🦅วิศวะคลั่งรัก EP.5
1568 Words
GALEN Caf'e
คาเฟ่สุดแสนจะเป็นที่ฮอตฮิตของนักศึกษาเกเลน เพราะตั้งอยู่ในมหาวิทยาลัยที่มักจะมีทั้งนักศึกษาและอาจารย์ที่มาใช้บริการที่นี่ทั้งนั่งเล่น หรือนั่งทำงาน เพราะแบ่งเป็นโซนของแต่ละโซน และตอนนี้หญิงสาวทั้งสามคนก็มานั่งคุยเล่นกันหลังจากที่เรียนเสร็จ
"คิคิคิ ดีหน่อยที่เมื่อคืนฉันไม่ได้เมาเหมือนเธอ" ลาน่าหัวเราะขำขัน เพราะเธอเห็นสภาพของไอรีน เพื่อนของเธอที่เมื่อคืนเมาจนไม่ได้สติเลย ดีนะที่เธอดื่มไม่เยอะไม่งั้นคงเป็นเหมือนไอรีนแน่นอน
"เอีะ! ลาน่าฉันเห็นเสื้อช็อปวิศวะ เธอได้แล้วเหรอ?" ไอรีนถามเธอ
"นั่นสิ เห็นว่าจะแจกวันนี้ไม่ใช่" ตามด้วยเลน่าที่มองไปยังถุงกระดาษของเธอที่ใส่เสื้อช็อปวิศวะไว้ด้านใน
"อ่อ เอ่อ...ของรุ่นพี่ในสาขาน่ะ ฉันทำน้ำหกใส่ก็เลยอาสาจะเอามาซักให้" ลาน่าพูดพร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ำ เธอมีอาการเลิ่กลั่กอย่างเห็นได้ชัดจนเลน่าที่นั่งอยู่ด้วยกันและรู้จักลาน่าดีถึงกับขมวดคิ้วเป็นปม
"รุ่นพี่ผู้หญิงหรือผู้ชาย?"
"ถามอะไรเยอะแยะเนี่ยเลน่า"
"หน้าเธอแดงมากเลยนะลาน่า" ไอรีนแซวกลับทันที เพราะก่อนหน้านี้ลาน่าแซวเธอเป็นว่าเล่นเลย
"รุ่นพี่ก็คือรุ่นพี่นั่นแหละ พวกเราไปกันเถอะนี่ก็ได้เวลาเข้าเรียนแล้วด้วยสิ" เธอรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีแล้วลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะให้อีกสองคนไม่พูดถึงเรื่องของเธอ แต่ดูเหมือนว่าเลน่าจะยังคงจ้องมองจับผิดเธออยู่ "เลน่า!"
"คิคิคิ ลาน่าดูเหมือนจะมีความลับอยู่นะ จริงมั้ยเลน่า"
"อืม"
"เลิกใส่ใจเรื่องฉันได้แล้วน่า ป่ะ!"
หญิงสาวทั้งสามคนเดินกลับไปที่ตึกคณะของพวกเธอ เพราะบ่ายนี้มีเรียนรวมพวกเธอจึงเดินไปด้วยกัน
_______________
เวลา 16.30 น.
หลังจากที่เลิกเรียนเสร็จเธอก็แยกทางกับเพื่อน ระหว่างที่เดินกำลังจะไปที่รถเธอก็กำลังคิดเรื่องเสื้อช็อปที่อยู่ในถุงใบนี้ว่าจะเอาให้เจ้าของเสื้อตัวนี้ตอนไหนดี เพราะตั้งแต่เช้าเธอก็ไม่เห็นพวกเขาเลย
"พ่อเลื่อนนัดเราลาน่า"
"เลื่อนเหรอ?"
