ตอนที่7 หึงหวง
1467 Words
พิรชาพยศ เธอเดินออกจากคฤหาสน์หลังงามโดยที่เขาไม่คิดจะรั้งเธอไว้เหมือนคำพูด ผู้ชายก็แบบนี้แหละได้แล้วก็ทิ้งขว้าง จะโทษใครได้นอกจากความใจง่ายของเธอ
ร่างบางรอนแรมมาถึงบ้านของตนเองก็อ่อนเพลียมากจึงเผลอหลับไป กว่าจะตื่นมาอีกทีก็ห้าโมงเย็นด้วยอาการงวยงงและมึนศีรษะ ทั้งยังรู้สึกอ่อนเพลียจากการร่วมรักสุดเร่าร้อนกับปีเตอร์ แต่ถึงอย่างไรพิรชาก็ตั้งใจที่ไปเดินแบบในค่ำคืนวันพรุ่งนี้ตามตารางงานของเธอ และเธอก็ได้ให้สัญญากับเคธี่แล้ว ไม่อยากผิดคำพูดซ้ำสองเพราะเกรงจะตกงาน
งานเดินแบบเปิดตัวคอลเลคชันใหม่
พิรชา นางแบบสาวไทยแท้หากแต่มีใบหน้าสวยเก๋และดูสง่า ความสูงของเธอแม้จะไม่สู้สาวยุโรป อเมริกัน แต่เธอกลับมีไลฟ์สไตล์ที่ชัดเจนและมีความเป็นตัวของตัวเองสูงมาก จึงสามารถแคสงานผ่านสบายมาหลายงานแล้ว
งานเดินแบบค่ำคืนนี้เป็นงานเดินแบบชุดชั้นในชื่อดังคอลเลคชั่นใหม่ พิรชาผู้สูงสง่าร่างงามระหงในชุดบลาราคาแพงลิบลิ่ว เธอได้เดินเปิดเวทีในค่ำคืนสุดฮือฮานี้ เพราะความสวยของเธอจะต้องตาช่างภาพมาก ก็ยังมี ปีเตอร์ วอล์กเกอร์ ที่ไม่พลาดมาชมงานเปิดตัวสินค้าใหม่ของบริษัทที่ตนดำรงตำแหน่งซีอีโอนั้น เขาควงเคธี่ดีไซน์เนอร์สาวสุดเย้ายวนผู้มีเสน่ห์ที่บั้นท้าย สายตาคมกริบของปีเตอร์จ้องเธอไม่วางตา แม้เธอจะเห็นเขาแล้วก็ตามแต่กลับแกล้งมองไม่เห็น
"คุณเคธี่ ทำไมให้นางแบบคนนี้ได้คอลเลคชั่นชุดชั้นในล่ะ ไม่เห็นคุณบอกผมสักคำ" เขาถามเสียงแข็ง
"ก็เคธี่เห็นว่าเธอเหมาะสมนี่คะ อีกอย่างปกติก็ไม่เคยแจ้งให้บอสทราบนะคะว่าคนไหนจะได้เดินคอลเลคชั่นไหน"
"แต่คนนี้คุณต้องแจ้งผม ทุกครั้ง!" เขาสั่งเธอเสียงแข็ง เคธี่พอจะเดาความสัมพันธ์ของปีเตอร์กับพิรชาออกจากเหตุการณ์ที่เห็นวันนั้น แม้นางแบบส่วนใหญก็เคยผ่านปีเตอร์มาแล้วทั้งนั้น แต่สำหรับพิรชาเธอชักจะเริ่มสงสัยมากขึ้นทุกวัน
"กล้ามากนะยัยตัวดี โชว์เนื้อตัวอ่อยผู้ชายไปทั่ว บ้าชะมัด" เขาพึมพำคนเดียว
"บอสว่าอะไรนะคะ"
"เปล่า ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน" ปีเตอร์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้านล่างเวทีเดินแบบ เขาเดินตรงไปยังห้องแต่งตัวของบรรดานางแบบโดยไม่สนใจสายตาทุกคนที่กำลังจ้องมองมาที่เขา
