เอกในดวงใจขุนแผน

๕

ในค่ำคืนอันเงียบสงัด ภายนอกมีเพียงเสียงจิ้งหรีดและแมลงตัวเล็กตัวน้อยเท่านั้นที่ส่งเสียงร้องตลอดทั้งค่ำคืนนี้

ไม่ว่าจะเจ้าขุนมุนนายหรือบ่าวไพร่ เมื่อยามราตรีผ่านมาถึง ต่างก็ต้องพากันหลับไหลเป็นธรรมดา

ขุนช้างหลังจากใช้ชีวิตอยู่กินที่วัดได้ราวๆ1-2อาทิตย์ก็ต้องกลับไปสะสางงานธุระของตัวเองต่อ โดยปล่อยพ่อพระเอกไว้อย่างจำใจ

อันที่จริงพลายแก้วเองก็ไม่ได้มีท่าทีไม่ดีหรือเป็นคนไม่ดีอย่างที่คิด ถ้ามองในมุมของคนที่ไม่รู้อนาคตแล้วได้พลายแก้วเป็นเพื่อน นายคนนั้นก็เป็นเพื่อนที่ดีมากๆคนนึงอย่างไม่ต้องสงสัย

แต่คงจะด้วยตอนที่โตไปเจ้าตัวเหลิงในอำนาจมากไปเสียหน่อย จึงได้ไม่ยอมฟังคำคนรักของตัวเอง มีเมียมากเมียน้อยเต็มไปหมด

หลังจากนั้นราวๆ2เดือนกว่า ขุนช้างคนนี้ก็ไม่ได้เห็นหน้าค่าตานายขุนแผนอีก เนื่องจากเจ้าตัวเองก็ต้องฝึกวิชาต่อ จึงได้เดินทางไปต่างจังหวัดเพื่อร่ำเรียนวิชากับอาจารย์มากฝีมือ

เดิมทีแล้วพลายแก้วในวรรณคดีที่เคยอ่านมามีความสามารถด้านคุณไสยจนเป็นที่เลื่องลือ การนำทัพจับศึกจึงสามารถนำชัยชนะมาได้ตลอดๆ

ส่วนเรื่องนางวันทองอันที่จริงขุนช้างอย่างเขาก็กังวลอยู่พอควร เขาจึงได้ให้นางพกเครื่องรางและติดยันต์ไปทั่วห้องเพื่อกันไม่ให้พลายแก้วใช้มนต์มาลักหลับได้

แต่ตลอดหลายเดือนมานี้ก็ยังไม่มีข่าวของนายคนนั้นเลย เขาเองก็พอโล่งใจไปได้เปราะนึงว่าจริงๆเนื้อเรื่องอาจจะเปลี่ยนไปบ้างก็ได้

ยังไงซะการมีอยู่ของเขาก็คงจะพอปรับเปลี่ยนเนื้อเรื่องบ้งๆของตัวเอกได้อยู่บ้าง โดยเฉพาะพยายามที่สุดในการประค้ำประคองไม่ให้วันทองมีจุดจบโดนประหาร

ร่างโปร่งของชายผิวขาวนั่งตรวจเอกสารงานของตัวเองอยู่ในห้องนอนพร้อมกับแสงสลัวของตะเกียงเจ้าพายุ

อันที่จริงงานของขุนช้างก็ไม่ได้หนักหนาอะไรเท่าไหร่ เนื่องจากหน้าที่ของเขาคือรับผิดชอบช้างให้พวกเจ้าขุนมุนนาง ถ้าทำเป็นก็สามารถจัดการต่อได้ไม่ยาก

ส่วนตอนนี้เขาก็มาทำเอกสารเกี่ยวกับงบประมาณต่อ ดีหน่อยที่เรื่องคำนวนเขาได้ความสามารถจากโลกก่อนติดตัวมาบ้าง จึงไม่มีปัญหากับการทำงานเท่าไหร่นัก

"เมื่อยจัง"

เจ้าของดวงตาสีนิลว่าพลางยืดกายขึ้นอย่างเกียจคร้าน ร่างโปร่งนวดไปตามร่างกายที่ปวดร้าวจากการทำงานของวันนี้

ขุนช้างค่อยๆหยัดตัวขึ้นจากโต๊ะทำงาน บิดตัวไปมาไล่ความเมื่อยล้าตามร่างกาย

'แกร่ก แกร่ก'

เสียงบางอย่างดังขึ้นบริเวณนอกบ้านทำให้ความสนใจของขุนช้างมุ่งไปทางนั้นทันที เสียงที่ว่าถ้าหากเป็นเพียงเสียงลมเสียกิ่งไม้กระทบจะว่าไปอย่าง

