เจ็ดโมงเช้ากรกาญจ์เร่งฝีเท้าลงจากชั้นสองในชุดนักศึกษา โต๊ะอาหารพร้อมหน้าทุกคนในครอบครัวยกเว้นพี่สาวเธอ ดารณีส่งสายตาให้บุตรสาวมาร่วมวง เมื่อนั่งประจำที่สาวใช้จึงตักข้าวต้มวางไว้ตรงหน้า พี่ชายคนโตกำลังเปิดหนังสือพิมพ์อ่านสีหน้าเรียบเฉยเธอกังวลเกี่ยวกับเขา พยายามหาทางแก้ปัญหาโดยไม่ให้แม่หรือพี่สาวต้องเดือดร้อน แต่แล้วกลับคิดอะไรไม่ออก
ระหว่างทานอาหารอาตรัยคุณชวนพูดตลอดเวลา ท่าทางสุภาพ อ่อนโยน จนทำให้ไม่กล้าเอ่ยเรื่องราวให้ทั้งแม่และคุณอาต้องเครียด ร่างบางสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงปิดหนังสือพิมพ์ช้อนสายตาจากถ้วยข้าวต้มสบตากับพี่ชายคนโต รีบหลบทันทีด้วยความกลัวแววตาเขามันมีความนัยแฝง
เตชิษฎ์จ้องมองท่าทีสองคน ไม่อยากใส่ร้ายพี่ชายแต่ดูท่ามันคงเป็นเรื่องจริง ไม่เช่นนั้นสาวที่เขาหมายปองคงไม่มีท่าทางหวาดกลัว แววตากังวลอย่างชัดเจนเช่นนี้หรอก
“เตแกเรียนที่เดี๋ยวกับหนูกุ้งใช่ไหม นั่งรถไปด้วยกันเลยสิ?”