"พิรชา ออกมานี่" เขาเปิดประตูโดยไม่คิดจะเคาะ เพราะทนงว่าตนใหญ่โตและด้วยนิสัยส่วนตัวที่เอาแต่ใจอยู่แล้ว บรรดานางแบบที่กำลังเตรียมตัวและกำลังโป๊อยู่ไม่ได้รู้สึกอายต่อหน้าเขา ซ้ำยังส่งยิ้มหวานยั่วยวนให้เขาเกือบทุกคน จากนั้นพวกเธอก็พร้อมใจเปลี่ยนจุดรวมสายตามาที่พิรชา บ้างสายตาสงสัยอยากตั้งคำถาม บ้างสายตาอิจฉาที่ซีอีโอของพวกเธอ มาหาพิรชาถึงห้องแต่งตัว
"คุณมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ" เธอถามเสียงเรียบไม่คิดเกรงกลัว
"มี อยากให้พูดตรงนี้มั้ยล่ะ คนอื่นเขาจะได้รู้กันหมดว่าเราเป็นอะไรกัน" สิ้นสุดเสียงของปีเตอร์ เหล่าสาวๆก็ส่งเสียงซุบซิบพูดคุยกัน แน่นอนล่ะว่าพิรชาคือหัวข้อสนทนาของตอนนี้และน่าจะอีกหลายวันต่อจากนี้ เธอไม่สามารถต่อต้านเสียงเหล่านั้นได้จึงตัดสินใจเดินตามเขาออกมา
"ใครอนุญาตให้คุณสวมชุดบ้าๆนี่ให้คนอื่นดู ลืมไปแล้วเหรอว่าคุณเป็นเมียผม" เขาหงุดหงิดและแสดงอาการหึงหวงออกนอกหน้า พิรชารู้สึกใจสั่นแปลกๆ
"ฉันไม่ใช่เมียคุณ อีกอย่างนี่มันคืองาน งานของคุณด้วย"
"ไม่ได้ ห้ามใส่ชุดบ้าๆอะไรนี่อีก ถ้ายังอยากเดินแบบที่นี่คุณต้องฟังคำสั่งผม อ้อ แล้วก็อีกอย่างคุณเป็นเมียผม ถ้าจำไม่ได้คืนนี้จะพาไปรื้อฟื้นความทรงจำให้ และก็ลืมง่ายๆแบบคุณนี่ น่าจะต้องจัดให้หนักทุกวัน คุณถึงจะจำได้ว่าคุณเป็นเมียของผม" เขาร่ายยาวอย่างหงุดหงิด เธอไม่อยากต่อปากต่อคำกับเขานักจึงเงียบไปพร้อมกับก้มหน้าเล็กน้อยเป็นการรับคำ
"ถ้าเสร็จธุระแล้ว ฉันขอตัวนะคะ" เธอพูดเสร็จก็หมุนตัวทำท่าจะเดินไป ริมฝีปากบางเผลอยิ้มออกมาเล็กน้อย
"ให้ผมไปส่งมั้ย" เขาถาม
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันมีนัดกับเพื่อนแล้ว ขอบคุณนะคะ"
"ก็ได้ แล้วก็อย่าพูดว่าขอบคุณผมอีกเพราะผมเป็นสามีของคุณ อีกอย่างผมยังไม่ได้ให้อะไรคุณสักอย่างเลยด้วยซ้ำ" เขาพูดสุภาพมากขึ้น
"ถ้าคุณหมายถึงเรื่ิองเงิน ฉันได้จากคุณมามากแล้วค่ะเพราะฉันทำงานให้คุณ ไม่ได้ขายตัวให้คุณ" สิ้นสุดคำพูดริมฝีปากหนาก็บดขยี้ริมฝีปากบางนั่น แค่เขาจูบเธอก็แทบละลายไม่คิดจะขัดขืนเขาเลยสักนิด ยัยพีซเอ๊ย! เธอคิด เขาถอนจูบ
"คุณนี่ปากร้ายกว่าที่ผมคิดไว้เยอะเลยนะ ยัยตัวแสบ" เธอเขินหน้าแดง
"ขอตัวนะคะ" เธอทำท่าจะเดินไปอีกครั้ง
"เดี๋ยว เอ่อ... นี่ของขวัญวันเกิดย้อนหลัง หวังว่าจะชอบ ผมก็เลือกไม่ถูกเพราะไม่เคยซื้อของขวัญให้ใครเลย" เขาพูดจบก็รีบหันหลังให้เธอแล้วเดินไปพร้อมกับแอบอมยิ้ม พิรชายังคงยืนอึ้งกับกล่องสี่เหลี่ยมกำมะหยี่ในมือ "เอ๊ะ หรือว่าเราฝันไป" เธอพึมพำ
