Ölüm İçin Her Şey

13. Hayalet Orman

Takibatın Ertesi Günü

Kuzey Ormanları

Öğle Saatleri

Rüzgârın uğuldamaları ve nereden geldiği belli olmayan at kişnemeleri etrafa yayılıyordu. Genç kız korkuyla karışık bir endişeyle tek bir şey düşünebiliyordu. "Kaçmalıyım."

At sesleri bu kadar yaklaşırken ne kadar ilerleyebilirdi ki? Lesly'nin inlemeleri ile başını yaslamış olduğu ağaçtan yana doğru çevirdi. Alnından süzülen ter damlalarına aldırış etmedi. Yara bere içerisinde gördüğü yavru köpek yüreğinin cız etmesine neden oldu ve önceki gece olanları anımsayınca yüzünü buruşturdu.

Askerlerin takip ettiğini anlamış ve saklanmış, sonra da fırsatını bulduğu ilk anda ormana doğru koşarak uzaklaşmıştı. Ne kadar sürdüğünü bilmediği uzun bir zaman dilimi boyunca koşmuş ve yeterince uzaklaştığına emin olduğu bir anda aniden durmuştu. Kendi bedeni artık ona itaat etmez olmuştu. Sonra da takati kesilerek dizlerinin üzerine yığılmış ve orada öylece durarak önünde uzanan yollardan hangisini seçmesi gerektiğini düşünmüştü.

Yolların güvenliğinden asla emin olamazdı. Uzun bir süredir takip edildiğine dair güçlü bir his vardı içinde. İz bırakma riskini göze alamayacağını biliyordu ve çanta şekline getirip sırtına astığı çıkından hareketlenmeler geliyordu. Lesly'nin huysuzlanması bir yolu seçmesi gerektiğini hatırlatmaktaydı sürekli.

Hangi yolu seçeceğine kafa yoran Rachel 'şimdi ne yapacağım ben' diye düşünmüştü. Ne sağa ayrılan sapa yoldan, ne dümdüz ilerleyen orta yoldan, ne de soldaki dolambaçlı görünen yoldan gitmek istememişti. Yolların yerine başını Lesly'e çevirdiği esnada başka bir yol daha olduğunu fark etmişti.

Keşfettiği yol ormanın derinliklerine gidiyor gibi duruyordu. Daha çok keçi yoluna benzese de bu patikanın kimsenin fark etmemesi halinde kurtuluşu olacağını düşünerek ona doğru yöneldi. Fakat aniden durup ortadaki yoldan ilerledi. Taşlık alana adım attı. Sonra özenle attığı adımlara ters basarak geri döndü. Güya orta yolda ilerlemiş olacak ve taşlık alana son adımını attığı için kimse bu izlerin devamını sorgulamayacaktı. Herkes ortadan ilerlediğini düşünürken o çoktan patikadan uzaklaşmış olacaktı. Adımlarını dikkatle ya kayalık alanlara atıyordu ya da izlerini silmek zorunda kalıyordu.

Rachel akılı biriydi. Patikadan kurtulunca acele ederek ormandan çıkmak için başka bir yol aradı. Buraya kadar geldiyse elbette bir yolunu bulabilirdi. İzini kaybettirmek için oldukça çabalamıştı. Rüzgârın artması ve yağmurun yağabileceği olasılığı onu teşvik bile ediyordu aslında. Nedense ilerleyişinin sonunda hep aynı yerde dolanıp durduğunu düşünmeye başladığında rüzgârın uğultusu yükseldi.

Lesly'nin inleyen sesi onu kendine getirdi. Ağaca yaslamış olduğu başını kaldırmaya çalıştı ve tekrar acı ile yüzünü buruşturdu. Kalbini saran bir heyecan ile küçük yavru köpeğe döndü ve onun acı çeken hali kendisine fiziksel acıdan çok daha fazlasını yaşatmıştı. Bu hale nasıl geldiklerini anılarında sürekli yaşıyordu.

