กึ่ก!
หน้าฉันมุ่ยทันทีที่ประตูเปิดไม่ออก หลังจากที่พยายามกระถดหดตัวออกมาจากไอ้บ้าแว๊นที่นอนหลับเหมือนตายจนมายืนแจ๋นหน้าประตูได้ กลับกลายเป็นว่าผลักยังไง ประตูก็ไม่เขยื้อนเหมือนจะมีอะไรบางอย่างล็อกมันไว้จากด้านนอก
โอ๊ยยยย แล้วแบบนี้ฉันจะหนีไปปริ้นรูปใหญ่ๆ ใส่กรอบอย่างที่อัศวินพูดทันได้ยังไงฟะ! ฉันพ่นลมหายใจอย่างหัวเสีย ก่อนที่สายตาจะเลื่อนลงมาสะดุดกับเศษกระดาษเล็กๆ ที่เขียนด้วยตัวหนังสือหวัดๆ
‘สุขสันวันเกิดนะไอ้คิน กูเอาก๊อยผูกโบว์มาฝาก… จาก อัศวิน รัตนชินทร์ เพื่อนผู้หล่อเหลา’
“…”
ก๊อย… ผูกโบว์?!? ฉันถลึงตาก่อนจะรีบหยิบมันขึ้นมาในมือ รอยยิ้มชั่วช้าก่อนหน้าก็พุ่งเข้าใส่สมองทันที ไอ้บ้านี่มันวางแผนจะทำแบบนี้ตั้งแต่แรกนี่หว่า! แล้วใครอนุญาตให้เอาฉันไปใส่พานประเคนถวายไอ้แว๊นฟะ! ฉันไม่ใช่สิ่งของนะโว้ย ผูกบ่งผูกโบว์อะไรกัน ถ้าฉันออกไปได้ ฉันจะผูกคอนายก่อนเลย อัศวิน! T^T
ปัง! ปัง! ปัง!
ฉั