แต่ถ้าหากเลวร้ายกว่านั้นเป็นเสียงผีกับโจรขึ้นมาคงจะยุ่ง ว่ากันตามตรงถ้าเป็นโจรเขาก็ไม่กลัวเท่าไหร่ ยังไงก็เป็นชายอกสามศอก เรื่องวิชากระบี่กระบองพอได้ การต่อสู้ระยะประชิดก็พอได้

แต่ถ้าหากว่าเป็นผี เขาก็คงทำอะไรไม่ได้มากนอกจากกำพระให้มั่นแล้วสวดคาถาที่ติดอยู่ตรงฝาบ้าน

'แกร่ก เอี๊ยด'

เสียงดังคล้ายเสียงไม้เคลื่อนและการลงแรงที่พื้นไม้ทำให้เขารู้ว่าต้นตอของเสียงนั้นคงจะไม่ใช่ลมและแมวเป็นแน่

มันมาจากทางหน้าต่างห้องของเขาโดยตรง ขุนช้างจึงได้รีบคว้าดาบในห้อง ก่อนจะชะโงกหน้าไปดูตรงหน้าต่างที่เปิดอยู่

"ไม่มีอะไรนี่นา.."

พอยื่นตัวไปภาพตรงหน้าต่าง เขาก็เห็นเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น ขุนช้างอดคิดไม่ได้เลนว่าเมื่อครู่ตัวเองอาจจะประสาทหลอนไปเอง เจ้าตัวจึงได้หันหลังกลับห้องไป

ทว่าจู่ๆร่างกายของเขาก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ แค่หันหลังไปเพียงเสี้ยววิ ตัวเขาก็เหมือนถูกโถมรัดอย่างแรงจนแทบล้ม

"นะโมตัสสะ! นะโมตัสสะ! นะโมตัสสะ!"

เจ้าของดวงตาสีนิลหลับตาปี๋ ก่อนจะยกมือขึ้นมาสวดทุกคาถาที่ตัวเองคิดได้อย่างไร้สติ

ความรู้สึกผิวสัมผัสที่โอบเขาอยู่ยังไงๆก็เป็นของมนุษย์แน่ๆ แต่ในเมื่อตะกี้เขาลองชะโงกหน้าดูแล้วไม่เห็นใครสิ่งเดียวที่คิดได้ก็คงจะเป็นผีแล้วล่ะ

"อย่าทำอะไรกันเลยนะ กลัวแล้วๆ!"

ขุนช้างว่าด้วยน้ำเสียงสั่นเทา ทว่าระหว่างพูดไปข้างหูของเขาก็เหมือนจะได้ยินเสียงอะไรบางอย่างด้วย

"หึๆ นี่เอ็งกลัวผีขึ้นสมองขนาดนั้นเลยหรือไอ่ช้าง"

เสียงทุ้มเข้มทำให้ขุนช้างที่สติกระเจิดกระเจิงเริ่มประคองตัวเองได้ ร่างโปร่งค่อยๆหันมองตามเสียง จนกระทั่งดวงตาคู่สวยไปสบเข้ากับเจ้าของดวงตาสีรัตติกาล

"พลายแก้ว?"

"ข้าเอง"

เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาคมคายตอบตามตรงก่อนจะปล่อยคนในอ้อมแขนเป็นอิสระ ใบหน้าสวยที่ตื่นตกใจอย่างแมวตัวน้อยเรียกความขบขันให้พลายแก้วเป็นอย่างมาก

"เอ็งมาได้อย่างไร?" มาไม่ให้สุ้มให้เสียง ไอ่เราก็นึกว่าผี

"ข้าเดินทางมาจากต่างจังหวัดแต่เช้า มาถึงที่นี่ก็ค่ำพอดีจึงไม่อยากรบกวนให้ผู้อื่นต้องตื่นมาด้วย"

"เอ็งก็เลยมาปีนห้องข้านี่หนา"

"ใช่"

เอาล่ะล่าสุดขุนแผนไม่ได้ปีนห้องวันทองแต่มาปีนห้องขุนช้างแบบเขาแล้ว ไทม์ไลน์ดูพิลึกพิลั่นไม่น้อย แต่ก็ถือว่าดีกว่าพี่แกไปปีนห้องสาวนั่นแหละ

"จะมาก็มาดีๆ แล้วเหตุใดเมื่อครู่เอ็งต้องมากอดข้าด้วยเล่า"

ก็เล่นโอบประชิดตัวขนาดนั้น ไอ่เราก็นึกว่าจะโดนผีแง่มหัวเข้าให้ซะแล้ว

"ข้าหาได้กอดเอ็งเสียหน่อย ตอนที่ข้ามหน้าต่างมาข้าจะล้มจึงได้หาที่เกาะต่างหาก"

พลายแก้วว่าตามตรง แต่ดูท่าว่าการเกาะของเขาจะผิดท่าไปหน่อยจึงได้แนบประชิดติดกายคนตัวขาวขนาดนั้น

"แล้วเหตุใดตอนที่ข้าชะโงกหน้าไปที่หน้าต่างข้าถึงไม่เห็นเอ็งเลย เอ็งหายตัวหรือ?"

