เจ้าหนี้ที่รัก

ตอนที่ 4

ในเวลาต่อมา

ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ที่ก้าวเดินตรงมายังบ้านไม้ธาราที่ตอนนี้ไฟในห้องถูกปิดลงแล้ว ลำขาแข็งแกร่งค่อยๆ ก้าวขึ้นบันไดสามขั้นของตัวบ้านไปอย่างช้าๆ ก่อนจะหมุนลูกบิดแต่ก็ต้องชะงักไปชั่วขณะเมื่อพบว่าลูกบิดนั้นถูกล็อกไว้ มิได้เหมือนกับทุกครั้งที่ชายหนุ่มมา แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ในเมื่อเขาเองก็มีกุญแจของบ้านหลังนี้อยู่กับตัวอยู่แล้ว ต่อให้ล็อกอย่างไรเขาก็สามารถเปิดมันออกได้เช่นกัน

มือเรียวใหญ่ล้วงเข้าไปในกางเกงยีนส์แบรนด์ดังก่อนจะหยิบเอาลูกกุญแจออกมาไขเปิดประตูห้อง แล้วเดินเข้าไปภายในห้องที่มืดมิด ก่อนจะมาหยุดยืนอยู่หน้าเตียงนอนหนานุ่มที่บัดนี้มีร่างบอบบางของลูกหนี้สาวนอนหลับสนิทนิ่งอยู่

ดวงตาสีสนิมกวาดตามองไปทั่วเรือนร่างนั้นอย่างพินิจ อัศนีรู้สึกว่าหัวใจของเขาตอนนี้เต้นแรงขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็น ใบหน้าสวยหวานที่นอนหลับตาพริ้มอยู่นี้ช่างงดงามหมดจดเสียจริง เรือนร่างที่มองเห็นก็ช่างสมส่วนยิ่งนัก ไม่ว่าจะเป็นอกที่มองดูแล้วก็ว่าใหญ่แม้จะไม่ได้สัมผัส เอวเล็กที่คอดกิ่วแทบไม่น่าเชื่อว่าจะรับกับสะโพกผายได้เป็นอย่างดี แม้กระทั่งเรียวขาที่โผล่พ้นออกมาจากกางเกงขาสั้นที่หญิงสาวสวมใส่ก็บอกได้ว่ามันนวลเนียนน่าลูบไล้ยิ่งนัก

‘โอ้...ช่างเป็นลูกหนี้ที่คุ้มค่ากับการชดใช้ยิ่งนัก’ อัศนีคิดในใจ

ชายหนุ่มนั่งลงบนเตียงหนานุ่มนั้นช้าๆ แต่เพราะน้ำหนักตัวของชายหนุ่มทำให้เตียงนอนหนานุ่มยุบตัวลงอย่างมากทำให้เนื้อแพรที่นอนหลับสนิทอยู่นั้นสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาในทันที และพบว่าหญิงสาวมิได้อยู่ภายในห้องเพียงลำพัง แต่มีใครคนหนึ่งได้เข้ามาอยู่ร่วมกับเธอภายในห้องด้วย และสิ่งแรกที่หญิงสาวทำเป็นอันดับแรกก็คือการร้องขอความช่วยเหลือ!

“กรี๊ดดดดดดด! ช่วยด้วยค่ะ! ช่วยด้วย! มีคนร้าย! ช่วยด้วย!”เนื้อแพรส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือออกมาดังลั่นทันที

“หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้!”อัศนีตวาดขึ้นเสียงดุ

ดวงตาสีสนิมลุกโชนขึ้นที่เห็นหญิงสาวตรงหน้ากรีดร้องของความช่วยเหลือออกมาเช่นนั้น ก่อนจะพูดต่อมาอีกว่า

“จะร้องโวยวายไปทำไมกัน และฉันก็ไม่ใช่คนร้าย แต่ฉันเป็นเจ้าของเกาะแห่งนี้” เอ่ยจบก็ลุกขึ้นจากเตียงอย่างหงุดหงิด

เนื้อแพรเองเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็รีบดีดตัวลงจากเตียง และรีบเดินตรงไปยังตำแหน่งของสวิตช์ไฟเพื่อเปิดให้แสงสว่างกับภายในห้องทันที และเมื่อแสงสว่างมาเยือนทั้งเจ้าหนี้และลูกหนี้จึงได้มีโอกาสเห็นหน้ากันเป็นครั้งแรก ทั้งคู่ต่างยืนสบตากันนิ่งเหมือนดั่งตกอยู่ในมนต์สะกด ก่อนที่เสียงของเนื้อแพรจะดังขึ้นมาว่า

