Chapter II : D-Day Concert
2252 Words
.
.
.
02.48 AM
.
.
.
.
เข็มนาฬิกาบอกเวลาของเช้าวันใหม่แต่ดูเหมือนว่าเจ้าของห้องยังไม่มีท่าทีว่าจะเข้านอนสักนิดตาคู่สวยยังคงจับจ้องไปยังจอสี่เหลี่ยมพลางเหลือบมองนาฬิกาเป็นระยะๆเหมือนกับกำลังรอคอยเวลาเพื่อจะทำอะไรบางอย่าง
“ใกล้แล้ว..กดบัตรจากต่างประเทศทำไมมันลำบากขนาดนี้เนี่ย! ” ปากบางว่ากับตัวเองเบาๆก่อนกระดกโค้กในกระป๋องเข้าปากจนหมด
“สู้!! .. แต่ง่วงชะมัด..ไม่เป็นไรไว้ไปนอนบนเครื่องก็ได้” ว่าแล้วถ่างตาขึ้นเพื่อจดจ่อกับสิ่งตรงหน้าและพยายามตั้งสติ! แน่นอนเพราะว่านี่คือสงคราม!การกดของบัตรคอนเสิร์ตถือเป็นสงครามขนาดย่อมเลยก็ว่าได้ โดยเฉพาะวงที่กำลังได้รับความนิยมไม่ว่าจะไปเปิดแสดงที่ไหนต่างก็ได้รับความสนใจอย่างล้นหลามและเป็นการยากมากที่จะกดจองได้ทันเพียงเพราะไม่กี่นาทีบัตรก็ Sold out เสียแล้ว เพราะอย่างนี้เธอยิ่งต้องมีสติ!
LINE!
L.rita : พร้อมยังลูน่าา ใกล้เวลาแล้วนะเว้ยย อย่านกนะ
LUNAR ☽ _: ต้องไม่นกดิ นี่ยอมไม่นอนเลยเนี่ย Y_Y
L,rita : เอาน่าาไปนอนบนเครื่องก็ได้ เพื่อผู้ 5555
LUNAR ☽ _: แน่นอน! ถ้าได้แล้วจะรีบส่งสัญญาณไปนะ รีบโอนเงินเลยเดี๋ยวจะหลุดจองก่อน
L.rita : เคๆ ไป! ลุย!
.
.
.
‘ฉันจะไปเจอนายให้ได้! สักครั้งในชีวิต!’
.
.
.
02.59 AM ..มือบางกำเม้าส์ในมือแน่น
.
.
.
03.00 AM!! นิ้วเรียวรีบกดเข้าหน้าเว็บไซต์อย่างคล่องแคล่วก่อนกดเข้าไปเลือกโซนที่ต้องการและกดที่นั่ง!!
คลิ๊ก !! คลิ๊ก!! เพียงแค่อึดใจเดียวบัตรทั้งสองก็มาอยู่ในตระกร้าสินค้า ร่างเล็กยิ้มร่าก่อนกดส่งข้อความหาเพื่อนรัก
LUNAR ☽ _: โอนเงิน!!!
L,rita : กรี๊ดดดดดดด! จัดไป! ไปนอนๆๆๆ เจอกันที่ไทยนะเพื่อน
เพียงแค่จบบทสนทนาร่างเล็กก็ทิ้งทุกอย่างไว้ตรงหน้าก่อนจะหงายหลังลงกับเตียงและสติก็ดับวูบไปในทันที คร่อกก!! … ช่างเป็นคืนที่น่าตื่นเต้นและลำบากเสียจริงๆ..
.
.
.
.
‘ถึงมันจะเหนื่อย แต่ฉันก็ทุ่มเทเพื่อที่จะได้เจอนายนะ’
.
.
.
.
.
Concert Day
.
.
.
“แม่คะ ป๊า! หนูไปก่อนนะคะ แล้วจะรีบกลับค่า!” สาวน้อยในชุดไปรเวทวิ่งปรี่เข้ามากอดหอมแก้มพ่อกับแม่ด้วยท่าทีรีบร้อน
“เดี๋ยวๆๆลูน่า ให้ฟาอีสไปด้วยไหม?”