"คิดถูกแล้ว ข้าหายตัวมา มิเช่นนั้นก็โดนบ่าวเอ็งจับตัวไปน่ะสิ"

ขุนแผนคนนี้แน่นอนว่ามีมนต์คาถาและความสามารถด้านคุณไสยมากมาย การใช้วิชาหายตัวเองก็เป็นอีกหนึ่งวิชาที่พี่แกสามารถทำได้

ขุนช้างไม่แปลกใจในคำตอบนี้เท่าไหร่นักเพราะรู้ว่าพี่แผนแกเก่ง และมีความสามารถ แต่ถ้ามาอย่างน้อยก็ให้ซุ่มให้เสียงกันบ้างสิ

"เห้อ..เช่นนั้น ข้าวของเอ็งเอาวางไว้ก่อดีกว่า ส่วนเรื่องห้อง.."

ขุนช้างว่าด้วยท่าทางคิดหนัก ก็ในเมื่อขุนแผนมากระทันหันแบบนี้คงจะเตรียมห้องให้ไม่ทัน

"คืนนี้เอ็งนอนกับข้าก่อนได้หรือไม่ แล้ววันพรุ่งข้าจึกให้บ่าวเตรียมห้องให้"

"มันจักดีหรือ"

เจ้าของดวงตาสีรัตติกาลว่าอย่างเกรงใจ เพราะแค่ความช่วยเหลือแค่นี้ก็มากพอแล้ว ในคืนนี้เจ้าของเรือนก็ยังจะแบ่งห้องให้อีก

"มิเห็นเป็นอันใด เตียงข้าออกจะใหญ่ขนาดที่วัดข้ากับเอ็งยังนอนด้วยกันได้ แค่นี้มิเป็นอันใดดอก"

ขุนช้างว่าอย่างไม่ใส่ใจนัก ส่วนทางขุนแผนก็ได้แต่คิดแล้วคิดอีกเพราะสถานะการณ์ตอนนี้กับในวัดมันเหมือนกันที่ไหน

ถึงในวัดพวกเขาจะนอนข้างกัน แต่ก็ใช้ฟูกคนละอัน ผ้าห่มคนละผืน แล้วจะให้นอนเตียงเดียวกันผ้าห่มเดียวกันแบบนี้มันจะดีจริงหรือ

ทว่าพอดวงตาคู่คมสบมองใบหน้าสวยที่รอคำตอบอยู่ เขาก็เริ่มคิดแล้วว่าตัวเองอาจยะคิดมากเกินไป ขนาดขุนช้างยังไม่คิดอะไร ทำไมเขาถึงต้องคิดไปไกลเพียงผู้เดียวก็ไม่รู้

"เช่นนั้นรบกวนด้วย"

เจ้าของเสียงทุ้มเข้มว่าพลางนำของติดตัววางไว้ข้างโต๊ะทำงานของขุนช้าง ส่วนตัวขุนช้างเองก็กลับมานั่งสะสางงานต่อพลางพูดคุยกับผู้มาใหม่

"มีอะไรขาดเหลือบอกข้าได้ตลอดหนา จะเสื้อผ้าหรือของใช้ ข้าล้วนมีเหลือเฟือ"

"คงไม่รบกวนขนาดนั้น"

ขุนแผนไม่ใช่คนหน้าด้านขนาดว่าสามารถหยิบจับใช้สอยของๆคนอื่นอย่างไม่ละอาย เขาค่อนข้างขี้เกรงใจโดยเฉพาะกับผู้ที่ทำดีด้วย

"เกรงใจอันใดเล่า ตอนเด็กๆเอ็งช่วยข้าตั้งหลายเรื่องจำมิได้หรือ(อันที่จริงข้าก็จำไม่ได้) เราเป็นสหายกัน ช่วยกันได้ก็ช่วย ข้ามั่นใจว่าวันใดวันหนึ่งเอ็งจักต้องได้เป็นใหญ่ วันนั้นเอ็งค่อยตอบแทนข้าก็ย่อมได้"

ขุนช้างว่าตามตรง ยังไงซะวันใดวันหนึ่งขุนแผนก็ต้องได้เป็นใหญ่ แล้วยิ่งถ้าไม่เอาตัวเองไปอยู่ในธงแห่งความชิบหาย ขุนแผนคนนี้ก็คงจะได้รับทั้งยศฐาบรรดาศักดิ์สูงส่งและเงินทองมากมาย

