โซ่เสน่หากามเทพ

ดวงตาที่เฝ้ามอง

ต่อมา เวียงพิงค์ได้เริ่มต้นทำงานอย่างมีความสุขและปรับตัวเข้ากับเพื่อนๆ ได้อย่างง่ายดาย เพราะเป็นคนมีมนุษย์สัมพันธ์อันดีอยู่แล้ว ยิ่งเป็นคนสวยพูดจาไพเราะอ่อนหวาน แต่ดูมาดมั่น ยิ่งทำให้คนอยากเข้าใกล้ จึงไม่ยากที่จะสนิทสนมกับทุกคนได้อย่างรวดเร็ว เวียงพิงค์ไม่เพียงแต่จะดึงดูดสายตาเพื่อนๆ เท่านั้น แม้กระทั่งระดับผู้บริหาร เธอยังมีอิทธิพลตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นรูปถ่าย พร้อมทั้งประวัติของเธอที่ถูกเสนอขึ้นไปยังห้องผู้บริหารระดับประธานบริษัท และนี่คือเหตุผลที่ทำให้เวียงพิงค์มาอยู่ที่นี่ เพราะว่าเธอดึงดูดใจนั่นเอง แต่ฝีมือก็ไม่ได้ด้อยเลยแม้แต่นิดเดียว

“พนักงานใหม่เป็นยังไงบ้างคุณรัช” คาเมรอนถามขึ้นเป็นประโยคแรกหลังจากเรียกพิรัชเข้าพบในรอบหลายวัน

“ก็ปรับตัวและเข้ากับเพื่อนๆ ได้ดีเลยฮะท่าน” พิรัชตอบด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติ

“ก็ดีแล้ว เอางานไปให้เธอทำได้เลยนะ เพราะเรามีคอลเล็คชั่นออกมาเรื่อยๆ นี่ ดีไซเนอร์คงทำงานไม่ทันแล้วละมั้ง” เขาบอกเสียงเรียบใบหน้าเคร่งขรึมไม่ยิ้มเลยแม้แต่นิดเดียว

“ใช่ฮะท่าน ได้พิ้งค์มาเพิ่มก็เบาแรงขึ้นไปอีกเปราะหนึ่ง”

“ชื่ออะไรนะ คุณยังไม่ได้บอกผมอย่างเป็นทางการเลยนี่” เขาแสร้งถามไปอย่างนั้นเองทั้งที่รู้อยู่แล้ว

“อุ้ยตาย... รัชขอโทษฮะ ท่านทราบแต่ชื่อจริง เธอชื่อพิ้งค์ฮะ รวมๆ แล้วเป็นคนที่น่ารักสมชื่อมากเลยฮะ”

“พิ้งค์เหรอ? บอกอะไรไปบ้างเกี่ยวกับบริษัทเรา” ความจริงคาเมรอนอยากรู้ให้มากกว่านี้ด้วยซ้ำแต่กลัวพิรัชจะสงสัย

“ก็เรื่องกติกามารยาทน่ะครับ ซึ่งดูเธอก็มีท่าทางหวั่นเกรงอยู่เหมือนกัน”

“เกรงอะไร” คาเมรอนถามด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้นพลางขมวดคิ้วทันที

“เอ่อ... ถามว่าท่านดุไหม น่ากลัวหรือเปล่า รัชก็เลย... เลยบอกว่า ดุ” น้ำเสียงดูเหมือนจะกลัวเจ้านายด่าเหลือเกิน แต่ก็พูดออกมาได้

“อ่าฮะแล้วไง ดุแค่ไหนด่านแรกที่ผมจะดุคือพวกคุณ ไม่ใช่ลูกน้อง แต่ไม่แน่ถ้าทำตัวแย่หรือไม่เหมาะสมจนรับไม่ได้ผมอาจจะเรียกพบตามลำพังก็ได้” คาเมรอนบอกเสียงดุ แต่ไม่ได้โกรธที่พิรัชพูดว่าเขาดุเลย

“แหมท่านละก็ พูดน่ากลัวจังเลยฮะ” พิรัชเริ่มหยอกเย้าด้วยท่าทางร่าเริง

“บอกให้ตั้งใจทำงานก็พอ เดี๋ยวงานใหม่ต้องขึ้นโชว์ จะได้รีบทำรีบเสร็จ”

“ได้ฮะท่าน แล้วท่านไม่ลองเรียกพิ้งค์เข้าพบเหรอครับเผื่อจะได้สัมภาษณ์ ท่านจะได้รู้ว่าเธอน่ารักมาก”

“ไม่ อย่ามาชี้โพรง ผมต้องทำงาน เชิญครับเอางานไปให้พนักงานใหม่ได้แล้ว หวังว่าคงจะฮอตสมกับรางวัลที่ได้รับนะ”

