Chapter VII : First date!
1873 Words
.
.
.
.
.
‘ฉันคิดผิดหรือคิดถูกเนี่ยที่จะฝากหัวใจฉันไว้กับนาย!’
.
.
.
.
.
ระหว่างที่เดินอยู่ในสนามบินกลุ่มบอยแบนด์หนุ่มต่างก็จับกลุ่มตั้งใจฟังสิ่งที่ผู้ได้ชื่อว่าเป็นหัวหน้าวงเล่าเหตุการณ์ที่เขาประสบมาเมื่อคืนอย่างออกรถออกชาติ
“เห้ยมันน่ากลัวจริงๆนะเว้ย ต่อไปนายต้องระวังตัวกว่านี้อีก” เพื่อนร่วมวงตบบ่าปลอบเพื่อนหนุ่มก่อนจะมีเสียงเรียบของใครบางคนแทรกขึ้นมา
“ว่าแต่นายตามลูน่าไปทำไม” เลโอหรี่ตามองอีกคนอย่างจับพิรุท
“เอ่อ..คือ คือแค่บังเอิญไปเจอเลยว่าจะเข้าไปทักเฉยๆน่ะ” แอชตันยิ้มแหยๆตอบเพื่อนไป
“งั้นหรอแต่มันฟังดูเหมือนนายตั้งใจจะไปตามน้องเขาเลยนะ” เลโอคงถามต่อไปโดยเริ่มสังเกตุเห็นอาการหน้าถอดสีของเพื่อนร่วมวง
“...ป ปล่าวนะ ฉันจะตามน้องเขาไปทำไมวะ!?”
“อาจจะตามไปสารภาพรักงี้~~” หลังจากยืนฟังอยู่นานก็ถึงคราวน้องเล็กของวงเอ่ยปากแซวบ้าง
“จะบ้าหรอไอ้โน่! แกนี่มัน!!? ” ยังไม่ทันจะได้ด่าเจ้าน้องปากดีก็ดูเหมือนว่าหญิงสาวที่โดนกล่าวถึงกำลังเดินมาทางนี้พร้อมกับกลามคณะของเธอ
“เฮ้ยๆ ลูน่ามานู่นแล้ว” หนึ่งในกลุ่มบอยแบนด์ว่าขึ้นพลางชี้มือไปทางกลุ่มตาร์ฟที่กำลังเดินมา
“ไงหนุ่มๆเช็คอินกันรึยัง” เชอร์ลีนเอ่ยทักทายอย่างเป็นกันเอง
“เรียบร้อยแล้วครับพี่ เดี๋ยวพวกผมจะเข้าไปรอในเกทเลยละกันนะ” เลโอว่าจบก็เดินดุ่มออกไปปล่อยให้มาชิกที่เหลือแทบจะวิ่งตามกันเลยก็ว่าได้ แต่ไม่วายหนุ่มร่างยังยืนจ้องมามองคนตัวเล็กที่กำลังคุยกับพี่ๆในกลุ่มจนเธอหันมาเห็นเข้าและจ้องเขากลับ
“...?” ลูน่าเลิกคิ้วมองอีกคนที่เป็นฝ่ายมองเธอก่อนอย่างไม่เข้าใจ
“... - -++” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเล็กน้อยมองมาทางร่างบางเหมือนจะคาดโทษก็ไม่ปาน
“พี่แอช! รีบมาได้แล้ว! ” คราวนี้เป็นจูโน่เองที่รีบดึงแขนพี่ตัวโตให้เดินตามปล่อยให้คนตัวเล็กเป็นฝ่ายมองตาม
“อะไรของหมอนั่น.. - -”
.
.
.
ประเทศแล้วประเทศเล่าและในที่สุดการทัวร์คอนเสิร์ตอันแสนยาวนานครั้งนี้ก็ปิดฉากลงด้วยดี ทั้งสตาร์ฟและทีมงานต่างพากันทำงานอย่างหนักและแน่นอนว่ารางวัลของการทำงานอย่างหนักนั้นก็คือการพักผ่อน! การพักผ่อนที่ทุกคนรอคอยได้มาถึงแล้ว
“มีแผนเที่ยวไหนรึยังจ๊ะลูน่าหรือจะกลับไปเยี่ยมที่บ้าน” เชอร์ลีนถามสาวน้อยที่กำลังเก็บของลงกระเป๋าเตรียมกลับที่พัก
“ยังไม่ได้คิดเลยค่ะพี่เชอร์ ตอนแรกลูน่าว่าจะกลับไปเยี่ยมที่บ้านแต่คิดไปคิดมาตั้งแต่มาทำงานที่นี่ลูน่ายังไม่ได้ไปเที่ยวเลยค่ะ”
“อ้าวหรอ งั้นเริ่มวางแผนได้แล้วนะนี่ทำงานวันุดท้ายแล้ว ว่างเกือบสองอาทิตย์แหน่ะเอาหละพี่ไปละเจอกันน้าา” ว่าจบเชอร์ลีนก็โบกมือหยอยๆแล้วเดินออกประตูไป
“คึ.. มีหรอเรื่องเที่ยวคนอย่างลูน่าจะพลาด แค่ไม่อยากเจอคนที่ทำงานก็เท่านั้นเอง..เอาหละ!ยังไงซะฉันต้องได้เที่ยวสวนสนุก!” ร่างบางที่พูดอยู่กับตัวเองขณะเก็บของหารู้ไม่ว่าไม่ได้มีแค่เจ้าหล่อนที่ได้ยินสิ่งที่ตัวเองพึ่งพูดไป ด้วยความที่คิดว่ามีแต่ตัวเองทำให้ไม่ทันระวังปากเมื่อเก็บของเร็จคนตัวเล็กก็รีบตรงดิ่งกลับที่พักทันทีด้วยความตื่นเต้นกับวันหยุดที่กำลังจะมาถึง
.