“ไม่เป็นค่ะป๊าลูน่าไปกับเพื่อน ^^” ว่าแล้วก็ยิ้มแฉ่งให้ผู้เป็นพ่อหายห่วง
“แต่ป๊าว่าน่าจะ โอ๊ยย!!! มีอาร์!” เสียงทุ้มร้องขึ้นทันทีเมื่อมือเล็กของคนข้างๆหยิกเข้าที่ต้นขา
“ไปเถอะลูกขอให้สนุกนะคะ ดูแลตัวเองด้วยเดี๋ยวตอนกลับแม่ให้จาฟาไปรับนะคะ” มีอาร์ยิ้มตอบลูกไปทั้งๆที่มือก็ยังไม่วางจากต้นขาของสามี พลางอีกมือก็โบกมือให้ลูกสาวที่กำลังวิ่งไปขึ้นรถที่รอไปส่งสาวน้อยยังที่หมาย
“อะไรของเธอเนี่ยมีอาร์! ฉันแค่เป็นห่วงลูก” ร่างสูงโวยวายขึ้นทันทีเมื่อลูกลับสายตาไป
“ก็ปล่อยๆลูกไปบ้าง ลูกโตแล้วนะเดี๋ยวอาทิตย์หน้าก็ต้องไปฝึกงานแล้ว คุณต้องให้ลูกดูแลตัวเองบ้าง”
“... งั้นก็ได้ แต่เธอต้องรับผิดชอบ” ตาคมแอบเหล่มองภรรยาคนสวยด้วยท่าทีเจ้าเล่
“รับผิดชอบอะไรคะ?” คิ้วบางขมวดเข้าหากันเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่ตนต้องรับผิดชอบ
“ที่ทำร้ายร่างกายฉันไง! ” ไม่ว่าปล่าวแขนแกร่งคว้าเอาคนตัวเล็กขึ้นมาอุ้มในท่าเจ้าสาวก่อนจะเดินดุ่มๆขึ้นห้องไป
“คุณซัน!!! ยังจะมาทำอะไรแบบนี้อีก ลูกก็โตกันหมดแล้ว”
“ก็โตหมดแล้วไงก็ไม่ต้องคอยดูแลแล้วไง” ใบหน้าหล่อยิ้มกริ่มมุมปากก่อนปิดประตูเสียงดังลั่นบ้าน
‘ปังงงง!!’
.
.
.
.
.
.
@Thunder Dome
เสียงพูดคุยเจี้ยวจ้าวของเหล่าแฟนคลับดังไม่ขาดสายในขณะที่รอการแสดงอย่างตื่นเต้น สาวน้อยสาวใหญ่ที่มาในงานต่างทำความรู้จักเพื่อนใหม่ๆที่ชอบและสนใจในสิ่งเดียวกัน ลูน่าเองก็ไม่ต่างกันนี่เป็นการมาคอนเสิร์ตครั้งแรกในชีวิตของเธอและเธอกับเพื่อนเธอที่จะซื้อบัตรแบบหลุมหรือบัตรยืนนั่นเอง เพราะมาดูคอนเสิร์ตทั้งทีจะให้นั่งดูเฉยๆได้ยังไงกัน!