ความจริงแล้วเธอไม่ได้มีนัดกับใครที่ไหน หากแต่เป็นข้ออ้างที่ไม่อยากเสียตัวให้ปีเตอร์อีก ช่างประจวบเหมาะหลังจากที่เธอเดินออกจากห้องแต่งตัว สตีฟขับรถเข้ามาหาเธอพอดีพร้อมกับเลื่อนกระจกทึบลง
"ขึ้นรถสิครับคนสวย อยากเลี้ยงฉลองว่าที่นางแบบโลกคนต่อไปใจจะขาด"
"เอ่อ..." เธออ้ำอึ้ง
"รอบที่แล้วผมไปส่งคุณ คิดซะว่าวันนี้คุณไปดื่มอะไรนิดหน่อยเป็นเพื่อนผมเป็นการตอบแทนนะครับ" เป็นขออ้างที่พิรชาปฏิเสธไม่ลง มันก็จริงเนอะ ใครดีกับเราก็ต้องตอบแทนเขา
"ก็ได้ค่ะ แต่ไม่ดึกมากนะคะ"
"สบายมากครับ" พิรชาขึ้นรถของสตีฟไป ภาพทั้งหมดถูกเจครายงานไปยังปีเตอร์ที่ยังคงนั่งเครียดในห้องทำงานพร้อมกับเคธี่ที่ทำตัวติดแจไม่ยอมห่าง เขากำมือแน่นและทุบลงที่โต๊ะ
"ร่านชะมัด ยัยตัวดี" เขาสบถเสียงดัง
"หงุดหงิดอะไรคะบอส เคธี่ว่าวันนี้เราพอแค่นี้ก่อนนะคะดูบอสเครียดมาก ไปหาอะไรดื่มกันมั้ยคะ"
"ก็ได้ อยากดื่มเหมือนกัน" เขาตอบแบบไม่สบอารมณ์นัก ก็เมียสุดหวงทั้งคนไปกับผู้ชายคนอื่นแบบนี่นี่นะ
ณ ไนท์คลับ กลางมหานครนิวยอร์ก
"ขอเป็นอัลมาวีว่าค่ะ" เคธี่จัดการสั่งเครื่องดื่มให้เสร็จสรรพ ปีเตอร์ดื่มไวน์หมดสามขวดในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง
"ทำไมคุณไม่มีแฟน" เป็นคำถามแรกที่เขาพูดคุยกับเธอ
"เคธี่รอคนที่ใช่ค่ะ" ไม่พูดเปล่า หากแต่มือเรียวลูบวนไปมาบริเวณหน้าอกกว้าง เธอค่อยๆถอดเนคไทออกให้เขารู้สึกผ่อนคลาย แต่เสือผู้หญิงอย่างปีเตอร์มีหรือจะยอมให้ผู้หญิงเป็นฝ่ายลุกล้ำ เขาไม่เคยปล่อยให้เกิดขึ้นแม้แต่ครั้งเดียว!
มือหนาดึงร่างสะโอดสะองสะโพกเย้ายวนของเธอให้เดินตามออกไป พิรชามองเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นระหว่างปีเตอร์ที่ประกาศฉอดๆต่อหน้าเธอว่าเธอเป็นเมียของเขา แต่กลับลากผู้หญิงสวยและแซบยิ่งกว่าเธอไปทำอะไรต่อมิอะไร เธอไม่อยากคิดต่อหากแต่น้ำตาร่วงเผาะ และแอบหนีสตีฟกลับบ้านไปเพราะเขาเมาหนักมาก
ห้องสวีทหรูในโรงแรมห้าดาว
ปีเตอร์ดึงร่างของเคธี่ที่ดูเต็มใจยิ่งนัก เขาผลักหน้าอกใหญ่ของเธอให้ล้มลงกับเตียง เขาจัดการถอดเสื้อรัดรูปโชว์สัดส่วนชัดเจนนั่นออกให้พ้นทาง พร้อมทั้งยังถอดเสื้อของตนออกโดยมีเคธี่ช่วยปลดกระดุม ริมฝีปากหนาบดขยี้ลงบนริมฝีปากอวบอิ่มของเธออย่างหนักหน่วง
- Writer
