Chapter III : ฉันชื่อลูน่าที่แปลว่าพระจันทร์

3352 Words

. . . . At International Airport . . . หญิงสาวเดินเกาะแขนผู้เป็นพ่ออย่างออดอ้อนโดยที่ดูเหมือนสีหน้าของชายคนข้างๆไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่นัก ทั้งสี่คนเดินตรงไปยังเกทผู้โดยสารขาออกโดยที่ลูกชายของบ้านเดินข้างแม่และลูกสาวคนสวยเกาะติดพ่อ “คุณซัน ทำหน้าดีๆหน่อยสิคะ ลูกไปฝึกงานนะสี่เดือนเอง” มีอาร์เอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าคมของสามีเบาๆ “ต้องบอกว่าตั้ง 4 เดือนต่างหากหละมีอาร์ ยัยหนูไม่อยู่แบบนี้เหงาแย่เลย” หน้าคมหงอยลงเล็กน้อย “โถ่ป๊า ลูน่าไม่อยู่เจ้ารันก็อยู่นี่คะ ไม่เอาน้าา ยิ้มๆๆๆๆๆ ^^” สาวน้อยเอียงหน้ามองพ่อก่อนยิ้มหวานให้จนตาหยี “เอาน่าป๊ารันก็อยู่เดี๋ยวจะกวนป๊าแทนเจ๊เอง -__,-” เพียงเท่านั้นสายตาคมก็ตวัดมองค้อนลูกชายแทบจะทันทีเรียกเสียงหัวเราะจากสองสาวแม่ลูกได้เป็นอย่างดี “ไปได้แล้วลูน่า เดี๋ยวได้ตกเครื่องกันพอดีมัวแต่ง้อป๊าอยู่เนี่ย” มีอาร์ว่าแล้วก็ดึงตัวลูกสาวคนสวยเข้ามากอดแน่นๆก่อนหอมแก้มฟอดใหญ่ไปหนึ่งที “ค่ะ หนูรักแม่นะ รักป๊าด้วย” ว่าจบสาวน้อยก็หอมแก้มผู้เป็นแม่กลับก่อนเอื้อมมือไปดึงตัวปาป๊าสุดที่รักมาหอมแก้มฟอดใหญ่กว่าใครเพื่อน “เจ๊~~ ไม่รักน้องหรอ” หนุ่มน้อยได้ทีเอาบ้างถามด้วยสายตาเป็นประกาย “เออรัก! อยู่บ้านเป็นเด็กดี สอบให้ติดนะเว้ยย ถ้าอยากเป็นว่าที่นักบิน” ไม่ว่าปล่าวมือเล็กยื่นไปขยี้หัวเจ้าน้องชายตัวดีจนยุ่งเหยิงไปหมด “โว๊ะ! หัวยุ่งหมด .. ของมันแน่อยู่แล้วอย่างผมนี่เกิดมาเพื่อสิ่งนี้!” ว่าพลางยักคิ้วอวดความมั่นใจก่อนที่แขนหนักๆของผู้เป็นพ่อจะพาดลงบนคอ อั่ก! “ทำให้ได้อย่างที่พูดหละเจ้ารัน ถ้าทำได้ป๊ามีรางวัลให้” ซันว่าพลางกอดคอลูกชายไว้อย่างนั้น คำพูดเมื่อครู่ส่งผลให้คนที่โดนยื่นข้อเสนอตาลุกวาว “ขอรางวัลจากป๊า แล้วก็จากเจ๊ด้วยนะ!” “ถ้าแกทำได้ฉันก็จัดให้อ่ะเจ้ารัน” “เจ๊พูดแล้วนะ!” “จ้าๆ ไม่ลืมหรอก แต่โชว์ฝีมือให้เห็นก่อน” “จะรอนะเจ๊ ตั้งใจทำงานหละ อย่ามัวแต่ติ่ง!” “อย่ามารู้ทันนะเจ้ารัน! แห่มไปถึงถิ่นแล้วมันก็ต้องมีบ้าง..