เพียงแต่เจ้าตัวคงจะเดินผิดทางไปหน่อยจึงได้พบกับหายนะอยู่หลายครั้ง ขุนช้างแบบเขาเองก็เป็นสหายของขุนแผน ถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากให้พ่อหนุ่มหน้ามนคนนี้ได้ดีอยู่แล้ว

ระหว่างที่ขุนช้างกำลังสะสางงานอยู่นั้นเองขุนแผนก็ไม่ได้คิดจะนั่งอยู่เฉยๆ หนุ่มร่างสูงจัดแจงเตียงนอนให้อีกคนอย่างดี ทั้งผ้าห่มที่นอนหมอนหนุนจัดแจงไว้แบบพร้อมนอน

"ขอบน้ำใจมากพลายแก้ว"

ขุนช้างว่าพลางหยัดตัวลุกขึ้น เขาค่อยๆเดินไปตบบ่าพลายแก้วเบาๆพลางว่าต่อ

"เอ็งคงเดินทางมาเหนื่อย นอนเถอะ ข้าเองก็จักนอนแล้ว"

ขุนแผนว่าพลางค่อยๆกดร่างของชายอีกคนในห้องให้นั่งลงบนเตียง ขุนแผนเองก็ไม่ได้คิดจะขัดศรัทธาเพราะวันนี้เขาเดินทางมาเหนื่อยมากจริงๆ

ร่างสูงค่อยๆเอนกายไปกับเตียงขนาดใหญ่ พร้อมกับเจ้าของดวงตาสีนิลที่ดับไฟตะเกียงเจ้าพายุเตรียมนอนแล้วเหมือนกัน

ขุนช้างเองก็เหนื่อยกับงานราชการที่ทำมาทั้งวัน ความเหนื่อยล้าสะสมจึงทำให้เขาสามารถหลับได้ทันทีที่หัวถึงหมอน

ในขณะที่ขุนช้างสามารถนอนได้อย่างไม่ติดขัดอะไร ทางด้านพลายแก้วตอนนี้หัวใจเต้นผิดจังหวะอย่างไม่เคยเป็น

กลิ่นกายของคนข้างกายยังคงเป็นกลิ่นดอกไม้แปลกชนิที่หอมละมุนเช่นเดิม ขนาดว่าตอนอยู่วัดนอนห่างกันยังได้กลิ่นหอม มีหรอที่นอนใกล้กันขนาดนี้จะไม่ได้กลิ่น

ขุนแผนเริ่มคิดว่าตัวเองเข้าข่ายโรคจิตเข้าไปทุกวัน แต่เขาไม่ได้ตั้งใจจะให้ตัวเองคิดแบบนั้นเลยสักนิด

ในขณะที่ขุนแผนคิดฟุ้งซ่านอยู่กับตัวเองคนเดียวนานสองนาน ขุนช้างที่ตอนนี้ทนอาการง่วงไม่ไหวก็เข้าสู่การหลับไหลเป็นที่เรียบร้อย

ร่างโปร่งหายใจสม่ำเสมอแสดงให้เห็นว่าเจ้าตัวหลับไปแล้ว และด้วยความไม่รู้ตัว เจ้าตัวจึงได้พลิกกายตัวเองหันไปหาร่างสูงที่นอนอยู่ด้วย

แม้ในความมืดจะไม่สามารถมองเห็นอะไรได้อย่างชัดเจน แต่แสงจันทร์ที่สาดส่อง มันก็มากพอจะทำให้เห็นใบหน้าสวยนั้นได้

อันที่จริงขุนช้างเองก็ไม่ได้เป็นคนที่มีใบหน้าสะสวยอะไรขนาดนั้น แต่เจ้าตัวก็เป็นคนนึงที่มากล้นไปด้วยเสน่ห์ของตัวเอง จนทำให้ใครหลายคนไม่สามารถละสายตาได้

รวมถึงเจ้าของดวงตาสีรัตติกาล ที่นอนมองใบหน้างดงามไปครึ่งค่อนคืน โดยที่ไม่ยอมนอนสักที

ล่าสุดขุนแผนไม่ได้ปีนห้องวันทองนะจ๊ะ

นุ้งมาปีนบ้างขุนช้างจ้าพิ้

อห.บักแก้ว เอ็งนี่มัร!

- ตอนนี้เรื่องนี้เปิดให้อ่านฟรีนะคะ ยังไงก็ขอกำลังใจเล็กๆน้อยๆเป็นคอมเม้นก็ยังดี?

ส่วนคนที่ซื้อแบบอ่านล่วงหน้าจะค่อนข้างได้เปรียบกว่าคนที่มาซื้อย้อนหลังสักหน่อย

เพราะถ้าล่วงหน้าจะเสียแค่2เหรียญ แต่ถเาแบบซื้ออ่านจะ3เหรียญอัพตามราคา *****คด้วย

ยังไงก็ขอกำลังใจนิดๆน้อยๆให้ไรท์หน่อยน้า