เมื่อไฟในงานเริ่มหรี่ลงเป็นสัญญาณว่าการแสดงกำลังจะเริ่มขึ้นร่างเล็กก็เริ่มรู้สึกถึงแรงดันที่มาจากคนด้านหลังที่เบียดจนเธอกับเพื่อนแทบจะติดกับราวกั้นนด้านหน้า
“ห..หายใจไม่ออกเลยแหะ” เสียงเล็กพูดขึ้นอย่างอู้อี้เรียกความสนใจจากเพื่อนสาวข้างๆ
“ไหวป้ะลูน่า บอกแล้วว่าลงหลุมมันจะเป็นแบบนี้” เพื่อนสาวยกมือเช็ดเหงื่อบนหน้าสวยให้เบาๆพลางใช้พัดที่ได้รับแจกหน้างานพัดให้เพื่อน
“โถ่ริต้า มาคอนเสิร์ตทั้งทีมันก็ต้องเต้นสินั่งดูเฉยๆกร่อยแย่ แล้วแถมหลุมก็ใกล้สเตจมากกว่านั่งด้วย” หน้าสวยยู่เข้าน้อยๆเหมือนเด็กที่โดนขัดใจจนเพื่อนสาวต้องส่ายหน้าเบาๆพลางยิ้มขำด้วยความเอ็นดู
“โอเคคคคจ้า งั้นเธอก็จับตามองพ่อแอชตันของเธอให้ได้ตลอดหละ อยู่ใกล้ขนาดนี้แล้ว” ริต้าเอ่ยแซวเพื่อนรักด้วยรอยยิ้ม
“แน่นอน ~~ แต่ว่าตอนนี้รู้สึกสบายขึ้นแล้ว หายใจออ..ก จ ..จาฟา!!!” ตาคู่สวยเบิกกว้างขึ้นทันทีเมื่อหันไปเจอชายร่างสูงใหญ่ที่ยืนกันคนด้านหลังไว้ไม่ให้ดันเธอกับเพื่อน
“สบายขึ้นก็ดีแล้วหละครับ” ชายร่างสูงกล่าวเสียงเรียบและเขาก็คงไม่ทันได้สังเกตว่าสายตารอบๆที่มองมายังหญิงสาวที่เขากำลังปกป้องดูแปลกไป
“มาทำไมเนี่ย!! ”
“นายสั่งครับ”
“-_-^ ป๊าหรอ? อีกแล้วหรอ แต่ฉันขอร้องหละกลับไปเถอะค่ะฉันไม่เป็นไรจริงๆ”
“ไม่ได้จริงๆครับ”
“เฮ้อ.. งั้นก็ตามใจ” ลูน่าได้แต่ลอบถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างเหนื่อยใจเมื่อร่างสูงด้านหลังไม่มีทีท่าว่าจะยอมอ่อนข้อให้เธอเลยและได้แต่ภาวนาว่าเธอจะไม่โดนแฟนคลับคนอื่นๆยำหัวเอาเพราะคนของเธอไปยืนหัวโด่บังเขากันหมด!
“ขอให้สนุกนะครับคุณหนู” ว่าทั้งๆที่ยังยืนจังก้าตระง่านเป็นเสาชิงช้าอยู่ตรงนั้น
‘กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด’ เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มเมื่อภาพบนโปรเจคเตอร์เริ่มปรากฏขึ้นและการปรากฏตัวทีละคนของสมาชิก
“ลูน่าๆๆๆๆ นั่นไงแอชตัน” เพื่อนสาวชี้มือไปทางชายหนุ่มที่ปรากฏตัวขึ้นไม่ไกลจากเจ้าหล่อนและไม่ทันได้สังเกตว่าเพื่อนของเธอยืนตัวแข็งทื่อสติหลุดไปเสียแล้ว
“....”
“ลูน่าาาาา!!”
“ห๊ะะะ!! .////////.” ร่างบางสะดุ้งขึ้นพร้อมสัมผัสบนหน้าที่ร้อนผ่าวอย่างบอกไม่ถูก
“นั่นไงแอชตันนน” ริต้าต้องตะเบงเสียงแข่งกับเสียงกรี๊ดและเสียงดนตรีที่ดังกระหึ่ม
“เห็นแล้วว วว!! ”
เพียงเท่านั้นก็เหมือนสติของทั้งคู่ก็หลุดหายไป ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับความสนุกสนานที่ถูกมอบผ่านมาทางเสียงเพลง ทั้งเต้น ทั้งร้องเพลง ทั้งตะโกนเรียกชื่อเขา ณ วินาทีนั้นต่างคนต่างไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปบ้างแต่ทุกสิ่งที่แสดงออกไปล้วนแล้วมีแต่ความสุขทั้งสิ้น.. การแสดงดำเนินไปเรื่อยๆจนย่างเข้าสู่ช่วงสุดท้ายพร้อมจังหวะดนตรีที่ค่อยๆผ่อนเปลี่ยนเป็นเพลงช้าแสงไฟที่หรี่ลงให้เข้ากับบรรยากาศและเสียงเพลง กลุ่มชายหนุ่มบนเวทีต่างเดินวนกันไปรอบสเตจเพื่อทักทายแฟนคลับจนกระทั่งชายหนุ่มร่างหนาเดินมาหยุดตรงบริเวณที่คนตัวเล็กอยู่ก่อนส่งยิ้มหวานจนหน้าตี๋ๆนั่นหยีไปหมดพร้อมทำมือเป็นรูปหัวใจมินิฮาร์ท
“!!!! … 0///0”
“ลูน่าาา!! อย่าพึ่งตายยย กรี๊ดดดดดดดดดดดด” มือเล็กเขย่าตัวเพื่อนสาวข้างๆอย่างไวเมื่อเห็นว่าเพื่อนตัวบางเริ่มทำตัวลอยๆโซไปเซมา...