โอ๊ะ! หนูต้องไปแล้วนะคะ ” “จ้า ไปถึงแล้ววีดีโอคอลมาด้วยนะลูก” “ค่ะแม่ หนูไปนะ ^^” ลูกสาวคนเดียวของบ้านกำลังเดินห่างออกไปเรื่อยๆพลางโบกมือหยอยๆให้กับครอบครัว ท่ามกลางสายตาที่เป็นห่วงเป็นใยอย่างหาที่สุดไม่ได้ของบุพการี ร่างสูงยืนกอดคอลูกชายทั้งจ้องมองลูกสาวที่ค่อยๆห่างออกไปจนลับสายตา . . . . . ‘ยัยหนูของป๊าจะอยู่ยังไงเนี่ย!’ . . . . . . . At Incheon International Airport [South Korea] สาวน้อยเบิกตากว้างมองออกไปสุดลูกหูลูกตาทั้งผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมาไหนจะภาษาคุ้นหูที่ได้ยินจากเพลงบ่อยๆก่อนยิ้มออกมาเต็มใบหน้า ‘ครั้งแรก!! นี่มันครั้งแรกของฉัน’ คนตัวเล็กเดินฮัมเพลงออกมาจากเกทอย่างอารมณ์ดีก่อนจะตรงไปขึ้นรถแท็กซี่เพื่อไปที่พักที่จองไว้ล่วงหน้า..ในขณะที่รถเคลื่อนตัวออกไปและกำลังเข้าสู่เขตเมืองลูน่ามองออกไปนอกหน้าต่างอย่างตื่นเต้นเพื่อเสพสมดินแดนแห่งความฝันของเธอและที่ที่เธอต้องใช้ชีวิตอยู่ตลอด 4 เดือนเต็ม ยานพาหนะสี่ล้อชะลอจอดลงหน้าเกสเฮ้าท์ก่อนผู้โดยสารตัวน้อยจะลงจากรถแล้วโค้งหัวน้อยๆให้สารถีเพื่อเป็นการขอบคุณ ร่างบางลากกระเป๋าใบโตเข้าไปติดต่อห้องพักที่จองไว้เมื่อได้กุญแจแล้วก็ตรงดิ่งไปที่ห้องพักของตนเองทันที “ฮ้าาาา เมื่อยชะมัด ตูดบานหมดแล้ว TvT ” ร่างเล็กนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงสักครู่ก่อนจะหยิบมือถือเครื่องสวยขึ้นมากดส่งข้อความไปหาเพื่อนรัก ‘LUNAR ☽ _: ถึงแล้วนะ!’ “โอ๊ะ ต้องวีดีโอคอลหาแม่กับป๊านี่” ไม่รอช้านิ้วเรียวกดโทรออกทันทีเพียงไม่นานภาพปลายสายก็ปรากฏขึ้น ชายในจอสี่เหลี่ยมกำลังนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด “ลูน่า! ถึงแล้วหรอลูก!? หนูปลอดภัยใช่ไหม!? เข้าที่พักแล้วใช่ไหม!? เหนื่อยมากรึปล่าวลูก!? _@)*$(&@&$(^&$” ชายตรงหน้าพ่นคำถามแบบแทบจะลืมหายใจทันทีที่เห็นหน้าลูกสาว “ป..ป๊าใจเย็นๆ ลูน่าสบายดี เข้าที่พักแล้ว เหนื่อยมากก ปวดก้นสุดๆเลย!” สาวน้อยว่าพลางทำหน้าหงิกหน้างออ้อนผู้เป็นพ่อ “เห็นไหมป๊าบอกแล้วให้ไป Business class ก็ไม่เชื่อ นั่งไปหลังขดหลังแข็งหมด” “ก็แค่ 5 ชม.