คลั่งรักเธอคนดี

โกโก้หวานน้อยแต่หวานนะ

“นั่นรถของเหรินนี่” เกณิกาเอ่ยขึ้นพาให้เพื่อนทั้งสองคนหันขวับ ยิ่งฝ่ายนั้นลดกระจกลงมาแล้วส่งยิ้มใจดีให้ เจนิตากับสาริศาก็ยิ่งหันมองเธอด้วยสายตาเดียวกับที่ใช้เมื่อคืนยามที่พากลุ่มของเจนทัตไปกินข้าวกับกลุ่มเราเป็นครั้งแรก

แค่เห็นแบบนั้นเธอก็รู้ได้ทันทีว่าไปถึงห้องเรียนเมื่อไหร่เธอโดนซักจนซีดแน่ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคิดว่าควรผ่านช่วงเวลาที่ต้องยืนรอรถกลางแดดที่ร้อนปานทะเลทรายนี้ไปเสียก่อน

เพราะอย่างนั้นเธอจึงตัดสินใจเดินไปหาเขา

“เรียกเพื่อนขึ้นรถมาด้วยสิครับ เดี๋ยวเหรินไปส่ง” ทว่าทันทีที่เธอเดินมาถึงตัวรถ เจนทัตกลับเอ่ยออกมาทันทีโดยที่ไม่ได้ถามเลยด้วยซ้ำว่าจะไปทางเดียวกันกับเจ้าตัวหรือเปล่า ราวกับต่อให้เธอจะไปทางเดียวกันหรือไม่แต่อีกฝ่ายก็จะไปส่งอยู่ดีอย่างไรอย่างนั้น

“จะดีเหรอคะ ซินไปตึกนิเทศนะ” เกณิกาได้ยินอย่างนั้นก็เอ่ยตอบอย่างเกรงใจ แม้ความจริงจะร้อนจนแทบเป็นลมแดดอยู่แล้ว

“เหรินก็จะไปตึกฟิล์มครับ ยังไงก็ทางเดียวกัน” และเมื่อได้ฟังดังนั้นเกณิกาก็ไม่ได้มีทางเลือกอื่น นอกจากหันกลับไปหาเพื่อนพร้อมกวักมือให้สองคนนั้นเดินตามมา แล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งที่ข้างคนขับเหมือนอย่างทุกครั้งที่นั่งรถไปกับอีกฝ่าย

ใช่…หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเจนทัตมารับมาส่งเธอตลอด ถึงแม้จะยังไม่ได้พูดอะไรกันเป็นเรื่องเป็นราว แต่หลังจากวันที่เขามาทานข้าวเย็นที่ห้องด้วยกัน มันก็ค่อนข้างชัดเจนแล้วว่าเธอกำลังเปิดโอกาสให้ ชายหนุ่มจึงได้เดินหน้าอย่างเต็มกำลัง

และทุกอย่างมันก็ไม่ผิดจากที่สาริศาพูดเลยสักนิด เพราะหลังจากที่ได้สัมผัสมาแม้จะไม่ได้ใกล้ชิดนัก แต่เกณิกา บอกได้เลยว่าผู้ชายแบบเจนทัตคือผู้ชายประเภทที่คนอย่างไอ้แชมป์เทียบไม่ติดเลยสักนิด

ไม่ต้องมีใครกลัวว่าเธอจะเทเจนทัตกลับไปหามันหรอก ต่อให้อยู่ๆ เจนทัตจะเปลี่ยนใจไม่จีบเธอต่อแล้ว เธอก็ไม่มีทางที่จะกลับไปหาผู้ชายที่ทั้งเหี้ยทั้งขี้แพ้แบบนั้นแน่

“ขอบคุณนะเหริน ซินกับเพื่อนจะเป็นฮีทสโตรกตายอยู่แล้ว”

หญิงสาวว่าพลางจ่อใบหน้าจิ้มลิ้มไปกับช่องแอร์ที่กำลังเป่าด้วยเบอร์แรงสุด เธอร้อนมากจนแสบผิวหน้าไปหมด กระนั้นจ่ออยู่ได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงหัวเราะของเจนทัตที่นั่งอยู่ฝั่งคนขับ

หันกลับไปก็เห็นว่าชายหนุ่มมองเธอกลับมาด้วยสายตาเอ็นดู ฝ่ามือหนาเลื่อนจากพวงมาลัยมาวางที่เรือนผมนุ่มสีดำขลับแผ่วเบา

“ก็มันร้อนขนาดนั้น วันหลังโทรหาเหรินนะครับ ถ้าไม่ติดโปรดักชั่นอยู่เหรินจะมารับ เธอจะได้ไม่ต้องนั่งรถบัสไปทั้งที่มันร้อนแบบนี้”

กระทั่งสาริศากับเจนิตาเปิดประตูเข้ามานั่งที่เบาะหลังเจนทัตก็ไม่ได้ชักมือกลับแต่อย่างใด กลับกันอีกฝ่ายยังหันไปทักทายเพื่อนทั้งสองคนของเธอก่อนจะหันกลับมา รอยยิ้มแบบเดิมถูกส่งมาให้คล้ายกับเรื่องที่ทำอยู่เป็นเรื่องธรรมดาๆ ไม่ใช่เรื่องผิดปกติอะไร

