EP5.1 ll กรุ๊ปบีขี้เเกล้ง [1]
1035 Words
“ใครถาม ไม่เห็นจะอยากรู้!” ฉันเบือนหน้าหนีแล้วขยับออกห่างในทันใด ทำให้เขาเสียเซลฟ์ไปนิดหน่อย คิดจะอ่อยน้ำพลอย แค่นี้ยังอ่อนไปเฟ้ย! ถ้าไม่แก้ผ้าแล้วเดินเข้ามา ฉันไม่หวั่นไหวหรอกนะจะบอกให้
“ก็แค่พูดให้ฟัง” แว๊นว่าแล้วก็ลอยหน้าลอยตาทิ้งให้ฉันค้างเติ่งกับคำพูดผิดจังหวะของเขา... แค่พูดให้ฟังแล้วทำไมต้องเอาหน้ามาใกล้ด้วยวะ โรคจิต ไอ้บ้านี่! เดี๋ยวแม่ตบคว่ำเลยเว้ยเฮ้ย! “กินไรดีวะ วันนี้?”
“ไม่รู้ แว้ก!” ฉันว่าก่อนจะร้องตกใจเมื่อใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้อีกตอนไหนก็ไม่รู้ โอ๊ย อีตานี่นิ เป็นไฮเปอร์รึไง เผลอเป็นไม่ได้ อยู่ไม่นิ่งตลอด “จะยื่นหน้ามาทำไมวะ แว๊น ตกใจหมด”
“มองไม่เห็นไง สายตาสั้น”
หูย... นั่นคือข้ออ้างเขาเหรอ เชื่อตายแหละ ฉันสายตาสั้นกว่าเขาอีกนะ อ่ะโด่
“กินอะไรดี” เขากัดริมฝีปากพลางมองหน้าฉันพร้อมนัยน์ตาปริศนาที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามก่อนจะค่อยๆ แปรเปลี่ยนกลายเป็นความพริบพราวและเจ้าเล่ห์อยู่ในที “เฮ้ย วันนี้ก๊อยแปลกๆ ปะ ดูตื่นตัวพิกล?”
“ไม่แปลก ฉันปกติ” เสียงของฉันเกร็งขัดกับคำตอบ ความจริงแล้วฉันไม่ใช่คนที่แปลก แต่เขาต่างหากที่ทำตัวแปลกๆ หรือว่าจะเป็นแบบที่พวกนั้นพูดวะ? ไม่น่า ท่าเกาก้นของฉันมันไปสะดุดผนังหัวใจของเขาตรงไหนเหรอ ถ้าเขาไม่เสป็คผิดปกติ ก็คงจะมีอะไรผิดพลาด =_=;;
“มั่นใจ?” เขาเลิกคิ้วสูงเหมือนรู้ทัน ทั้งที่ฉันไม่ได้มีอะไรปิดบังสักกะหน่อย
“มาก” ฉันเน้นเสียง
“จริงดิ?”
“ย่ะ แว๊นนั่นแหละที่แปลก”
“จริงเหรอออ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงยั่วประสาท อีกทั้งใบหน้ายังทะเล้นทะลึ่งสุดๆ
“จริง!”
“อ้ะ แน่นะ?”
“อ้ะ แน่สิ”
“อ้ะ โม้เปล่า?” เขาลากเสียงยาวเหมือนอยากให้ฉันตอบอะไรนอกเหนือจากนั้น หมอนี่มันกวนปลายประสาทส้นเท้าจริงๆ ให้ตายสิ
“อ้ะ เปล่าโม้” แต่ฉันเองก็ไม่แพ้กันหรอก โฮะๆ “เล่นพอยัง? หาไรกินดีไหม ก่อนที่ลำไส้ฉันจะถูกย่อย”
“แล้วตกลงกินไร? เลือกมา” แว๊นเข้าประเด็นก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมยีนส์ที่เขาสวมอยู่ ในขณะที่พวกเราเดินไปทางโรงอาหารกลาง สายตาหลายคู่ก็จับจ้องมองอย่างไม่ขาดสาย ฉันรู้ว่าอีตาแว๊นเด่นอยู่พอสมควร แต่คงเพราะเห็นจนชินหนังหน้า ฉันเลยเฉยชาไปซะงั้น ตอนแรกก็น่ารักอยู่หรอก แต่พอรู้จักดันน่าถีบ
“ข้าวราดแกง อาหารตามสั่ง ข้าวมันไก่ อะไรก็ได้ที่เป็นข้าวอ่ะ ฉันอยากกินข้าว” ฉันร่ายสิ่งที่อยากกินออกมา เขาฟังแล้วพยักหน้าครู่นึงเหมือนรับรู้ ก่อนที่อีตานี่จะแผลงฤทธิ์อีกระลอก
“งั้นกินก๋วยเตี๋ยวกัน ^O^”
ก็บอกว่าอยากกินข้าวไงเว้ยเฮ้ย =___=^^^^
“ก็บอกว่าอยาก...”