เองลูน่าก็คิดว่ามันแบบเดียวนี่คะ -3-” “อะไรกันคุณพ่อโวยกับคุณลูกขี้อ้อนคุยอะไรกันคะ” เสียงใสของผู้เป็นแม่แทรกเข้ามาในสายก่อนจะตามมาด้วยใบหน้าสวยที่ยื่นเข้ามาเบียดหน้าสามีแล้วยิ้มหวานให้ลูก “แม่~ ลูน่าคิดถึงจังเลย ^____^” ไม่ว่าปล่าวยิ้มหวานให้คุณแม่คนสวยไปหนึ่งที “จ้าๆ ทางนี้ก็คิดถึงลูกเหมือนกัน คนพ่อก็รอโทรศัพท์หนูตลอดเลยเป็นอันทำการทำงาน คราวนี้หนูไปพักได้แล้วนะเหนื่อยแย่เลยลูกแม่” “เฮ้ๆ เดี๋ยวสิมีอาร์ฉันยังไม่ได้คุยกับลูกเลยนะ!” คิ้วหน้าขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อดูเหมือนว่าเขากำลังโดนคุณภรรยาตัดบทไม่ให้คุยกับลูก! “ก็คุยแล้วนี่ไงคะ ลูกเหนื่อยแล้วให้ลูกไปพักเถอะ ” “แค่นั้นเองฉันยังไม่หายคิดถึงลูกเลยนะ” ร่างบางนั่งมองภาพในจอก็ขำไปพลางพ่อกับแม่ที่ยื้อแย่งโทรศัพท์กัน “คุณซัน! ไปพักเถอะลูกเดี๋ยวทางนี้แม่จัดการเองนะคะ” “ค่าแม่~ หนูไปนะคะ รักป๊ากับแม่นะ วืดดดดด~~ “น..หนาววว บรื๋อออ ทันทีที่ก้าวออกจากสตูดิโอเนื้อตัวก็สั่นระริกทันทีที่ปะทะเข้ากับอากาศข้างนอก” ลูน่ามองนาฬิกาที่ข้อมือก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเหลือเวลาอีกสองชม.ก่อนที่งานแจกลายเซนครั้งต่อไปจะเริ่ม “เห่ย แล้วมันคือที่ไหน จะไปยังไง = = กูเกิลแม็พ!” ทันเท่าความคิดมือเล็กรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อนำทางไปยังที่หมายและออกเดินทางในทันที ใช้เวลาเพียงไม่นานหลังจากเดินทางโดยรถไฟใต้ดินคนตัวเล็กก็เดินดุ่มๆตรงไปยังตึกที่ตั้งตระหง่านและดูเป็นเอกลักษณ์สะดุดตา “ตึกนั้นแน่ๆ ” ไม่รอช้าขาเล็กก้าวฉับๆเข้าไปด้านในทันทีแต่ทว่า...สถานที่ที่จัดอีเว้นในครั้งนี้มันดันเป็นชื่อห้องไม่ใช่ตัวเลข! แล้วฉันจะหาห้องนั้นเจอได้ยังไงหละ! “ตายแล้ว ตายๆๆ อีก 5 นาที ไปช้าการ์ดจะให้ฉันเข้าไหมเนี่ย ;__; งือ” คนตัวเล็กรนรานวิ่งหาห้องหากจะมองหาพนักงานก็ไม่เห็นสักกะคนถ้าจะให้เดินกลับไปที่เคาน์เตอร์ก็คงจะไม่ทันเวลาแน่เลย “โอ๊ะ ! นั่นๆๆๆหวังว่าเขาจะรู้นะว่าห้องนั้นอยู่ไหน” ไม่รอช้าลูน่าตรงดิ่งเข้าไปหาชายร่างสูงโปร่งที่ยืนก้มหน้าก้มตากดมือถืออยู่ตรงทางเดิน “ขอโทษนะคะคือว่าห้อง ..ห ..ห๋าา ..!” หน้าหวานอ้าปากเหวอทันทีที่ชายหนุ่มตรงหน้าเงยขึ้นมามองเจ้าหล่อนเต็มตา “ว่าอะไรนะครับ?” “จ..