“คุณคือเจ้าหนี้ของคุณยุทธใช่ไหมคะ”เนื้อแพรถามออกมาในที่สุดหลังจากที่มองสบตาชายหนุ่มนิ่งอยู่เป็นนาน

“ใช่ ฉันคือเจ้าหนี้ของพี่ชายเธอ ฉันชื่ออัศนี เป็นเจ้าของเกาะมาหยาแห่งนี้”พูดพร้อมกับเดินเข้ามาหาหญิงสาวตรงหน้าช้าๆ

“และเธอก็คือลูกหนี้ของฉันที่พี่ชายเธอส่งมาใช้หนี้ใช่ไหม”อัศนีไม่วายถามย้ำกลับไป และไม่วายตอกย้ำสถานะของหญิงสาวตรงหน้าว่าเธอมาที่ในฐานะอะไร

เนื้อแพรพยักหน้ารับกับคำถามของชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ตรงหน้า แต่ก็ยังคิดที่จะต่อรองขอความเมตตาจากเขาดูบ้าง อย่างน้อยๆ เธอก็ควรจะมีสิทธิ์แลกเปลี่ยนกับการต้องสูญเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดของเธอ กับระยะเวลาของการต้องอยู่ชดใช้หนี้ให้แก่เขา ก่อนจะสะดุ้งเมื่อมือเรียวใหญ่ยื่นมาจับที่แขนเรียวสวยของเธอ มันทำให้เนื้อแพรสะบัดแขนออกจากการจับต้องของเขาในทันที

“เอ๊ะ! จับแขนก็ไม่ได้ เดี๋ยวก็ต้องมานอนให้ฉันลูบฉันคลำมากกว่าจับแขนอยู่แล้ว มาจนถึงที่นี่แล้วยังจะมาหวงตัวอยู่ได้ เล่นตัวไม่เข้าเรื่อง”

อัศนีพูดอย่างหงุดหงิดที่เห็นหญิงสาวสะบัดแขนออกจากมือของเขา และคำตำหนิของอัศนีที่พูดออกมามันทำให้เนื้อแพรหน้าชาไปทันที ก่อนจะตัดสินใจพูดต่อรองกับเขาออกไปในสิ่งที่ตนเองคิดไว้

“ฉันไม่ได้จะเล่นตัวหรือว่าหวงตัวอย่างที่คุณพูด เพียงแต่ว่าฉันตกใจก็เลยทำกิริยาที่ไม่เหมาะสมออกไป ทำให้คุณไม่พอใจ ฉันรู้ว่ามาที่นี่เพื่อใช้หนี้ให้กับพี่ชายของฉัน แต่ฉันเองก็อยากจะขอข้อแลกเปลี่ยนกับคุณบ้าง”

“ข้อแลกเปลี่ยน”อัศนีเสียงเข้มขึ้นมาทันที

คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันก่อนจะมองสบตาหญิงสาวตรงหน้านิ่ง ก่อนจะพูดตวาดเสียงดังลั่นออกไปเมื่อคิดว่าลูกหนี้รายนี้คิดตุกติกไม่ยอมที่จะใช้หนี้ให้กับเขา

“นี่เธอยังคิดที่จะมาต่อรองขอข้อแลกเปลี่ยนจากฉันอีกอย่างนั้นเหรอ เธอกลับไปเลยนะ แล้วบอกให้พี่ชายของเธอหาเงินมาใช้หนี้ฉัน กลับไปเลย!”