.. โคร่มมมม!!!!
“เห้ย!!ลูน่า” ริต้าร้องขึ้นเสียงหลงเมื่อจู่ๆเพื่อนสาวก็เข่าอ่อนทรุดลงไปต่อหน้าต่อตา
“คุณหนู!!!” จาฟาที่อยู่ด้านหลังร้องอุทานขึ้นด้วยความตกใจก่อนพยุงร่างของคุณหนูขึ้นมาอุ้มก่อนพาถอยห่างออกไปด้านหลังที่พอจะมีที่ว่างเพราะคนพากันกรูดันไปด้านหน้ากันหมด
“เอ่าๆๆ ฉัน ฉันมียาดมค่ะ นี่ค่ะ” มือเล็กรนรานค้นในกระเป๋าก่อนส่งมันให้กับชายร่างใหญ่ที่พยุงเพื่อนอยู่
“คุณหนูหายใจเข้าลึกๆ” เสียงทุ้มตะเบงแข่งกับเสียงกรี๊ดพลางโบกยาดมไปมาผ่านจมูกเพื่อให้อีกคนสดชื่นขึ้น
“ลูน่าา ไหวไหมม ไม่น่าเลยแกกก” ริต้าเองก็ใช้พัดที่ได้รับแจกมาพัดวีให้เพื่อนเพื่อให้อากาศหายใจได้สะดวก
“.. ไหว” ร่างเล็กพยักหน้ารับเบาๆทั้งๆที่หน้ายังเปื้อนยิ้มอยู่บางๆ
“ไหวอะไรของแกเนี่ย! เป็นลมแท้ๆยิ้มอยู่ได้!”
“ริต้า..” มือเล็กเขย่ามือเพื่อนสาวเบาๆพร้อมกับรอยยิ้มที่ระบายออกมาบนหน้าสวยอย่างเห็นได้ชัด
“ว่า ?”
.
.
.
.
.
“แอชตันเขายิ้มให้ฉันใช่ไหม? >
.
.
.
.
“ยัยเพื่อนขี้เพ้อ!!! ”
.
.
.
.
.
.
ร่างเล็กที่เดินเข้าบ้านพร้อมฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีจนผู้เป็นพ่อเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยจนต้องชะโงกหน้าออกมาส่องหาเจ้าของเสียง
“กลับมาแล้วหรอคะ อารมณ์ดีเชียวนะ”
“ตอนแรกก็ว่าจะโกรธใครบางคนหละค่ะที่ให้คุณจาฟาตามไป”
“อุ่ย.. งั้นอารมณ์ดีก็แล้วหละเนอะ สนุกไหมคะ?” ซันพยักเพยิดหน้าตอบลูกสาวไปก่อนวางมาดเปลี่ยนเรื่องทันที
“คิกคิก สนุกมากกกกเลยค่ะ ” ว่าแล้วก็เดินมากอดคอหอมแก้มบิดาฟอดใหญ่
“อีกข้างด้วย” ไม่ว่าเปล่าหันแก้มอีกข้างให้ลูกสาว
“แห่มป๊า ก็ด้ายย” สาวน้อยหัวเราะร่าก่อนกดจมูกมนลงหอมแก้มพ่ออีกฟอด
“อ่า ชื่นใจเลย ป่ะ ไปพักผ่อนเถอะค่ะ”
“งั้นลูน่าไปนะคะ ป๊าอย่าทำงานเยอะนะลูน่าเป็นห่วง ‘ยัยหนูของป๊า น่ารักชะมัด!’
.
.
.
.
.
.
.
.