.
.
.
.
‘สวนสนุกงั้นหรอ.. ว่าไปฉันก็ไม่ได้ไปนานละนะ’ ชายหนุ่มที่บังเอิญผ่านมาได้ยินกระตุกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ
.
.
.
.
.
.
.
“ฟืดดดดดดด ฮ้าาาาาา สดชื่นชะมัด กลิ่นอายของความสนุกเนี่ย >‘หมอนี่ทำอะไรฉันไม่ได้อยู่แล้ว!’
“งั้นไปกันเถอะเดี๋ยวเล่นไม่หมด” ว่าจบร่างสูงก็ยืนขึ้นเต็มความสูงแล้วดึงมือเล็กให้ลุกขึ้นตามออกไป ลูน่าเองก็ได้แต่มองตามแผ่นหลังของเจ้าของมือหนาที่กำลังดึงเธอด้วยความรู้สึกที่ปนกันไปหมด
“เธอเล่นอะไรแล้วบ้างอ่ะ”
“....”
“ฉันพึ่งเล่นบูมเมอร์แรงกับรถไฟเหาะไปเอง”
“...”
“เฮ้..” เมื่อไม่ได้รับบคำตอบใดๆเลยขายาวก็หยุดชะงักก่อนหันกลับไปมองคนด้านหลังที่เอาแต่มองมือที่เขากำลังจับอยู่แน่น
“เฮ้!! เด็กฝึกงาน!”
“ห..ห๊ะๆ อ๋อ..เมื่อกี๊ถามอะไรฉันนะ” ร่างบางถามกลับไปด้วยหน้าตาเหรอหรา
“ฉันถามว่า เธอ!เล่น!อะไรไปแล้วบ้าง!”
“ก็รถไฟเหาะ ไวกิ้ง ไจแอ้น บูมเมอร์แรง แค่นี้แหละ”
“หรองั้นไปเล่นแบล็คโฮกัน!” ไม่ว่าเปล่ามือหนาคว้าเอาข้อมือบางของคนด้านหลังให้เดินตามอย่างเร็วไว ทั้งสองใช้เวลาในสวนสนุกด้วยกันจนจวนใกล้เวลาปิด ท้องฟ้าที่ค่อยๆมืดลงไปพร้อมๆกับแสงไฟยามค่ำคืนของสวนสนุกค่อยๆสว่างขึ้นทั้งสองเดินจูงมือกันอย่างไม่รู้ตัว
“นายมาเที่ยวแบบนี้ไม่กลัวคนจำได้หรอ” จู่ๆร่างบางข้างก็หันมาถามอีกคน
“ไม่อ่ะ จำได้ก็จำได้สินี่ฉันมาพักผ่อน ฉันก็ต้องมีเวลาส่วนตัวบ้าง” คำตอบของร่างสูงทำเอาคนฟังแอบยิ้มกริ่มออกมาอย่างชอบใจกับคำว่าเวลาส่วนตัว
“แต่ก็นะ..ถ้าเขาเห็นว่ามากับผญ.คงไม่ดีแน่” ทันทีที่เสียงทุ้มว่าต่อร่างบางก็รีบก้มดูมือของทั้งสองก่อนรีบสบัดมันออกอย่างเร็ว
“อะไรอีกอ่ะ?” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันก่อนหันมาถามคนข้างๆ
“ก็ใช่ไง ฉันก็ลืมไปถ้าได้เป็นข่าวกับนายชีวิตฉันคงได้ซวยไปทั้งชาติแน่ๆ”
“อะไรของเธอเด็กฝึกงาน ใครๆก็อยากมาเดทกับฉันทั้งนั้นแหละ”
“ด..เดท.. เดทหรอ อะไรนี่ฉันไม่ได้มาเดท!”
“ห้ะ..อ.. เห้ย เปล่าๆหมายถึงอยากมาเที่ยวกับฉันทั้งนั้นแหละ”
“ยกเว้นฉันคนนึงแหละ” ว่าแล้วร่างเล็กก็เดินเชิดนำไปทิ้งให้ร่างสูงด้านหลังวิ่งตาม
“อ้าว เห้ยๆจะไปไหนอ่ะ มาด้วยกันก็กลับด้วยกันสิ”
“กลับบ้าน!”
.
.
.
- Writer