จูโน่” ปากบางพึมพำออกมาเบาเมื่อพบว่าชายตรงหน้าคือมักเน่หรือน้องเล็กของวงที่รุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอ “เธอนี่..หน้าคุ้นๆนะ -.-a เมื่อกี๊ถามอะไรฉันนะ?” ชายหน้าหวานยิ้มแป้นให้สาวน้อยตรงหน้าที่ดูเหมือนจะยังดึงสติกลับมาไม่เต็ม “ห..ห้อง ห้องอ่ะ..เอ่อ ห้องที่จัดแจกลายเซน..ป ไปทางไหน” เสียงใสติดๆขัดๆในใจก็ตุ้มๆต่อมๆไม่เคยคิดเคยฝันว่าจะได้พูดคุยกับไอดอลตัวต่อตัวแบบเนนนนนนนน้ >‘บ้าชะมัดเลยลูน่า! T^T’ เพียงไม่กี่นาทีบรรดากลุ่มบอยแบนด์ก็ออกมาทักทายแฟนๆก่อนนั่งประจำที่เพื่อให้แฟนคลับได้ขึ้นไปหาทีละคน ลูน่าเองก็เตรียมพร้อมควักอัลบั้มออกมาเตรียมและเข้าแถวอย่างใจจดใจจ่อ ตาคู่หวานกวาดไปสบตากับหนุ่มในฝันและเหมือนเขาก็กำลังมองมาทางนี้พอดีO///////O .. จู่ๆหน้าก็ร้อนผ่าวแต่ทำไมละสายตาออกจากตรงนั้นไม่ได้นะ.. “เขิน..ชะมัด (.//.) ต แต่..เดี๋ยวนะ นั่น..” คิ้วบางเลิกคิ้วเล็กน้อยทันทีที่ชายอีกคนที่นั่งข้างๆแอชตัลกำลังโบกไม้โบกมือมาให้เธอ “นั่นจูโน่ทำอะไรของเขาน่ะ..” ลูน่ามองตอบกลับไปอย่างไม่เข้าใจพร้อมโบกมือไปพลางกับรอยยิ้มแหยๆ “พี่ๆ จำที่ผมคุยกับพี่เรื่องแฟนคลับที่เป็นลมได้ไหม ?” จูโน่สะกิดแขนพี่ชายข้างๆก่อนเอียงหน้าไปกระซิบ “อืม แล้ว?” “เธอมาด้วยหละพี่! เธอบินตามเรามา~ เดี๋ยวผมจะบอกพี่นะว่าคนไหน” “จะบอกทำไมก็ไม่ได้สนใจขนาดนั้นป้ะวะโน่ -_-” พี่ชายมองน้องเล็กอย่างไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ว่าจริงๆแล้วต้องการอะไรทำไมต้องอยากให้สนใจก็อีแค่ผู้ญิงคนเดียวเนี่ย! “เอออออน่าเชื่อผมๆๆๆๆ” ว่าจบก็หันไปส่งยิ้มหวานจนตาปิดให้แฟนคลับตรงหน้าและพูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติ ไอดอลหนุ่มทุกคนทำหน้าที่ของตัวเองได้เป็นอย่างดีหน้าตาที่ยิ้มแย้มการพูดคุยที่ใกล้ชิดสนิทสนมยิ่งเพิ่มเสน่ห์ให้พวกเขาได้เป็นอย่างมาก และแล้วแฟนคลับแถวสุดท้ายก็ได้เวลาขึ้นไปพบปะศิลปินแล้วลูน่าเองก็เริ่มจากหัวโต๊ะและผ่านสมาชิกไปทีละคน ทีละคน..จนใกล้มาถึงแอชตัน .. ‘ตึกตัก..’ “สวัสดีครับ~” แอชตันยิ้มทักร่างบางตรงหน้าด้วยหน้าตายิ้มแย้มตาตี่ๆที่เวลายิ้มจะกลืนเป็นเส้นเดียวนี่มันน่ารักชะมัด! “ส..