กลุ่มชายหนุ่มนั่งจับกลุ่มกันทานอาหารมื้อใหญ่หลังจากจบการแสดงที่แสนเหนื่อยพวกเขาก็ต้องเพิ่มพลังกันโดยการกิน! โดยเฉพาะการพูดคุยกันในวงข้าวยิ่งเพิ่มอรรถรสในการกินให้สนุกมากขึ้น
“แอช! ชิ้นนั้นฉันจองเว้ยย” ไม่ว่าเปล่าพร้อมส่งตะเกียบไปแย่งชิงเนื้อชิ้นโตในจานตรงหน้ามาอย่างรวดเร็ว
“เอ๊า!!! อะไรฟะคนกำลังจะกิน มีการจองก่อนล่วงหน้าด้วย?”
“-^- ใครไวใครได้”
“แกคงไวแต่ปากอ่ะดิ วู๊ว!” ชายหนุ่มว่าด้วยท่าทีหัวเสียเล็กน้อย
“เออเอาน่ามีอีกเยอะแยะ พวกแกนี่ไม่ทะเลาะกันสักวันจะตายไหม” ชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นคุณแม่ของวงเอ่ยขึ้นปรามทั้งสอง
“เลโอนายก็เข้าข้างมันตลอดหละน่า!”
“เอาน่าพี่ๆๆไม่ทะเลาะกันกะอีแค่เนื้อชิ้นเดียวเอง -3- ว่าแต่พี่เห็นผู้หญิงคนนั้นไหม แฟนคลับอ่ะที่อยู่หลุมโซน A อ่ะ ผมเห็นเขาเป็นลมด้วยอ่ะพี่” น้องเล็กสุดของวงเอ่ยขึ้นพลางเขี้ยวตุ้ยๆในปาก
“คนไหน ตรงนั้นคนเยอะยังกะบ่อปลาดุก” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมคิ้วหนาที่เลิกขึ้นด้วยความสงสัย
“เดี๋ยวๆๆจะเห็นแฟนคลับเป็นปลาดุกไม่ได้นะพี่! ก็คนที่ผมยาวๆหน้าหวานๆอ่ะอยู่แถวสองอ่าาตอนที่พี่ไปทำมินิฮาร์ทอ่ะ”
“อ๋อ.. ฉันเห็นหน้าไม่ชัดอ่ะแต่เห็นยัยนั่นยืนนิ่งตัวแข็งทื่อไปเลย สงสัยตะลึงในความหล่อของฉัน” ว่าพลางไหวไหล่เบาๆด้วยท่าทีกวนๆจนเพื่อนร่วมวงต้องส่ายหัวให้กับการกระทำนั้นแทบจะทุกคน
“แหวะ!” คนเป็นน้องแหวะออกมาแทบจะทันทีเมื่อผู้เป็นพี่กล่าวรรเสริญเยินยอตัวเองเสร็จ
“แหวะอะไรหละ เดี๋ยวปั๊ด! เฮ้อ! ไม่เห็นจะต้องไปใส่ใจก็รู้อยู่แล้วว่ามาคอนเสิร์ตมันก็มีแบบนี้ประจำอ่ะ สตาร์ฟก็เยอะแยะก็ให้เขาได้ทำงานบ้าง” เสียงต่ำเอ่ยออกมาเรียบๆตอบผู้เป็นน้องไป
“พี่นี่มันใจร้ายชะมัด -3- ผมแค่เห็นว่าเธอน่ารักดี”
“น่ารักอะไร แบบนั้นเราอยากได้ก็หาได้ง่ายๆ อันที่จริงหาได้สวย น่ารักกว่านั้นเยอะแยะ”
“พวกนายสองคนรีบกินให้เสร็จได้แล้วจะได้พักซ้อมโชว์พรุ่งนี้แล้วไปหาหลับหานอนกัน เหนื่อยจะแย่แล้วยังต้องมานั่งฟังพวกนายเถียงกันอีก” เลโอกล่าวออกมาเสียงเรียบก่อนเปรยตามองทั้งสองคนด้วยความเยือกเย็น จบคำเตือนทั้งสองก็ก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารตรงหน้าของตัวเองทันที
.
.
.
.
‘ไม่ใช่เพราะกลัวหรอกนะ! แค่ไม่ชอบตอนที่หมอนี่มันโมโหก็แค่นั้นเอง!’
.
.
.
.
- Writer