ราวกับเปิดตัวกับทุกคนแบบสุดๆ ว่ากำลังจีบเธออยู่ เห็นแบบนั้นเกณิกาที่เป็นผู้รับก็ได้แต่ผิวแก้มขึ้นสีระเรื่อ ไม่ต้องหันมองเพื่อนทั้งสองคนเธอก็รู้ว่าเจนกับสาริศากำลังทำหน้าแบบไหน แค่ได้ยินคำพูดของเจนทัตป่านนี้คงวางแผนซักฟอกเธอในใจจบกันไปเป็นสิบคำถามแล้ว

โดยเฉพาะสาริศาที่เชียร์ให้เปิดโอกาสให้เจนทัตมาโดยตลอด ถ้าได้รู้ว่าเธอตัดสินใจอย่างไรยัยเพื่อนคนสวยอาจจะดีใจถึงขั้นกรี้ดใส่หูของเธอจนหนวกเลยก็เป็นได้

“เธออยากทานโกโก้เหรอครับ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นหลังจากที่เธอบ่นออกมาเบาๆ ว่าลืมซื้อโกโก้จากใต้ตึกที่เรียนวิชารวม ครั้นจะซื้อที่ร้านหน้าคณะก็รสชาติไม่ถูกปาก ได้ยินเขาถามกลับมาแบบนั้นเกณิกาที่ไม่คิดว่าเขาจะได้ยินจึงหันไปพยักหน้าเบาๆ

“อืม วันนี้ยังไม่ได้กินสักแก้วเลยอ่ะ” ก่อนจะตอบกลับไปเสียงอ่อน

“กินไหมล่ะ เดี๋ยวเหรินพาไปซื้อ”

สิ้นคำถามเกณิกาพลันนิ่งนึกถึงร้านประจำที่ตัวเองมักจะไปซื้อโกโก้กินอยู่บ่อยๆนอกจากร้านหน้ามหาวิทยาลัยก่อนจะใบหน้าสลดลงเมื่อนึกขึ้นได้ว่าร้านนั้นมันอยู่ที่ใต้หอสมุด ซึ่งนั่นก็หมายความว่ามันเลยมาแล้วค่อนข้างไกล

“แต่มันเลยมาแล้วน่ะสิเหริน”

“ร้านใต้หอสมุดใช่ไหม เดี๋ยวส่งเพื่อนเธอแล้วเราวนรถไปกันก็ได้ครับตรงนั้นก็พอจะมีที่จอดอยู่” ทว่าแทนที่เธอจะโดนอารมณ์เสียใส่เหมือนอย่างตอนที่คบกับไอ้แชมป์ เจนทัตกลับทำให้มันดูไม่เป็นเรื่องใหญ่อะไรเลย ทั้งที่การวนรถยนตร์นั้นดูเยอะสิ่งกว่าการกลับหัวรถมอเตอร์ไซต์ตั้งมาก

ที่สำคัญ เธอยังไม่เคยบอกอีกฝ่ายเลยสักคำว่าร้านโปรดคือร้านนั้น เจนทัตแค่เคยเจอเธอตอนที่มาซื้อกาแฟพร้อมเพื่อน เคยแค่จ่ายเงินเลี้ยงโกโก้เธอไปครั้งสองครั้ง ไม่น่าเชื่อว่าอีกฝ่ายจะสังเกตเรื่องเล็กๆ แบบนี้ได้

“จะดีเหรอคะ คือซินเกรงใจ เธอต้องรีบเข้าสตูหรือเปล่า” หากแต่แม้ว่าจะประทับใจเรื่องนั้นอยู่พอสมควร แต่เกณิกาก็ยังอดไม่ได้ที่จะเกรงใจชายหนุ่มอยู่ดี เพราะรู้ว่าหากไปด้วยกันยังไงเจนทัตจะต้องขอออกเงินค่าโกโก้ให้

แค่อาทิตย์นี้อีกฝ่ายก็เลี้ยงดูปูเสื่อเธออย่างดีไม่รู้จะดียังไงแล้ว เรายังไม่ได้เป็นแฟนกันเสียหน่อย ถึงเธอจะเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายเข้ามาใกล้ชิดกันมากขึ้น แต่ระหว่างเราก็ยังเรียกได้ว่าอยู่ในช่วงทำความรู้จักกัน จะให้เธอรับอะไรๆ จากเขาขนาดนั้นมันก็น่าเกรงใจอยู่ไม่น้อย

“ไม่ได้รีบครับ เพื่อนเหรินก็ยังคุยกับอาจารย์ไม่เสร็จเลยมั้ง” เจนทัตยังคงยืนกรานหนักแน่นขณะที่หักรถเข้าจอดที่หน้าคณะนิเทศศาสตร์ เห็นอย่างนั้นหญิงสาวก็ได้แต่พยักหน้ารับไม่ค้านอะไรอีก

ไม่ใช่ว่าเพราะกลัวอะไรเขาหรอกนะ แต่เพราะตอนนี้ในท้องของเธอมันวูบวาบเหมือนผีเสื้อเป็นร้อยตัวกำลังตีปีกบิน จนอดไม่ได้ที่จะหันมามองนกมองฟ้าแก้เขินต่างหาก

แค่ที่เป็นอยู่ทั้งสาริศาทั้งเจนิตาก็กลอกตาหมั่นไส้จนแทบจะกลับไปอยู่ที่หลังหัวอยู่แล้ว ขืนเธอเขินให้เห็นมีหวังโดนนังสองคนนี้ล้อจนไม่เป็นอันทำอะไรแน่