สวัสดีค่ะ ” คนตัวเล็กได้แต่ก้มหน้างุดๆไม่กล้าสบตาชายตรงหน้าทั้งๆที่ตั้งหน้าตั้งตารอให้ถึงคิวแต่พอเอาเข้าจริงๆแค่มองหน้ายังไม่กล้าเลย! “เฮ้ๆ ผมอยู่ตรงนี้ๆเงยหน้ามามองผมสิ ^^ ไม่มองแล้วเราจะคุยกันยังไงเล่า” ไม่ว่าปล่าวมือหนาเอื้อมไปเชยคางหญิงสาวตรงหน้าขึ้นมาสบตาก่อนพบว่าใบหน้าหวานนั้นแดงซ่านไปหมดและตาคู่สวยจู่ๆก็มีน้ำใสรื้อขึ้นมาเสียดื้อๆ “... ;___;” “ห..เห้ย!” เสียงทุ้มอุทานขึ้นด้วยความตกใจก่อนที่คนน้องข้างๆเริ่มโวยวายไปตามกัน “เห้ย! พี่แอช! พี่ทำไรเธออ่ะ ” ว่าแล้วก็รีบขยับมาหาก่อนส่งสายตาดุๆไปหาคนพี่ “ปล่าวนะเว้ย” ว่าทั้งที่หน้าตายังตื่นๆอยู่ “พี่อ่ะรีบเซ็นต์ให้เธอเลย! จะให้เธอมาหาผมแล้ว พี่อ่ะแกล้งเธอ!” “เออ ๆเข้าใจแล้ว ว่าแต่เธอชื่ออะไรครับหืม?” “.. ล..ลูน่าค่ะ” เสียงใสตอบกลับไปอย่างแผ่วเบา “ลูน่าค่ะหรอ.. ทำไมชื่อแปลกจังเลยหละ ‘ลูน่าค่ะ’ ” คำถามของร่างสูงทำให้คนตัวเล็กที่กำลังขวยเขินชะงักไปชั่วขณะก่อนเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า “ ลูน่า แค่ลูน่าเฉยๆ ..นี่ฉันไม่ได้กำลังโดนกวนประสาทอยู่ใช่ไหม..” อาการฟินเขินเมื่อครู่หายวับไปกับตาทันทีเหมือนโดนดึงให้ออกมาจากโลกแห่งมโนภาพ ‘ฉันไม่คิดว่านายจะเป็นคนแบบนี้เลยยยย!!!’ “หึ..ก็ไม่รู้สินะ -__,-” หนุ่มหน้าตี๋แค่นหัวเราะในลำคอก่อนยกยิ้มมุมปากอย่างกวนประสาท สถานการณ์ตรงหน้าทำให้คนข้างๆต้องมองทั้งสองคนสลับกันไปมาก่อนจะดึงอัลบั้มในมือคนข้างๆที่เซนต์เสร็จแล้วให้เลื่อนมาหาตัวเอง “นี่ๆๆๆๆ ตาฉันแล้วเธอมาหาฉันได้แล้วลูน่า” จูโน่กวักมือเรียกลูน่าให้เอนมาหาตัวเองก่อนก้มหน้าก้มตาเซนส์ลงในอัลบั้มให้เธอแล้วเงยหน้ามาคุยกันอย่างกับสนิทสนมกันมานาน ขณะนั้นก็แอบเห็นลูน่าเผลอเหลือบไปมองพี่ชายตัวเองอย่างหมั่นไส้แต่ก็ใช่ว่าคนถูกมองเองจะไม่รู้ตัว เขาเองก็สังเกตเธอเหมือนกันและดูว่าเจ้าน้องเล็กกับเจ้าหล่อนจะเข้าขากันได้ดีเหลือเกิน! “บ๊ายบายย แล้วเจอกันใหม่นะลูน่า ฉันจะรอ!” จูโน่โบกมือหยอยๆให้ก่อนจะเริ่มเซนต์และพูดคุยกับแฟนคลับคนต่อไป ลูน่าหันกลับไปมองหนุ่มหน้าตี๋ก่อนจะย่นจมูกใส่อย่างหมั่นไส้!