“ดะ...เดี๋ยวค่ะ คุณอย่าเพิ่งโมโหสิคะ ฉันขอโทษที่บังอาจต่อรองกับคุณ แต่ฉันเองก็มีเหตุผลนะคะ ถ้าสิ่งที่ฉันจะต้องเสียไปซึ่งมันไม่อาจที่จะเรียกคืนกลับมาได้ ฉันก็อยากได้ข้อแลกเปลี่ยนจากคุณ ถ้าคุณจะกรุณาฟังฉันก่อน”

เนื้อแพรพูดเสียงสั่น ใบหน้าสวยในขณะซีดลงด้วยความกลัว ดวงตาเอ่อรื้นไปด้วยหยาดน้ำตาที่พร้อมจะหยดลงมารินรดแก้มนวลได้ทุกเมื่อ

อัศนีเองเมื่อเห็นเช่นนั้นก็รีบหันหลังให้กับหญิงสาวตรงหน้าทันที เจอกับอะไรเขาก็ไม่เคยหวาดหวั่น แต่เจอกับน้ำตาทีไรเป็นต้องแพ้ทางไปเสียทุกที และมันก็นานมากแล้วที่เขาไม่เคยเห็นเจอผู้หญิงมาร้องไห้ให้เห็นจังๆ ตรงหน้าแบบนี้

ยิ่งเห็นใบหน้าสวยหวานน่าทะนุถนอมซีดลงอย่างเห็นได้ชัดก็ยิ่งสะกิดหัวใจของเขายิ่งนัก ก่อนจะยกมือขึ้นลูบใบหน้าหล่อเหลาและเสยผมขึ้นอย่างหงุดหงิดเสียอารมณ์ หวังว่าจะมาผ่อนคลายเอาความคลั่งออกจากตัวบ้าง แต่กลับต้องมาเสียอารมณ์และเสียเวลาไปกับลูกหนี้ตรงหน้ารายนี้

“เฮ้ออออ!! เอา...จะพูดจะต่อรองอะไรก็ว่ามา แต่ฉันไม่รับปากเธอหรอกนะว่าจะให้ได้อย่างที่เธอต้องการหรือเปล่า”

ว่าพลางเดินไปนั่งที่เตียงนอน ก่อนจะถอดเสื้อเชิ้ตออกจากตัวเผยให้เห็นมัดกล้ามแน่นหนั่นและซิกแพ็คเป็นลอนๆ จนเนื้อแพรที่จับตามองชายหนุ่มอยู่ต้องรีบเมินหน้าหนีไปอีกทางแล้วรีบพูดในสิ่งที่ตัวเองต้องการ

“คะ...ค่ะ คือฉันอยากจะขอใช้หนี้เงินสิบล้านของคุณโดยแบ่งเป็น 2 ส่วน ส่วนที่ 1 ใช้เป็นความบริสุทธิ์ของฉันที่จะเสียไปจำนวน 5 ล้าน ส่วนอีก 5 ล้านฉันขอใช้หนี้เป็นการทำงานให้กับคุณแทนโดยมีระยะเวลา 1 ปีค่ะ” เนื้อแพรบอกสิ่งที่เธอต้องการไปในที่สุด

อัศนีถึงกับเลิกคิ้วสูงในข้อเสนอของหญิงสาวตรงหน้า ข้อเสนอที่พูดมามันช่างไม่สมน้ำสมเนื้อเอาเสียเลย และคำว่า ‘ความบริสุทธิ์’ มันก็ทำให้เลือดในกายของอัศนีฉีดพล่านไปทั่วร่าง ชายหนุ่มไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วหนอ แต่เงิน 10 ล้านสำหรับเขาแล้วมันไม่ใช่เงินที่มากมายอะไรเลย ในเมื่อรายได้วันๆ หนึ่งของเขามันอยู่ที่ระดับ 100 ล้าน ถ้าคนที่มาเล่นไม่รวยจริงก็เข้ามาในเกาะของเขายากพอๆ กันนั่นแหละ

เพราะการจะมาที่เกาะมาหยาได้นั้นต้องได้รับการอนุญาตจากทางเกาะเสียก่อน หรือไม่ก็ต้องนั่งเรือของทางเกาะที่จัดเตรียมไว้ให้เท่านั้น ถ้านอกเหนือจากนี้แล้วก็หมดสิทธิ์ เพราะถ้าจะเหมาเรือจ้างให้พามาก็ไม่มีเรือลำไหนรับจ้างแน่นอน เพราะพื้นที่บนฝั่งที่จอดเรือรับส่งทั้งหมดนั้นก็เป็นของเขา ใครหน้าไหนจะกล้าขัดคำสั่งได้

“เธอกำลังจะบอกฉันว่าตัวเธอยังบริสุทธิ์อยู่ว่างั้น”

