ประโยคของคนตัวเล็กทำเอาผมกะพริบตาปริบๆ อย่างไม่เชื่อรูหู เดี๋ยวนะ ก๊อยแม่งผีเข้ารึเปล่าวะ? เพราะสีหน้าทีจริงทีเล่นเดาอะไรไม่ได้ของเธอมันปั่นป่วนสมองผมจนสับสนไปชั่วครู่
โอเค ผมว่าผมไม่ได้ฟังผิด…
“เอาจริงดิ?” ผมถามทวนอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ขืนจับใจความผิด ชีวิตผมคงดับสูญ! ถึงผมจะชอบแกล้งก๊อย แต่เวลายัยบ้านี่โกรธ ผีเสื้อสมุทรยังแหวกแผ่นดินหนีอ่ะ
“ก็พูดไปงั้น… เฮ้ย!”
คนตัวเล็กสะดุ้งโหยงหลังจากที่ปฏิเสธลอยหน้าลอยตาทั้งที่ผมได้ยินกับหู ความจริงก็ไม่ได้ตั้งใจหรอกนะ แต่ว่ารู้ตัวอีกที ฝ่ามือหนาๆ ของผมก็ไต่แตะอยู่ที่แผ่นหลังของร่างเล็ก ในขณะที่ลมหายใจอุ่นๆ ของเธอรดรินบริเวณช่วงรอยต่อระหว่างลำคอและบ่าของผม จู่ๆ บรรยากาศบริเวณห้องก็เงียบลงเหลือแค่…
ตึก ตัก…
ตึก ตัก ตึก ตัก…
ร่างเล็กเกร็งร่างจนผมรู้สึกเกร็งไปด้วย ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ มันไม่สนุกเหมือนตอนที่แกล้งก๊อยเลยสักนิด กลิ่นน้ำหอมละมุนข
