‘ลดตัว’ พอฉันฟังแล้วขออนุญาตกลอกตามองบน... โอ้โห ควรจะเป็นฉันรึเปล่าที่ลดตัวไปคบกับเขาอ่ะ วู้ คิดว่าฉันอยากคบมากเลยดิ แต่ที่ฉันพยักหน้าทันทีไม่ใช่เพราะดีใจนะโว้ย ฉันแค่ไม่อยากปฏิเสธน้ำใจหรอก
หยุด น้ำพลอย... หยุดยิ้ม
หยุดทำหน้าบานเป็นจานทรูวิสชั่นสักที สต๊อบบบบบบ!
“เออ เป็นก็ได้ เผื่อคิดอะไรออก” ฉันว่าแล้วสะบัดหน้าเชิดๆ ใส่พยายามใช้กำปั้นทั้งสองข้างบีบหน้าตัวเองให้เลิกยิ้มพิลึกกึกกือสักที จะยิ้มไปเพื่อใคร ฉันไม่ได้ดีใจอะไรสักหน่อย สงสัยกล้ามเนื้อหน้าจะกระตุก
“จริงๆ แล้วอยากเป็นแฟนเค้าอ่ะดิ ยิ้มไม่หุบเลย แน่ะๆ” คนตัวสูงย่อตัวแล้วช้อนสายตาขึ้นมาอย่างรู้ทันทำให้ฉันเบ้หน้าไปทางอื่น อะไร ใครอยากเป็น ตลกละ เขาเสนอ ฉันก็สนองให้ถูกต้องตรงกันเฉยๆ
“ว้ายๆๆๆ” แว๊นล้อไม่เลิกแล้วกระทุ้งข้อศอกใส่แขนฉันเบาๆ
“ยิ้มเป็นมารยาทเถอะ”
“อ่ะ เชื่อจ้า” เขาพูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาทที่ดูก็รู้ว่าประชด เออ ประชดได
