Beckett Clainfer (Wild Men Series #24)

Chapter 2

AS the ceremony started, Beckett could feel that everyone's eyes were on him. Siya kasi ang nakaupo sa VIP seat dahil bukod sa tatanggap siya ng award sa pagganap niya sa isang action movie ay kinuha rin silang special guest ng organizer ng awarding show na ito.

Sayang nga lang at wala si Jeru dahil sa inaasikaso nito. Siya lang tuloy mag-isa roon sa upuan, habang bakante naman ang sa tabi niya.

The ceremony continued, at kulang na lang ay humikab na siya dahil sa antok. He checks his phone from time to time, hindi lang para tingnan kung matatapos na ba ang kung anu-anong ginagawa ng iba pang artista sa stage, kun'di para tingnan din kung mayroon na bang mensahe ang ilang mga tauhan niya.

Being a model and a part-time actor isn't his only job. It wasn't even his main job since its income wouldn't suffice for all his luxuries and desires. Kung ikukumpara ang kita niya sa pagmo-model at sa kumpanya niya, tiyak na magmumukhang barya lang ang kita niya sa showbiz industry.

Ganoon pa man ay hindi binibitiwan ni Beckett ang industriyang ito. He might be as suffocated as today, where he couldn't even show his real emotions since everyone was monitoring him, but he didn't care.

Mas malaki ang koneksyong kaya niyang makuha kung artista siya. Iyon ang pinakadahilan kung bakit niya pinasok ang larangang ito.

"s**t!" Beckett snapped at his thoughts when someone suddenly sat on his lap.

Isa itong babae na nakasuot ng puting polo shirt at itim na pantalon. Nakatali ang itim at mahabang buhok nito na mukhang hanggang beywang kung tatantiyahin, at humampas pa ang buhok nito kay Beckett dahil sa paggalaw nito.

“S-Sorry po!” sigaw nito habang nakatalikod pa rin sa kan’ya, ni hindi man lang ito umalis sa pagkakaupo sa kan’ya.

With their position right now, Beckett could see how smooth and delicate the woman’s neck was, how sweet her scent was, and how thick her ass is.

‘Good gracious,’ said Beckett at the back of his mind, trying to contain all the emotions he had all over his body.

“Enjoying sitting in my lap?” nang-aasar na tanong ni Beckett sa kan’ya, dahilan para tumayo ang babae na para bang napaso ito sa balat niya.

Napaawang ang bibig niya nang makita na mas maganda ang babae sa personal.

Tama nga siya sa hinala nito kanina. Maputi ito at makinis. Matangos din ang ilong nito at mapula-pula pa ang pisngi at bibig. Sa pagkakataong iyon ay hindi lang ang babae ang parang tangang nakatayo sa harapan niya.

Tayong-tayo na rin ang p*********i niya. Ipinatong niya ang isang hita nito sa kabila upang walang makapansin nito, lalo na at nasa kan’ya ang atensiyon ng karamihan sa mga reporters.

“S-Sorry po ulit, sir Beckett—Ah!”

Napasigaw ang babae nang hilahin siya ni Beckett palapit sa kan’ya. This time, she sat on him with her body facing Beckett. Napasinghap siya dahil may nararamdaman siyang kung ano sa hita niya, pero hindi siya makapagsalita para itanong kung ano ‘yon.

Vivianne Allamino, one of the organizers of the awarding show today, was too stunned to speak.

“Careful, lady,” saad ni Beckett sa isang seryosong tono bago lumipat ang tingin nito sa mga taong naglalakad sa harap nila.

Napatingin din doon si Vivianne, at napasinghap na lang ito nang makitang nasa kanila ni Beckett ang atensiyon ng lahat. Mas mabilis pa sa alas kuwatrong lumayo siya sa lalaki, at sigurado siyang parang kamatis na ang mukha niya ngayon sa sobrang pula nito.

Little did she knew, Beckett found her cute. He pursed his lips to suppress his smile, but his gaze never left Vivianne. Nawala lang ang atensiyon ni Beckett sa kan’ya nang makitang papalapit na ang reporters sa direksiyon nila.

“Go,” Beckett commanded before he pointed at the reporters using his gaze.

“P-Po?” Kaso nga lang ay hindi ‘yon na-gets ni Vivanne. Nakakunot lang ang noo nito habang pilit iniintindi ang gustong sabihin ni Beckett sa kan’ya.

“Pretty stupid,” nabulong ni Beckett nang wala sa oras. Mahina lang ‘yon kaya hindi ‘yon narinig ni Vivianne. “The reporters would be here in less than a minute. Gusto mo bang sa ‘yo nila mismo itanong kung bakit ka kumandong sa akin kanina?”

“H-Hindi po.”

Umiling si Vivianne nang paulit-ulit bago ito mabilis na umalis. Hinabol naman siya ng tingin ni Beckett hanggang sa tuluyan itong pumasok sa backstage. Gusto niyang pakatitigan lang ang dalaga dahil kakaiba ang ganda nito, at kakaiba rin ang epekto nito sa katawan niya.

But he doesn’t tolerate stupidity. Ang ayaw niya sa lahat ay ‘yong tatanga-tanga.

The reporters successfully went to him, and as he expected, they asked him about the girl who sat on his lap. Tinanong nila kung isa ba ‘yon sa mga fans niya na desperadang mapansin ang atensiyon niya, pero kaagad iyong itinanggi ni Beckett.

“It was accidental. She slipped, people started walking in front of us,” Beckett answered. “Hinayaan ko muna siyang umupo sa akin hanggang sa maging maayos ang lahat.”