อัศนีพูดไปยิ้มไป นัยน์ตาวิบวับขึ้นมาทันที พลางจับจ้องใบหน้าของหญิงสาวที่เขาเอ่ยถามออกไปว่าจะมีปฏิกิริยาอย่างไรบ้างในคำถามของเขา

“ค่ะ”เนื้อแพรตอบรับเสียงเบา

ใบหน้าแดงก่ำด้วยความอาย นั่นยิ่งทำให้อัศนีถูกใจเป็นที่สุด ลมหายใจชายหนุ่มเริ่มติดขัดขึ้นมาทันที

“ความบริสุทธิ์ของเธอแลกกับเงิน 5 ล้าน อืม...แพงนะ แต่ก็น่าสนใจ ส่วนอีก 5 ล้านที่เธอบอกว่าจะใช้เป็นการทำงานแลกแทนเป็นเวลา 1 ปี มันไม่มากไปหน่อยเหรอ แล้วงานของที่นี่เงินเดือนในแต่ละปีมันก็ไม่ได้ถึงล้านด้วย ถึงวุฒิการศึกษาจะจบปริญญาตรีมาก็ไม่มีทางถึง แล้วอย่างเธอล่ะจบอะไรมาทำงานที่นี่มันถึงจะพอ”

อัศนีถามกลับเสียงเรียบ เพ่งมองหน้าว่าหญิงสาวตรงหน้าจะตอบกลับมาว่ายังไง แต่ก็พบกับความเงียบ หญิงสาวตรงหน้าเอาแต่ก้มหน้านิ่ง ไม่พูดไม่จา ไม่โต้ตอบ ก่อนจะได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ ออกมาให้ได้ยิน เขาจึงลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วเดินเข้าไปหาอย่างช้าๆ ก่อนจะใช้มือเรียวใหญ่เชยคางมนให้เงยหน้าขึ้น

เนื้อแพรเงยหน้าขึ้นอย่างหมดแรง หญิงสาวลืมนึกไปถึงข้อนี้ แล้วยังมีหน้าจะไปต่อรองกับเขาอีก มันช่างน่าขายหน้ายิ่งนัก แล้วก้มหน้าร้องไห้ไม่ยอมหยุดอยู่อย่างนั้นจนอัศนีเริ่มที่จะหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อหญิงสาวตรงหน้าไม่ยอมหยุดร้องไห้สักที จนในที่สุดเพื่อเป็นการตัดปัญหาไปและเขาเองก็จะได้เชยชมหญิงสาวตรงหน้าเสียทีข้อเสนอที่ถูกเสนอมาเขาจะยอมตกลงแต่ว่าคงต้องเปลี่ยนแปลงข้อ 2 สักหน่อย

“เธอเลิกร้องไห้ได้แล้ว ตัวฉันเองก็ไม่ได้เป็นคนดีอะไรมากมายนักหรอกนะ ทุกอย่างมันมีกฎของมันอยู่ เอาเป็นว่าข้อแลกเปลี่ยนข้อแรกที่เธอขอมาฉันตกลง ความบริสุทธิ์ของเธอแลกกับหนี้ 5 ล้าน แต่ส่วนข้อ 2 ที่เธอบอกมาฉันขอเปลี่ยนแปลงสักหน่อย แต่มันก็ถือว่าเป็นการทำงานนะ เธอจะตกลงหรือเปล่าล่ะ”

อัศนีถามอย่างต้องการคำตอบ พร้อมกับพาหญิงสาวเดินกลับมานั่งลงที่เตียงนอน ซึ่งเนื้อแพรเองก็เดินตามกลับมาอย่างว่าง่ายพร้อมกับเงยหน้ามองเขาทั้งน้ำตา ใบหน้างามเผยยิ้มกว้างที่เขายอมรับข้อเสนอของเธอ ก่อนจะรีบตอบออกไป

“ค่ะ งานอะไรฉันก็ทำได้ทั้งนั้น ขอแต่ว่าให้มันมีระยะเวลาที่สิ้นสุดของงานเท่านั้น”

อัศนีมองหญิงสาวอย่างอึ้ง นึกไม่ถึงว่าเธอจะดีใจถึงขนาดนี้ แต่ก็ดีแล้ว เพราะเขาเองก็ไม่อยากเห็นน้ำตาผู้หญิงสักเท่าไร