“น่า ก๋วยเตี๋ยวอร่อยออก” เขาไม่แค่เกลี้ยกล่อม แต่เขายังจับมือฉันลากไปร้านก๋วยเตี๋ยวอีกต่างหาก จากที่คนมองอยู่แล้ว คนยิ่งมองหนักเข้าไปใหญ่ โอ๊ย ฉันเกลียดการถูกฝูงมนุษย์มองแบบนี้ที่สุดเลย ฉันไม่ชอบเป็นจุดสนใจนะเฟ้ย!
“แว๊นก็กินเตี๋ยวไปดิ ฉันจะกินข้าว!” ฉันกระแทกเสียงหากแต่ว่านาคินยื่นไม้ยื่นมือก่อนจะ....
“ป้าๆ เส้นเล็กน้ำตกสอง”
ฟังกันนิดนึงได้ป่ะล่ะ? -_- โอ๊ย เขาชักจะเอาแต่ใจไปแล้วนะ ฮึ่ย!
“ก็บอกว่าไม่กิน...”
“ขอพิเศษนะ ใส่ตับเยอะๆ”
ไอ้... แว๊น! =___________=^
“เมื่อกี้ว่าอะไรนะ?” เขาตีมึนหันมาทางฉันในขณะที่พวกเรายืนอยู่หน้าร้านก๋วยเตี๋ยวที่เป็นช่องเล็กๆ และมีคนต่อแถวอยู่ราวสองสามคนข้างหลัง เป็นแบบนี้ทุกที เนียนตลอด ฉันทำท่าจะแจกมะเหงกให้เขาสักลูก อีตาแว๊นดันแลบลิ้นใส่ราวกับจะบอกว่าฉันทำอะไรเขาไม่ได้หรอก ชิชะ!
“โอ๊ะ ได้แล้ว” เขาทำหน้าดี๋ด๋าแล้วรับถ้วยก๋วยเตี๋ยวจากป้าหน้าตาใจดีมาก่อนจะไปวางตรงโต๊ะใหญ่ใกล้ๆ ร้านที่มีเครื่องปรุงสารพัดให้เลือกสรร ฉันถอนหายใจยาวอย่างเซ็งๆ ในที่สุดก็จบที่เส้นเล็กน้ำตกจนได้ แว๊นวางตะเกียบกับช้อนบนถ้วยของฉันก่อนจะลงมือปรุงประหนึ่งตัวเองเป็นเชฟใหญ่ในครัวสากลยังไงยังงั้น
“นิสัยไม่ดีว่ะ ชอบบังคับ” ฉันบ่นอุบอิบ แต่อีตานั่นก็ไม่สนใจสักกะนิด ไอ้สากกะเบือนี่!
“ก๊อยๆ” เขาสะกิดในขณะที่ฉันกำลังตักพริกใส่ชามก๋วยเตี๋ยว อะไรของอีตานั่นอีกล่ะ -_- “ไอ้นี่อ่ะ ก๊อยชอบปะ?” เขาหัวเราะในลำคอเหมือนมีอะไรในใจก่อนจะใช้ตะเกียบคีบอะไรบางอย่างขึ้นมาจากจานก๋วยเตี๋ยว
“อะไรอ่ะ?” ฉันเลิกคิ้วสูง นัยน์ตาพริ้งพราวเจ้าเล่ห์ฉายแววเปล่งประกายกว่าครั้งไหนๆ เขาคีบขึ้นมาในระดับสายตาก่อนจะย้ำเสียงเน้นๆ อย่างมีเลศนัยน์
“ตับอ่ะ”
เสียงหนักแน่นกว่าครั้งใดๆนั่นมันส่อเจตนาพิรุธสุดกู่ ตะ ตับอะไรเฮ้ย! เป็นคำนามหรือคำกริยา อย่ามาทำให้คิดนะยะ! แต่ดูจากใบหน้ายั่วประสาทของเขาแล้วเหมือนจะเป็นอย่างหลัง เพราะสายตาทะลุทะลวงนั่นยังจ้องอยู่ก่อนจะลดมือลงทำให้ใบหน้าฉันร้อนผ่าว เอาเข้าไป วันนี้แว๊นแม่งแปลกไปจริงๆ น่ะแหละ ฉันกลัวนะ!
“ไม่ชอบอ่ะ!” ฉันปฏิเสธเสียงแข็งจะได้หลุดพ้นจากสถานการณ์แปลกๆ นี่แต่เหมือนจะคิดผิด เพราะยิ่งพูดก็ยิ่งถูกต้อน เมื่อเขายื่นปลายตะเกียบมาที่ชามของฉันพลางช้อนสายตาบ้าๆ นั่นพร้อมกับประโยคสองแง่สามง่าม
“อ๋อ ถ้าก๊อยไม่ชอบ งั้นขอตับก๊อยละกันนะ”
โอ๊ย ทำไมโดนทั้งขึ้นทั้งร่องเลยฟะ อีตาคนเจ้าเล่ห์!!! เลิกกระทำกิริยาแบบนี้ก่อนที่ฉันจะบ้าตายนะโว้ย! >////‘ไอ้คินตอนมันเมาอ่ะ มันเคยพูดให้พวกเราได้ยินว่า… มันชอบพลอย’
- Writer