Önceki gece karanlığın içerisinden süzülen cılız bir ışığın parladığını gördüğüne yemin edebilirdi. Ama ne yazık ki ışığa doğru ilerlerken derin bir çukura düşmüştü. Kendisi ayağını burkarken, yavru köpek de çıkından savrularak sağa sola çarpmış ve yara bere içerisinde kalmıştı. Sonuç ikisi içinde hüsrandı.

Rachel çukurdan çıkmak için çabaladı. Biliyordu ki sıcağı sıcağına hissettiği bu acı daha hiçbir şeydi. Eğer bu çukurdan hemen çıkmazsa acı yayıldığı vakit asla çıkamayacaktı. Düşe kalka her seferinde aldığı darbeler yeni yaralar oluşturuyordu. Ayrıca bu duruma Lesly küçücük bedeniyle dayanamayacakmış gibi duruyordu. Mücadele ederek Lesly ile oradan kurtulmayı başardı. Çıktığında ise tek yapabildiği sürünerek en yakın ağaca ilerlemek oldu. Alnından süzülen ter damlalarına aldırmadan bekledi. Ne kadar süredir bilinçsizce orada kaldığını bilemiyordu. Galiba sabah olmuştu. Belki de çoktan öğleni geçmişti bile.

Geceden beri olanlar canlanıyordu zihninde. Uyuduğunda kâbuslar, uyandığında anılar sürekli zihnindeydi. Düşünceleri onu yoruyordu. İnleyen Lesly'nin sesi pes etme der gibiydi.

"Haklısın Lesly. Birbirimizden başka kimsemiz kalmadı. Bu yüzden pes etmek yok. Asla pes etmeyeceğiz." derken bile kendini ikna etmeye çalıştığının farkında değildi.

Lesly inledikçe umutsuz durumlarına bakıyordu. Bir durum değerlendirmesi bile yapmıştı.

1- Burkulmuş bir ayak, muhtemelen kas yırtılması var iyileşmesi uzun sürecek, yürümek mümkün değil. Ayrıca yara bere içerisinde yavru bir köpek var. Onun durumu da pek parlak görünmüyor.

2- Yiyecekler tükendi ve açlık sınırına daha fazla dayanamayız.

3- Zihinlere oyun oynayan bu ormandan derhal çıkmamız gerekiyor.

Askerlerden kaçarken fırsatını bulduğu ilk anda kendisini kuzeyin "Hayalet Orman" olarak bildiği Spectre Ormanı'na atmıştı ve kaçarken asla arkasına bakmamıştı. Şimdi olanları düşünüyordu da belki de pek iyi bir şey yapmamıştı. Çünkü o lanet olasıca cılız ışık tekrar parlamaya başlamıştı. Onu gördüğüne emindi. Ne kadar sürdüğünü bilmediği bir zaman boyunca ilerideki ışığa odaklandı. Daha sonra ışığın solmakta olduğunu düşündü. Dört nala koşan at sesleri geliyordu ve at kişnemesi giderek yükseliyordu.

Lesly inleyerek harekete geçtiği zaman kendisine geldi. Neden sonra at kişnemelerinin çocuk kahkahasına döndüğünü düşündü. "Çocuk kahkahası mı? Böyle bir şey olamaz değil mi?" diye mırıldandı. Kaçması gerekirken kaybettiği zaman diliminin ne kadar uzun olduğunun farkına yeni varıyordu. Bu iş gittikçe kötü bir duruma dönüşüyordu. Sonra fark ettiği bir düşünceyle aniden irkildi.

Kuzey'in Hayalet Orman olarak adlandırdığı orman neden hayalet orman olarak adlandırılıyordu? Hayalet Ormanı değil de neden Hayalet Orman deniyordu? Bu ormanda hayaletler mi vardı, yoksa hayaletin kendisi mi bu ormandı? Zihinlere oyun oynayan bu ormandan bir an önce çıkmalıydı. İnim inim inleyen küçük köpeğe doğru uzanmaya çalıştı ve onu kucaklamaya zorladı kendini. Huzursuzca yerinde kıpırdandı sonra.

Boynunda hissettiği acı ile derin bir uykuya dalmadan önce düşündüğü son şey bu ormana girmekle hiç de iyi bir şey yapmadığıydı...