"อืม บอกว่าจะขึ้นมาที่นี่ก็อาจจะอาทิตย์หน้า"
"งั้นเธอกลับไปก่อนเลยนะเลน่า ฉันว่าจะรอเอาเสื้อนี้ให้รุ่นพี่น่ะ"
"คนไหน? เดี๋ยวรอเป็นเพื่อน"
"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันว่าจะไปเดินเล่นที่ตลาดนัดด้วยน่ะ เธอคงไม่อยากไป" เธอรู้ว่าเลน่าเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบเดินสถานที่แบบนี้สักเท่าไหร่ เธอจึงบอกไปแบบนั้น
"จะไม่ให้อยู่เป็นเพื่อนจริงๆ นะ"
"อื้ม"
"ระวังสลับกัน"
"รู้แล้ว"
ลาน่าเดินแยกกับเลน่ากลับไปที่ตึกคณะของตัวเอง ซึ่งทางเดินที่เธอจะไปนั้นเป็นทางไปยังห้องเกเลนที่มีพวกรุ่นพี่สุดฮอตของมหาวิทยาลัยอยู่กัน เป็นโซนต้องห้ามที่ไม่มีใครกล้าเข้ามาในบริเวณนี้
แต่ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปก็เห็นพวกรุ่นพี่เดินออกมาพอดีและหนึ่งในนั้นก็เป็นเจ้าของเสื้อช็อปวิศวะที่อยู่ในกระเป๋าเดียวกันกับเธอ เธอจึงได้แต่มองเขาไกลๆ แล้วเดินตามอยู่ห่างๆ เพราะไม่รู้ว่าจะต้องคืนให้เขายังไง
"รุ่นพี่มีประชุมนี่นา..." เธอพึมพำออกมาเบาๆ เพราะเห็นว่าในเพจสภานักศึกษาจะมีการประชุมในวันนี้ตอนเย็น "งั้นนั่งรอก่อนดีกว่า"
1 hour later
ระหว่างที่นั่งรอใครบางคนอยู่นั้นร่างบางก็นั่งทำงานของตัวเองไปด้วยที่ใต้ตึกสภาที่มีนักศึกษาบางส่วนที่เป็นสภานักศึกษายังคงนั่งทำงานกันอยู่ เธอมองเวลาอยู่ก็เห็นว่าตอนนี้เป็นเวลา5โมงกว่าแล้วเธอจึงเก็บของแล้วชะเง้อคอมองหาคนที่ต้องการเจอแต่ก็ยังไม่มีวี่แวว
"เฮ้อออ...วันนี้จะได้เอาให้มั้ยเนี่ย"
"มานั่นแล้วไง แต่ฉันไม่กล้าถามรุ่นพี่หรอกนะ"
"มึงคิดว่ากูกล้าเหรอวะ พวกรุ่นพี่แม่งรัศมีความน่ากลัวแผ่ออกมาแบบนั้น"
"เอาไว้ค่อยไปถามพวกสภาคนอื่นๆ ดีกว่าว่ะ"
เธอได้ยินเสียงคนซุบซิบกันจึงหันไปมองก็เห็นว่าตอนนี้พวกรุ่นพี่กำลังเดินมา เธอจึงรีบลุกขึ้นยืนทันที แล้วปล่อยให้พวกเขาเดินผ่านไปแต่ทว่า...สายตาของเธอกลับมองไปยังคนคนเดียวเท่านั้น
"หืม..." เธอไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าแต่มันบังเอิญมากที่เขาก็หันมองมาทางเธอเหมือนกัน "เราคงเบลอแน่ๆ เลยลาน่าเอ๊ย" เธอรีบเดินตามพวกเขาไป แต่ทางที่รุ่นพี่เดินกลับไปใช่ลานจอดรถ แต่เป็นทางไปห้องเกเลนและเขาก็เดินแยกไปคนเดียวด้วย!
ได้โอกาสแล้วลาน่า!
_____________
อีกด้านหนึ่ง
ชายหนุ่มทั้งสี่คนเดินออกมาจากตึกสภาพร้อมกันโดยก่อนหน้านี้มีประชุมเกี่ยวกับการรับน้องที่จะเริ่มเร็วๆ นี้ พวกเขาในฐานะผู้นำจึงได้นัดคนในสภาประชุมเพื่อที่จะได้แบ่งงานอย่างชัดเจนและทุกอย่างจะต้องเสร็จเรียบร้อยโดยห้ามไม่ให้ผิดพลาดเด็ดขาด!
"ไปที่สนามแข่งมั้ยวะไอ้ลูซ"
"อืม พวกมึง?"
"อืม แต่กูอาจไปช้าหน่อยว่ะ"
"ผมไม่นะครับ"
พอได้คำตอบของเพื่อนเขาสองคนแล้ว ลูเซี่ยนก็เดินแยกไปอีกทางทันที ส่วนอีกคนที่เขาไม่ฟังคำตอบเพราะรู้อยู่แล้วว่ามันไม่ไปแน่นอน น้อยครั้งที่โลเวลจะไปสนามแข่งของพวกเขา
แกร๊ก!
