับสาวๆ เหล่านั้น ไม่เคยมีใครปฏิเสธหากเห็นใบหน้าของเจ้านายชัดเจน ก็ออกจะหล่อเหลาแถมชื่อเสียงยังโด่งดัง ราวิทย์เดินตรงไปยังกลุ่มนักศึกษา ปันนาเบิกตากว้างใบหน้าเริ่มซีดเผือดเมื่อคุ้นหน้ากับชายที่กำลังเดินมา รีบวางแก้วเหล้าลงไปยืนข้างกายกรกาญจ์ทันที

“สวัสดีครับ”ราวิทย์ก้มศีรษะท่าทีสุภาพ

กรกาญจ์ชะงักจ้องมองด้วยความแปลกใจ ชำเลืองมองทางปันนาเห็นสีหน้าเพื่อนไม่สู้ดี ชายคนนี้เป็นใครแล้วเขาต้องการอะไร

“สวัสดีค่ะ”ปันนายกมือไหว้เพราะเห็นว่าเป็นผู้ใหญ่มากกว่า

“พอดีผมมีเรื่องอยากจะตกลงกับคุณสักหน่อยครับ”

หญิงสาวงุนงงใช้นิ้วชี้ตนเอง ราวิทย์พยักหน้าเพื่อเป็นสัญญาณตอบรับ

“มีอะไรเหรอคะ?”

เพื่อนในกลุ่มเริ่มให้ความสนใจ

“เจ้านายผมต้องการคุณคืนนี้ ผมให้คุณหนึ่งแสนตกลงไหมครับ”

สิ้นเสียงกรกาญจ์คว้าแก้วเหล้าจากมือชัยวัฒน์สาดลงไปบนใบหน้าอีกฝ่ายทันที ราวิทย์ชะงักหันกายกลับสาวเท้าเข้าหาเจ้านาย หยุดยืนต่อหน้าตินสูรณ์

“นี่คือคำตอบของผู้หญิงคนนั้นเหรอ”ตินสูรณ์ถาม

“ใช่ครับ”

เจอคนเล่นตัวเอาเสียแล้ว อยากรู้นักว่าใครมันจะไม่แพ้อำนาจเงินบ้าง ชำเลืองมองทางนักศึกษาที่ตนถูกใจเห็นกำลังเก็บข้าวของเหมือนกำลังจะออกจากร้าน คงต้องให้เห็นหน้ากันเด่นชัดเสียหน่อยเพื่อจะช่วยให้เธอตัดสินใจได้ง่ายขึ้น ร่างสูงลุกยืนปลดกระดุมเสื้อเม็ดที่สองเพื่อโชว์มัดกล้าม ก้าวเดินหยุดยืนต่อหน้านักศึกษาในกลุ่มนั้น แววตากรุ่มกริ่มรอยยิ้มทรงเสน่ห์ถูกนำมาใช้

“สวัสดีครับ”เอ่ยทักกรกาญจ์

กรกาญจ์เชิดหน้าเมินมองทางอื่น พยุงเพื่อนเพื่อออกจากร้าน เธอไม่ชอบผู้ชายนิสัยทรามแบบนี้เลย เพียงแค่มีเงินนึกจะหยามเกียรติใครก็ได้ ปันนาหลบตากายสั่นสะท้านด้วยความหวาดหวั่น

“คุณปันนา เมื่อไหร่... พ่อคุณจะนำเงินมาใช้หนี้ผม”เสียงเข้มกดต่ำถามย้ำ ปันนาสะดุ้ง

ปันนาหันกายมาทางเจ้าหนี้ของบิดา ก้มหน้ามองพื้นไม่กล้าสบตาโดยตรง มือไม้จับกันไปมากำลังสั่นระริก

“คุณตินสูรณ์ต้องการอะไรหรือคะ?”ปันนาถามเสียงสั่น

“ไม่เอาน่าคุณปันคุณก็รู้ว่าผมต้องการอะไร”ไม่วายชำเลืองมองมาทางกรกาญจ์อีกครั้ง

“ไม่ได้นะคะ กุ้งเป็นเพื่อนปัน!”

คนอย่างปันนาไม่มีวันขายเพื่อนเด็ดขาดเธอชวนเพื่อนมาที่นี่เพราะต้องการช่วยดูแลเธอเธอไม่ต้องการให้เพื่อนต้องมาลำบาก ต่อให้ตินสูรณ์จะทวงหนี้หรือทำร้ายเธอก็จะไม่มีวันให้เพื่อนต้องมารับเคราะห์แทนเธอหรอก

“ผมแค่มาทำข้อตกลงกับเพื่อนคุณเท่านั้น คุณปันไม่ต้องกลัวหรอกครับ”

แม้น้ำเสียงของเขาจะไม่ดุดัน แต่สายตากับท่าทางเหมือนการคุกคาม มองปันนาแล้วรู้สึกสงสาร เธอเกลียดที่สุดเลยหน้าตาก็ดีแต่ทำไมนิสัยเลยทรามเช่นนี้ กรกาญจ์ใช้ตนเองบังเพื่อนสบตาไม่ลดละ

“คุณต้องการอะไร!”กรกาญจ์ถามแววตาแข็งกร้าว

“ผมให้ลูกน้องมาบอกความต้องการของผมแล้วไงครับ”

“แต่ฉันไม่ต้องการ”

“คุณต้องการเท่าไหร่ผมยินดีจ่าย”

“ฉันบอกว่าฉันไม่ต้องการยังไงล่ะ!”ตวาดลั่นด้วยความไม่พอใจ นี่เขาจะดูถูกกันไปถึงไหน

“งั้นไม่เป็นไร ผมขอตัวเพื่อนคุณไปแทนก็แล้วกัน!”คว้าเรียวแขนปันนากระชากให้เดินตาม คนถูกลากหันมองเพื่อนน้ำตาคลอ

กรกาญจ์รีบคว้าท่อนแขนเพื่อนยื้อไว้มั่นไม่ยอมปล่อย แค่มีเงินก็คิดว่าตนมีอำนาจล้นฟ้า น่ารังเกียจจริงๆ ผู้ชายคนนี้

“อย่ามายุ่งกับเพื่อนฉันนะ!”

เพื่อนในกลุ่มขยับเข้ามาจะช่วย แต่ถูกราวิทย์และการ์ดของร้านกันเอาไว้

“กุ้งปล่อยเราแล้วรีบกลับบ้านไปซะ!”ปันนาตะโกนบอก

“ไม่ปัน เราจะช่วยปันให้ได้!”