"เหนื่อยไหมครับ"
สีหน้าของเบิ้มเป็นกังวล เขายกมือขึ้นปาดเหงื่อเม็ดเป้งออกจากหน้าผากเนียน
"ไม่เหนื่อย สนุกจะตาย"
อดีตคุณนายเมียเจ้าสัวยิ้มกว้าง ก่อนจะมองไปที่แปลงผักที่ตั้งใจปลูกจนกินเวลาไปเป็นวัน
"แม่ลินจ๋าา"
"บัว อย่าวิ่งค่ะ"
ลลินรีบอ้าแขนรับเด็กสาวตัวน้อย ร่างเล็กโถมเข้าหาอ้อมแขนอบอุ่น แล้วซุกหน้าเข้ากับซอกคอขาวสะอาด
"คิดถึงแม่ลิน"
"ปากหวาน"
ลลินยิ้มกว้าง เธอหอมแก้มลูกสาวไปหลายทีเพราะความมันเขี้ยวกับนิสัยออดอ้อนของเจ้าตัว
"แล้วไม่คิดถึงพ่อบ้างเลยหรือ"
เบิ้มอดหยอกเย้าไม่ได้ เขาพูดเหมือนน้อยใจแต่ใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มกว้าง
ภาพตรงหน้าทำให้หัวใจของเบิ้มพองโต ลูกสาววัยกำลังพูดซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของลลิน โดยที่รอบร่างเล็ก ๆ มีแขนเรียวโอบกอดไว้อย่างหวงแหน
ผ่านมาครึ่งปีแล้วที่ทั้งเขา ลลิน และน้องสาวโบกมือลาเมืองหลวง แล้วกลับมาใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายที่นี่
ครอบครัวเล็ก ๆ ที่ขยายใหญ
