หลังจากงานหมั้นชีวิตของกรกาญจ์ดูจะแปลกขึ้นทุกวัน เตชิษฎ์ไม่เคยห่างกายคอยอยู่เคียงข้าง ทั้งทานข้าวกลางวัน เรียนหนังสือ หรือแม้แต่กลับบ้าน ไปทำธุระที่ไหนมักจะมีเขาคอยตามเสมอ บางครั้งหัวใจมันดันสั่นไหวชอบกล กลัวเหลือเกินหากหลงรักมากกว่านี้จะถอนใจออกมาคงลำบาก
“กุ้งวันนี้มีเรืยนคาบบ่ายหรือเปล่า?”เตชิษฎ์ถามขณะนั่งลงที่โต๊ะอาหาร
“ไม่มีทำไมเหรอ”เธอหันมองเขา
“เราจะพาไปเที่ยวไปไหม”ชายหนุ่มถามแล้วหันมามองพื้นโต๊ะกลบเกลื่อนความรู้สึกในหัวใจ
คนถูกถามนิ่งครู่หนึ่งแปลกใจที่เขามาชวนเที่ยวด้วย
“จะไปไหนล่ะบอกมาก่อน”
“ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เองแหละ”
“ถ้านายไม่บอกเราก็ไม่ไป”หญิงสาวเบ้ปากเสมองทางอื่น
“จะพาไปงานวันเกิดเพื่อนหน่อยน่ะ ไปเป็นเพื่อนได้ไหม”ชายหนุ่มพยายามอ้อนวอน
“ทำไมไม่ไปคนเดียวล่ะ เพื่อนนายไม่ใช่เหรอ”
“ไม่เอา กุ้งไปเป็นเพื่อนเราหน่อยเถอะ ถือว่าขอร้องเลยครั้งนี้”
สีหน้าเตชิษฎ์ทำให้เธอรู้สึกแปลก