“งานของเธอที่จะทำเพื่อแลกกับหนี้ในส่วนที่ 2 นี้ก็คือ ดูแลปรนนิบัติฉันทุกเวลาที่ฉันเรียกหา...รวมทั้งเรื่องบนเตียงด้วย ช่วยทำงานเล็กๆ น้อยๆ ตามที่ฉันสั่งบนเกาะนี้ในช่วงเวลาที่ยุ่งมากๆ ส่วนเงินเดือนคงต้องพิจารณาอีกที เธอจะทำได้ไหมล่ะ” อัศนีบอกกลับไปเสียงเรียบ

“แล้วระยะเวลาล่ะคะ”เนื้อแพรรีบท้วงเรื่องเวลาในการใช้หนี้ เธอกลัวเขาลืม

“จนกว่าฉันจะพอใจ นี่คือสิ่งที่ฉันให้เธอได้เท่านี้ ถ้าเธอไม่รับก็กลับไปได้เลยนะ ฉันบอกตรงๆ ว่าฉันชักรำคาญ”

ดวงตาสีสนิมวิบวับขึ้นมาทันที สบตากลมโตของหญิงสาวนิ่งนานจนเป็นฝ่ายเนื้อแพรเองที่ต้องหลบสายตาเร่าร้อนของชายหนุ่ม

“ค่ะ... ฉันยอมรับตามข้อเสนอ และฉันก็พร้อมใช้หนี้ให้กับคุณแล้วค่ะ”

เนื้อแพรพูดเสียงแผ่ว ทั้งที่ใจนั้นเต้นแรง รู้สึกหวั่นไหวกับดวงตาที่มองสบและเหมือนจะเห็นรอยยิ้มของความพึงพอใจของอีกฝ่ายที่แย้มออกมาเพียงนิดก่อนจะเลือนหายไป

“ดี...ถ้าอย่างนั้นเธอก็ควรที่จะเริ่มแนะนำตัวเองให้กับฉันได้รู้จักเสียทีนะ”

“ฉันชื่อเนื้อแพรค่ะ เนื้อแพร ทวีขจรไพศาล จะเรียกว่าแพรเฉยๆ ก็ได้ค่ะ” หญิงสาวพูดเสียงเรียบ

“อืม...ชื่อเพราะดี..เนื้อแพร..และฉันเองก็หวังว่าเธอจะเรียกชื่อของฉันให้ถูกด้วยเหมือนกัน ไม่ใช่เรียกแต่ว่าคุณคุณอยู่อย่างนี้”

“ค่ะ คุณอัศนี”

“ถ้าอยากนั้นเธอพร้อมที่จะปรนนิบัติฉันหรือยังล่ะเนื้อแพร”

เนื้อแพรได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มเรียกร้องก็หน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที ก่อนจะตอบกลับไปเสียงอ้อมแอ้ม

“พะ...พร้อมค่ะ”

อัศนีเองเมื่อได้ยินคำว่า ‘พร้อม’ จากหญิงสาวแล้วก็ดันไหล่บางของหญิงสาวที่นั่งอยู่บนเตียงหนานุ่มอยู่แล้วนั้นให้เอนแนบลงไปกับเบาะหนานุ่มทันที ไม่มีเสียงกรีดร้องให้น่ารำคาญ มีเพียงร่างบอบบางที่สั่นระริก และดวงตากลมโตที่มองสบเขาเบิกกว้างขึ้นอย่างตื่นๆ ดวงตาสีสนิมจับจ้องที่ริมฝีปากอวบอิ่มตรงหน้าอย่างอดใจไม่ไหว ก่อนจะก้มลงฉกจูบเพื่อชิมรสชาติจากริมฝีปากนี้อย่างที่ตั้งใจไว้ พร้อมกับเสียงแหบพร่าที่ดังขึ้นใกล้ใบหูของหญิงสาวว่า

“ไม่ต้องกลัว”

ก่อนที่ปลายนิ้วแกร่งจะลูบไล้ไปตามลำคอขาวผ่องและไล้ต่ำลงมาเรื่อยๆ ดวงตาคมเข้มจ้องมองที่เนินอกอวบที่ตอนนี้แม้จะมีบราเซียร์ชิ้นน้อยขวางกั้นอยู่ แต่อีกไม่นานบราชิ้นน้อยนี้ก็ไม่อยู่เป็นอุปสรรคเขาอีกอย่างแน่นอน