“แน่นอนฮะ รัชเชื่อมั่นใจว่าเธอจะต้องฮอตแน่ รัชขอตัวนะฮะ”

“เชิญครับ” เมื่อคาเมรอนอนุญาตแล้ว พิรัชจึงรีบถือแฟ้มเอกสารออกไปจากห้องทันที เหตุผลที่คาเมรอนไล่พิรัชกลับออกไปโดยเร็ว ก็เพราะว่าอยากอ่านประวัติของเวียงพิงค์ซ้ำเท่านั้นเอง

เมื่อได้อยู่ลำพังคาเมรอนจึงได้หยิบเอกสารออกมาจากลิ้นชักโต๊ะทำงาน ซึ่งเป็นแผ่นกระดาษสีขาวระบุประวัติทั้งหมดของเวียงพิงค์ พร้อมกับรูปถ่ายแบบฟรีสไตล์ ซึ่งเขาแอบเก็บเอาไว้เป็นอย่างดี คาเมรอนหยิบขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะและอ่านประวัติซ้ำอีกครั้ง

เวียงพิงค์ ขวัญคำ หรือพิ้งค์ อายุยี่สิบเอ็ดปี เกิดที่จังหวัดเชียงใหม่ แต่มาศึกษาในระดับปริญญาตรีที่กรุงเทพฯ ทั้งครอบครัวนั้นมีทั้งหมดสามคน นั่นคือเธอ มารดาและน้าสาว ส่วนบิดาแยกครอบครัวไปแต่งงานใหม่ ทิ้งให้มารดาเลี้ยงเธอเพียงลำพัง และเพราะความเสียใจทำให้มารดาตรอมใจ ป่วยกระเสาะกระแสะ ไม่ค่อยแข็งแรง กลายเป็นคนขี้โรค ทำงานแทบไม่ได้ และต้องอยู่ในความดูแลของน้าสาวเท่านั้น

ขณะเดียวกันเมื่อเวียงพิงค์เรียนจบ ก็รับจ๊อบทำงานกลางคืนรอการสมัครงาน จากนั้นก็ทยอยส่งเงินไปให้มารดา ถึงจะไม่มากแต่เธอก็ส่งเงินกลับบ้านทุกเดือน นี่คือประวัติที่เวียงพิงค์กรอกเอาไว้ และเท่าที่คาเมรอนอ่านคร่าวๆ ก็รู้ว่าตอนเรียนหนังสือเวียงพิงค์ทำงานทุกอย่างที่สุจริต เพื่อให้ได้เงินส่งเสียตัวเองเรียนจนจบ

“ทำงานทุกอย่างเลยเหรอ” คาเมรอนเอ่ยลอยๆ พลางยิ้มกริ่มเจ้าเล่ห์ราวกับมีแผนการอยู่ในใจ แน่นอนว่าผู้หญิงที่ทำทุกอย่างเพื่อเงินนั้นเขาชอบอยู่แล้ว หากมีโอกาสที่ได้ทำงานแลกเงิน ไม่ว่างานแบบไหนก็รับทำอยู่แล้วกระมัง แม้แต่งานอย่างว่า เขาคิดอย่างเหยียดหยัน รู้สึกไม่พอใจเมื่อคิดเข้าข้างตัวเอง ว่าเวียงพิงค์ต้องเป็นผู้หญิงแบบนั้นแน่ๆ เหมือนแม่นางแบบที่เขาสอยมานอนกก

“อีกไม่นานเราจะได้รู้จักกันเวียงพิงค์” เวลานี้สำหรับคาเมรอนแล้วเวียงพิงค์เป็นผู้หญิงที่เขาอยากจะใช้เวลาดูเธอให้นานกว่าคนอื่น เพราะความรู้สึกหลายๆ อย่างที่ตอบตัวเองไม่ได้ รู้เพียงแต่ว่าอยากจะได้เธอ แต่ไม่อยากแสดงตัวให้ไก่ตื่น เพราะอย่างนี้เองเขาถึงซุ่มเงียบอยู่เช่นนี้และ ได้แต่นั่งมองดูรูปถ่ายราวกับคนโรคจิต แต่เอาเถอะต่อไปเขาจะไม่นั่งมองอย่างนี้อีกแน่ๆ คงมีโอกาสได้พบกันสักครั้ง

“คงต้องทำอะไรสักอย่าง เพื่อให้เธอ...” เขาหยุดเอาไว้แค่นั้นไม่อยากเอ่ยออกมาและเก็บเอาไว้ในใจเพียงคนเดียว ก่อนจะยิ้มกริ่มพร้อมกับแววตาวาวโรจน์