เขาเปิดประตูเข้าไปในห้องเกเลนที่มืดสนิทแล้วเดินไปที่ห้องของเขาโดยที่ไม่ได้เปิดไฟ เพราะมันยังมีแสงสว่างอยู่ เขาเลือกที่จะนั่งที่โต๊ะทำงานแล้วเปิดไฟล์งานที่ต้องส่งให้กับไอ้โลเวลที่ทำค้างไว้เมื่อตอนบ่าย
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
เสียงเคาะประตูห้องจากด้านนอกทำให้เขาชะงักไป ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูแล้วพอเห็นคนที่ยืนอยู่ด้านนอกเขาก็นิ่งไป
"ขอโทษที่ถือวิสาสะเข้ามาในห้องนี้ค่ะ!" หญิงสาวก้มหน้าลงขอโทษเขาก่อนที่จะเงยหน้ามองเขาด้วยความเลิ่กลั่ก
"เข้ามาได้ยังไง!"
"ฉันยืนรอรุ่นพี่อยู่ข้างนอกแต่รุ่นพี่ก็ไม่ออกมาแล้วประตูก็ไม่ได้ล็อกด้วย เอ่อ...ฉันก็เลย..."
"ถือวิสาสะเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต!" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดันพร้อมกับยืนกอดอกจ้องมองหน้าเธอ
"ขอโทษค่ะ อ่อ นี่ค่ะเสื้อรุ่นพี่" เธอยื่นถุงกระดาษที่ให้เขาด้วยรอยยิ้ม "ก็ที่ฉันทำน้ำหกใส่เมื่อวานไงคะ"
"อืม" เขารับมาพลางมองไปยังด้านในที่มีเสื้อช้อปวิศวะอยู่ในนั้น "จะยืนอยู่ในนี้อีกนาน?"
"พี่จำฉันไม่ได้จริงๆ เหรอคะ?"
"....." เขาจ้องเธอด้วยแววตาเรียบนิ่ง
"จำฉันไม่ได้จริงๆ ด้วย..."
แกร๊ก!
จู่ๆ เสียงบิดกลอนประตูจากด้านนอกก็ดังขึ้นทำให้เขาที่เหลือบมองด้านหลังเธอรีบกระชากแขนเธอให้เข้ามาในห้องส่วนตัวของเขาทันที
ปัง!
ตุบ!
"ซี๊ดดด! ทำอะไร...อุ๊ปส์! อื้อออ!" ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้างขึ้นมาด้วยความตกใจ
เขาดันตัวเธอไปติดกับประตูพร้อมกับใช้มืออีกข้างปิดปากเธอแน่น ทำให้ตอนนี้ทั้งสองแนบชิดกันมากกว่าเดิม
"หุบปาก!" เขาพูดใส่เธอเสียงแข็ง
"เข้ามาแล้วทำไมไม่เปิดไฟไอ้ลูซ"
"ลืม!" เขาพูดเสียงดังตอบคนข้างนอก
"ส่งไฟล์ให้กูแล้วใช่มั้ย"
"อืม" เขาพูดกับคนข้างนอก และรอฟังเสียงอย่างเงียบๆ และเมื่อได้ยินเสียงประตูที่ปิดเสียงดังนั้นก็รู้ได้ทันทีว่ามันออกไปแล้ว
สายตาของชายหนุ่มก้มลงมองหญิงสาวที่ถูกเขาปิดปากที่ดูเหมือนว่าหน้าเธอจะแดงมากกว่าเดิมและไม่ใช่แค่หน้าแต่ยังลามมาที่ต้นคอของเธอที่แดงมากจนทำให้เขาชะงักไป ก่อนที่จะจ้องตรงนั้นอยู่เนิ่นนาน กลิ่นหอมหวานๆ จากตัวเธอทำให้เขานิ่งไป
พรึ่บ!
เมื่อเธอขยับตัวดิ้นมันก็ทำให้สติเขากลับมาเหมือนเดิมก่อนที่จะรีบผละตัวออกจากเธอทันที
"ฉันคิดว่าเพื่อนของพี่น่าจะออกไปแล้วนะคะ"
"เธอก็ออกไปได้แล้วเหมือนกัน!"
"เอ่อ...งั้นฉันกลับก่อนนะคะรุ่นพี่ลูเซี่ยน"
กึก!
เมื่อเธอออกไปแล้ว แต่เขากลับยังยืนอยู่ที่เดิมก่อนที่เสียงโทรศัพท์จะดังขึ้นเรียกสติเขากลับมาอีกครั้ง
"คืนนี้ฉันจะเข้าไป!"
♦♦♦♦
❌❌EP.6เป็นต้นไป...
🦅หลังจากที่เปิดให้อ่าน 24 ชม.
🥰😘ไรท์ขออนุญาตติดเหรียญนะคะ 🙏
👍อย่าลืมกดไลก์
👇คอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยน๊าา❤💗
- Writer