แล้วกลับไปนั่งที่ของตัวเองและในที่สุดงานอีเว้นการแจกลายเซนต์ก็จบลง วันนี้ได้พูดคุยกับทั้งเจ็ดหนุ่มและได้ทั้งเพื่อนใหม่เยอะแยะเลยเหมือนชีวิตติ่งคอมพลีทแล้วTvT ถึงมันจะเป็นการคุยกันครั้งแรกที่ไม่น่าประทับใจสักเท่าไหร่แต่พอได้หวนกลับไปคิดถึงมันแล้วปากบางก็ระบายยิ้มออกมาเองซะอย่างนั้น “ให้ตาย..ฉันไม่เคยคิดเลยว่านายจะเป็นคนแบบนี้ รู้งี้ฉันไปเมนจูโน่ดีกว่าไหมเนี่ย ” ร่างบางเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พลางบ่นกับตัวเองในขณะที่เดินกลับหอพัก จู่ๆก็สัมผัสถึงแรงสั่นของโทรศัพท์ก่อนมือเล็กจะล้วงออกมาดูก็พบว่าเป็นอีเมลล์จากอาจารย์ที่มหาลัย “สงสัยจะแจ้งที่ฝึกงานหละมั้ง” ว่าแล้วนิ้วเรียวก็เลื่อนดูเนื้อหาในอีเมลล์เมื่อพบชื่อตัวเองจึงเลื่อนดูข้อมูลด้านใน ‘ สถานที่ : Stardust Ent. ตำแหน่ง : Stylist (สไตล์ลิส) ฝึกหัด’ “.....” ร่างบางยืนตัวแข็งทื่ออยู่ดีๆขามันก็ก้าวไม่ออกในหัวเกิดอาการแบลงค์ไปชั่วขณะก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆและตั้งสติ.. “ไม่ได้ตาฝาดใช่ไหมลูน่า” ตากลมจ้องมองให้ชัดๆอีกครั้งเพื่อย้ำตัวเอง แต่ก็นั่นแหละไม่มีอะไรเปลี่ยน.. ติ๊ด ติ๊ด!! คนตัวเล็กสะดุ้งโหยงเมื่อจู่ๆกีสายเรียกเข้าจากเพื่อนรัก “ฮัลโหล..” เสียงใสกรอกเสียงลงในโทรศัพท์โดยพยายามคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด (ลูน่า! แกเห็นยังงง!! เห็นแล้วใช่ไหมที่ฝึกงานอ่ะ) “อื้อ เห็นแล้ว” (แกกกกกกกก ฉันดีใจด้วย ฉันตื่นเต้นแทนแก แถมอิจฉาด้วยเว้ยย ฮือออ) “..ล แล้วแกหละริต้าร์ฝึกไหน” (ฝึกอยู่กับนิตยาสารแฟนชั่นอ่ะ เดี๋ยวนะแกโอเคป้ะเนี่ย? ทำไมดูแปลกๆวะไม่ดีใจหรออยู่อยู่ใกล้แอชเลยนะ~) “ช็อก.. ฉันกำลังช็อกอยู่” (55555555 โอ๊ยยยตายเพื่อนฉัน เลิกช็อกได้แล้ว เริ่มทำงานวันจันทร์หน้าแล้ว เสาร์-อาทิตย์นี้ก็ไปดูแลตัวเองให้สวยๆเริศๆไว้ละกัน) “อื้อ แล้วแกอ่ะจะบินมาวันไหนอ่ะ” (คงถึงเย็นวันเสาร์อ่ะ ไว้เจอกันนะ~~ คิกคิก) “จ้า แล้วเจอกัน” ว่าจบก็กดวางสายพอดีกับขาเรียวที่มาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องพักทันทีและไม่รอช้ารีบเปิดเข้าห้องทันที ร่างเล็กเดินไปหยุดอยู่กลางห้อง..