Hindi niya rin sigurado kung hindi nga ba sinasadya ng babae ang ginawa nitong pag-upo sa kan’ya, pero dahil maganda ito at sexy ay palalampasin na lang niya ito.

His answer gained various reactions from the reporters. Ang iba ay kinilig, habang ang iba naman, lalo na ang mga babaeng reporter ay nakaramdam ng selos. Sitting on the great Beckett Clainfer’s lap is a privilege.

“I’ll appreciate it if you'll not publish what happened today to the press…” he said and grinned widely. Pinadaanan niya rin ng dila niya ang pang-ibabang labi nito. “Hmmm, should I answer one question in exchange?”

Kaagad na pumayag ang reporters doon. Beckett didn’t expect that he’ll endure this kind of conversation with the reporters for a stupid girl, kaya naman hanggang sa sitahin na ni Fiona ang mga reporters para makapaghanda siya sa kan’yang speech mamaya ay hindi nawala ang babae sa isip niya.

He didn’t know what to say, whether he’ll pray to see that person again or not. Hanggang ngayon kasi ay naiinis siya sa mahinhin nitong kilos… But there’s a part of him that wanted to see her.

“For the best rookie actor award… Beckett Clainfer!”

Beckett smiled pretentiously as he walked towards the stage. Lahat ng nasa audience ay pumapalakpak para sa kan’ya. Malakas ang tunog no’n, pero napatigil si Beckett nang marinig niya na naman ang sipol na narinig niya roon sa labas kanina.

His smile faded as his movement came to a halt. Nagtataka na napatingin sa kan’ya ang mga tao, at ganoon din si Fiona. The memories of his parents lying unconsciously on the ground with blood flowing on their bodies started to invade his mind again.

Dahil doon ay nawala siya sa reyalidad pansamantala, at kumunot ang noo niya. People gasped because of different reasons. Ang iba ay nagulat dahil sa biglaang pagbabago ng mood ni Beckett, habang ang iba naman ay natulala dahil sa angking kaguwapuhan nito.

Amidst the noise, he could hear the whistle. It was subtle. Kung hindi nga lang siya magpopokus pakinggan iyon ay hindi niya iyon maririnig dahil na rin sa ingay. Hindi niya maintindihan kung bakit niya ulit ‘yon naririnig ngayon.

He wasn’t certain if he was still in his sane mind, or if his mind was playing with him right now because of his determination to find that person.

“Hey, hey!”

Napatigil lang siya sa pag-iisip nang may tumapik doon sa stage habang bumubulong, tila ginigising siya sa kan’yang imahinasyon. He blinked his eyes twice and turned his head on his right side.

There, he saw the woman who sat in his lap earlier. Hindi maipinta ang mukha nito, pero mukha namang kumalma rin ang pakiramdam niya nang tuluyan nang bumalik si Beckett sa reyalidad.

Vivianne didn’t receive any command from someone to help him. Before she knew it, she was tapping the stage frequently to wake Beckett from his peaceful slumber.

In a flash, Beckett went on his usual charismatic expression and he continued walking until he reached the stage.

“Sorry for worrying you, everyone. I had a light headache as I just came back from France,” pagpapaliwanag niya.

Nakita niya naman ang pag-aalala sa kan’ya ng mga tao sa sinabi niyang ‘yon. Ngumiti na lang siya bago sinabi ang speech na memorize na niya dahil paulit-ulit niya ‘yon sinasabi.

“First of all, I wanted to thank everyone who voted for me to get this award. I know I still have a lot to learn, but thank you for believing in me,” said Beckett as one of the hosts gave him the trophy. “I wouldn’t be here in front of the stage if not for my fans. I love you all.”

It was a short, and a scripted speech, pero halos mabaliw ang mga fans ni Beckett nang marinig ang sinabi niyang ‘yon. Halos sambahin si Beckett ng mga fans niya, lalo na ng mga batang ginagawa ang lahat para mabili ang magazines niya.

Yet, they didn’t know the secrets behind Beckett’s unflawed reputation.

“HOW’S the newest invention?” tanong ni Beckett nang makarating siya roon sa laboratory kung saan ginagawa ang pinakabagong drugs na na-imbento niya.

“Maayos na po ang lahat, sir,” sagot ni Jeremy, ang head sa pagproseso ng drugs na mina-manufacture sa ngayon. “Kailangan na lang po i-test, at puwede na siya ma-distribute.”

“Make sure to do it clean and clear. I don’t tolerate stupidity, do you understand?” Beckett warned, and Jeremy nodded twice.

This is his main source of income—His drug dealing schemes. Pagmamay-ari niya ang isa sa pinakamalaking drug warehouses sa Pilipinas, at isa rin siya sa pinakakilalang drug dealer sa bansa.

He had clients locally and internationally, and although it sounded ironic, one of his top clients are actors and models. Kapag may nakakakilala sa kan’ya ay ipinapapatay niya ito, at pinagmumukhang aksidente o suicide ang nangyari sa taong ‘yon.

The police were trying to find him under his alias Mob, but they couldn’t find him. And he won’t let them.

Nang mapagtanto ni Beckett na maayos namang tumatakbo ang proseso sa warehouse niya ay dumiretso na muna siya sa isang high-end bar. He was wearing a face mask and a black cap as a disguise. His main goal here is not to drink until he pass out, but to find someone to f**k.

“Damn it, I need good s*x right now,” said Beckett as he scanned the place, finding the best woman whom he thought could please him for tonight.

Pero napatigil ang mga mata niya sa isang babaeng nakaupo roon sa may counter habang lumalaklak ng alak na animo’y tubig lang ‘yon.

“What is that woman doing here?” Beckett’s brows furrowed as he realized who the woman was.