“เห็นชิลๆ อ่ะ ที่จริงฉันกำลังทดลองใช้ชีวิตแบบสโลว์ไลฟ์” ฉันยกขึ้นมาอ้างหน้าตาย ไอ้ที่เห็นว่างๆ ลอยไปลอยมาไม่ใช่ว่างานเสร็จนะ กระแดะอยากจะมาไง อยากจะเห็นโลกภายนอกบ้างอะไรบ้าง ฉันปั่นต้นฉบับจ้องคอมจนนึกว่าจะได้คอมเป็นผัวแล้วนะ จะไม่ให้ฉันออกมาข้างนอกบ้างเลยหรือไง จิตใจทำด้วยอะไรเนี่ย!
“มันไม่สโลว์ไลฟ์มั้งก๊อย บ้านฉันเรียกขี้เกียจ”
ไม่จริง ฉันเปล่านะ ฉันแค่ออกมาหาแรงบันดาลใจ ฉันเบ้หน้าเมื่อรู้สึกเหมือนถูกเอามีดมาปักเข้ากลางอก ฉันก็ไม่ได้อยากทิ้งงานมาหรอกนะ แต่ว่ามันคิดไม่ออกอ่ะ
มันคิดไม่ออกเว้ยยยยย! เข้าใจมั้ย?
ฉันไม่รู้ว่าฉันมาถึงจุดนี้ได้ยังไง จุดที่แก้ไม่หวาดไม่ไหวจนจำไม่ได้ว่ารอบที่เท่าไหร่อ่ะ คือถ้าฉันพยายามจะเขียนให้มันจบๆ ไปมันก็ได้แหละ แต่ฉันคิดว่ามันยังพีคได้อีก มันยังดีได้มากกว่านี้ ฉันทำใจเขียนต่อด้วยอารมณ์เบลอๆ เหมือนตอนนี้ไม่ได้จริงๆ จะเขียนนิยายทั้งที ถ้ามันไม่ดีก็ไม่เขียนด