ในหัวยังคงวุ่นวายไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่พึ่งได้รับรู้ มันอาจจะคือฝัน? แต่จะทำยังให้ตื่นหละ! “โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” คนตัวเล็กร้องออกมาเสียงดังก่อนวิ่งไปกระโจนลงเตียงแล้วดีดดิ้นเป็นบ้าเป็นบอ ใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าที่ยิ้มจนเหมือนจะปริแตก “ต่อไปฉันต้องได้เจอนานทุกวันแล้วนะ” ลูน่าหันไปยิ้มให้กับรูปของชายหนุ่มในกรอบรูปข้างเตียงและนอนจ้องมันด้วยรอยยิ้มอยู่อย่างนั้นจนผลอยหลับไปทั้งอย่างนั้นด้วยความเหนื่อยล้าทั้งวัน . . “เห็นไหมพี่คนที่ผมบอกพี่อ่ะ น่ารักใช่ไหมหล่าาา” จูโน่ว่าแซวพี่พร้อมทำท่าเอาไหล่กระแซะเบาๆ “อะไร ใคร? คนไหน?” “ก็ลูน่าไง” หนุ่มหน้าหวานว่าพลางยิ้มให้อีกคน “อ๋อ ยัยนั่นน่ะหรอ ดูเป็นคนงงๆ โก๊ะๆยังไงไม่รู้ ” “ผมหมายถึงหน้าตาอ่ะหน้าตาาา เธอน่ารักใช่ไหมหละ” “ก็งั้นๆอ่ะ บ้านๆที่เกาหลีก็เยอะแยะ เอ๊ะนายนี่ยังไงห๊ะ? นี่เป็นหน้าม้าให้ยัยนั่นรึไง?” คิ้วหนาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม “ปล่าวซะหน่อย ก็แค่แซวเอง วุ๊! ก็เห็นเขาเมนพี่อ่ะ” “แล้วเกี่ยวไร ทำตัวเหมือนจะจับคู่ให้ฉันซะอย่างนั้น” ว่าแล้วก็ลุกไปหยิบเป้เตรียมตัวขึ้นรถกลับหอดีกว่า อยู่กับเจ้านี่ไปก็มีแต่จะยัดเยียดคนนั้นคนนี้ให้! “คิดมากไปได้ แก่แล้วก็เงี้ย -.- ผมรู้ว่าสาวๆพี่เยอะน่า แค่อยากอวดเฉยๆผมแค่รู้สึกถูกชะตากับเธอ” “เออ แค่นั้นก็แค่นั้นไปหยิบของแล้วกลับหอกันได้แล้ว เหนื่อย เลโอเองก็คงไปรอที่รถแล้วชักช้าเดี๋ยวนายก็โดนหมอนั่นกินหัวเอาหรอก” ว่าจบก็เดินโทงๆนำไปโดยมีน้องเล็กหอบกระเป๋าวิ่งตาม “เดี๋ยวดิพี่ยังตอบคำถามไม่ตรงประเด็นผมเลยนะ ผมถามว่าเธอน่ารักไหม” “เออ ก็น่ารักดี” ตอบตัดบทเสร็จก็ก้าวขึ้นรถไปทิ้งให้คนเดินตามยิ้มร่าอย่างพอใจกับคำตอบ . . . . ‘เธอก็คงจะน่ารักกว่านี้ถ้าเธอยิ้มให้ฉันในตอนแรก!’ Lunar_Moon : พร้อมติ่ง! > S.Litarr : โอ๊ยยย! อิจค่ะอิจจจจ ฝากบีบแก้มจูโน่เด็กน้อยของฉันที Flukkies : พี่ลูน่าแต่งตัวน่ารักจังเลยย San.Sand : เที่ยวไหนอ่ะ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more