บทที่ 9

917 Words

"พี่อะตอม!" น้ำตาของเธอไหลออกมาแบบไม่รู้ตัว โบว์ลิ่งถอยหลังออกมาสองสามก้าวแล้วเธอก็วิ่ง "เจ็บแล้วไม่จำ! เจ็บแล้วเจ็บอีก!! ต่อไปนี้มึงจะจำไหมโบว์ลิ่ง มึงเห็นเต็มสองตาแล้วไม่ใช่เหรอ" โบว์ลิ่งวิ่งออกมาตามชายหาดแล้วก็ลัดเลาะเข้าป่า เธอวิ่งมาไกลเท่าไหร่ไม่รู้ แต่ที่รู้ตอนนี้คือมันมืดมาก "ที่นี่ที่ไหนแล้วเราจะกลับยังไงโทรศัพท์ก็ไม่ได้เอาออกมาด้วย" มองซ้ายมองขวายังจำไม่ได้เลยว่าตัวเองวิ่งมาทิศทางไหน "แม่จ๋าา.." ตอนนี้คนเดียวที่เธอคิดถึงก็คือแม่ เช้าวันต่อมา.. "เจอน้องไหม!!" แม่ของโบว์ลิ่งตกใจมากที่ได้ข่าวว่าลูกสาวหายไปเธอรีบมาทันทีที่รู้ข่าว เพราะทางนี้แจ้งกลับไปก็เกือบเช้าแล้วทุกคนคิดว่าจะตามหาโบว์ลิ่งเจอก่อนเช้าแต่ก็ไม่เจอ "ยังไม่เจอเลยค่ะแม่ตอนนี้พวกผู้ชายออกไปหาก็ยังไม่กลับ" ณิชารีบเดินมาหาแม่ของโบว์ลิ่ง ที่พวกเธอไม่ได้ออกไปด้วยก็เพราะว่ารอดูอยู่ที่นี่เผื่อโบว์ลิ่งจะกลับมา พอได้ยินแบบนั้นบัวชมพูยืนแทบจะไม่ไหว เพราะเธอมีลูกสาวแค่คนเดียว "แล้วพวกนั้นไปตามหาโบลิ่งที่ไหน" "เข้าไปในป่าค่ะไปกับพวกกู้ภัยและพี่ตำรวจ" "ไปกันคุณเราไปตามลูกกันเถอะ" บัวชมพูหันไปพูดกับสามี "แล้วพวกตำรวจเขาไปทางไหนหนู" พ่อของโบว์ลิ่งหันไปถามณิชาและยิปซี พอรู้ว่าทีมค้นหาไปทางไหนแม่กับพ่อของเธอก็รีบขับรถตามไป พอตามมาสักพักก็เจอขอบเขตป่าแถวนั้น แล้วก็เจอทีมกู้ภัยอีกชุดที่ยืนรออยู่ด้านนอก "ลูกสาวฉันเป็นยังไงบ้างเจอโบว์ลิ่งหรือยังคะ พวกคุณใช่คนที่มาตามหาโบว์ลิ่งไหม" แม่ของโบว์ลิ่งถามด้วยเสียงที่สั่นเครือ "ยังไม่มีรายงานออกมาเลยครับ แต่ทางเราก็พยายามค้นหา ป่าแถวนี้เป็นป่าที่กว้างมากไม่รู้ว่าน้องเขาจะหลงไปทางไหน" หนึ่งในทีมกู้ภัยรายงานสถานการณ์กับแม่ของโบว์ลิ่ง "ลูกแม่" เธอถึงกับเข่าทรุด "ผมจะเข้าไปตามลูกสาวด้วย ต้องไปทางไหนครับ" "อย่าเข้าไปดีกว่าครับเพราะทีมที่เข้าไปก็เยอะแล้วเรารอฟังรายงานอยู่ข้างนอกดีกว่า" แต่พ่อของโบว์ก็ไม่ฟังที่ทีมกู้ภัยพูด หลายชั่วโมงผ่านไป~ "โบว์ลิ่ง!" เสียงที่อะตอมตะโกนร้องเรียกหาโบว์ลิ่ง ตอนนี้หลายคนแยกกันตามหา "เธอไปไหนโบว์ลิ่ง!!" อะตอมเดินแยกออกมาจากทีม เพราะเขาคิดว่าแยกกันหาคงจะเจอเร็วกว่า "ช่วยด้วย" พอโบว์ลิ่งได้ยินเสียงคนเรียก เธอก็พยายามจะตะโกน และไต่ขึ้นมาเพราะตอนนี้เธอตกลงไปในหลุมที่ไม่ค่อยลึกแต่ก็ขึ้นมายากมากทั้งเจ็บขาด้วย "เสียง!! โบว์ลิ่ง ใช่เธอไหม!! โบว์ลิ่งพูดอีกซิ" อะตอมรีบเดินมาตามต้นเสียงที่เขาได้ยิน "ช่วยด้วยย" เสียงเธอแผ่วเบามาก "โบว์!!" พออะตอมมาถึงเขาก็ชะโงกหน้าลงไปเห็นโบว์ลิ่งหมดสติไปแล้ว "เจอแล้วครับทางนี้ เจอแล้ว" อะตอมตะโกนหาทีมช่วยเหลือแต่ก็ไม่มีใครได้ยินเสียงเขา เขารอไม่ได้แล้วก็เลยค่อยๆ ปีนลงไป "โบว์ลิ่ง ฟื้นสิโบว์ลิ่ง" เขาลงไปถึงก็พยายามเอาเธอลุกขึ้นมาลองไว้ที่ตักของเขาก่อน สิ่งที่เขากลัวคือเธอจะไม่หายใจแล้วแต่พอแตะที่จะจมูกของเธอเขาก็โล่งใจขึ้นมา อะตอมพยายามจะอุ้มโบว์ลิ่งขึ้นมาแต่ก็ขึ้นไม่ได้ทั้งสองล้มกลิ้งลงไปกองกันอยู่ตรงนั้นอีก "โอ้ยย" พอร่างของเธอกระแทกลงพื้นโบว์ลิ่งก็ได้สติลืมตาขึ้นมา "โบว์ลิ่งนี่พี่นะโบว์ลิ่ง" เขาพยายามตบแก้มเธอเพื่อจะปลุกให้เธอได้สติขึ้นกว่านี้ "เจ็บ" "เจ็บตรงไหน" "เจ็บไปทั้งตัวเลย" เสียงเธอที่พูดออกมาแผ่วเบามาก "แบตโทรศัพท์พี่หมด แต่ทีมช่วยเหลือกำลังมานะตอนนี้เราต้องพยายามช่วยตัวเองให้ขึ้นไปได้ก่อน โบว์ลิ่งไหวไหม" "หิวน้ำ" "พี่ไม่มีน้ำติดมาด้วย โบว์ลิ่งขึ้นเหยียบคอพี่นะแล้วก็ไต่ขึ้นไป" เขาดึงเธอให้ขึ้นยืน "ฉันขึ้นไม่ได้" แค่แรงที่จะพูดเธอยังจะไม่ไหว "ทำไงดีถ้าเรายังอยู่ตรงนี้คงไม่มีใครเห็นเราแน่เลย" "หิวน้ำ" "อะไรนะ" เธอพูดเสียงเบามาก จนแทบจะไม่ได้ยิน "ฉันจะตายไหม" ตอนนี้โบว์ลิ่งคิดถึงแต่หน้าแม่กลัวไม่ได้กลับไปหาท่าน แล้วโบว์ลิ่งก็หมดสติไปอีกครั้ง "โบว์ๆ" เขาพยายามปลุกเธอขึ้นมา ผ่านไปซักพักเธอก็ลืมตาขึ้นอีก "พี่ตกใจหมดเลย" เขาก้มลงพูดใกล้เธอมาก "น้ำ" โบว์ลิ่งก็ใช้มือดึงต้นคอของอะตอมลงมาดูดปากเพราะตอนนี้เธอมองเห็นเขาเป็นขวดน้ำไปแล้ว "โบว์ลิ่ง! อะตอม!!" เสียงของทีมช่วยเหลือและพ่อแม่ของโบว์ลิ่ง ทั้งหมดได้มาถึงตรงหลุมนั้น แล้วก็เห็นทั้งสองกำลังจูบปากกันอยู่

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more