ความกังวลที่ก่อกำเนิดบังเกิดเป็นเรื่องจริงในไม่ช้า ทันทีที่เหล้าหมาใจดำเหลือนอนก้นพอให้รินเป็นแก้วสุดท้าย สติสตังของนกยูงก็เหมือนจะค่อยๆ หายไปตามน้ำมึนเมาสีใสที่พร่องหายไปด้วย
เตมินทร์มองอาการพูดมาก พูดไม่รู้เรื่อง แต่ยังอยากจะพูดของหญิงสาวจนได้แต่พูดเสียงยานคาง แขนข้างหนึ่งกอดขวดเปล่าเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างก็ชี้โบ๊ชี้เบ๊ในอากาศด้วยความระอาใจ
ดูท่าทางงานจะเข้าเขาอีกแล้ว…
"แล้วหลังจากนั้นน่ะนะ…เอิ๊ก…"
เธอเล่าอะไรสักอย่างค้างไว้อยู่ เตมินทร์ไม่ได้สนใจจะฟังตั้งแต่ก่อนหน้านั้นอยู่แล้ว เขากำลังรอหาจังหวะที่เธอเริ่มส่อแววไม่ไหวในการแบกไปนอนแล้วเคลียร์สถานที่ตรงนี้สักที
"ผมว่าไปนอนกันดีกว่า คุณไม่น่าจะไหวแล้วล่ะ"
เขาเองก็ดื่มไปหลายเป๊ก แต่มั่นใจว่าไม่เมา แค่มึนๆ เท่านั้น
"เมาอะไรกันเล่า! บ่มาววว! อึ้ก! อีกขวดยังไหวเลย"
คนเมาเป็นแบบนี้ทุกคนเลยหรือเปล่านะ ไอ้ที่เมาแล้วบอกไม่มาเนี่ย?
เตมินทร์
