บทที่ 9
1269 Words
และมือใหญ่ก็ไวเท่ากับความคิด คว้าหมับที่ข้อมือเล็ก ดึงร่างบางระหงให้ลอยเข้ามาปะทะกับอกกว้างแข็งแกร่ง ริมฝีปากร้อนรุ่มตอบสนองความต้องการของตนเองอย่างรวดเร็ว มันลดลงต่ำชิดกับเรียวปากอิ่มสีกุหลาบที่เจ้าพ่อหนุ่มอยากรู้ว่าจะหวานฉ่ำมากสักเพียงใด
“ดอนริคคาร์โด้ไม่เคยฟังคำสั่งของใคร และทำตามคำสั่งของใครไม่เป็น และนี่! คือการลงโทษที่คุณบังอาจมาสั่งเจ้าพ่ออย่างผม”
นาราภัทรไม่ทันได้ตั้งตัว พอถูกกระชากตัวปลิวไปปะทะกับอกกว้างแข็งแกร่ง ก็อ้าปากค้างเพราะความตกใจ และยิ่งกว่านั้น เมื่อริมฝีปากร้อนผะผ่าวฉกวูบกระแทกจุมพิตดุดันเร่าร้อนลงมาบนเรียวปากอิ่มของเธอ
“ปล่อยฉัน”
นาราภัทรตะโกนร้องทั้งๆ ที่ยังคงถูกริมฝีปากร้อนผะผ่าวบดขยี้จุมพิตอยู่ น้ำเสียงที่หลุดออกมาจึงกลายเป็นเสียงอู้อี้ฟังไม่ได้ศัพท์
“จำไว้ ฉันไม่ชอบให้ใครมาสั่ง”
ริมฝีปากร้อนรุ่มผละออกเพียงเล็กน้อย เพียงเพื่อกระซิบขู่ฟ่อให้นาราภัทรรู้ว่าใครเป็นใคร และเพื่อเป็นการหลอกล่อให้เธอเผยอปากออกกว้างเพื่อตอบโต้เขา
นาราภัทรยังอ่อนหัดในชั้นเชิงรัก พอถูกริคโค้เค้นเสียงบอกอย่างทรงอำนาจ ความดื้อรั้นที่มีอยู่ในตัว และด้วยไม่เคยยอมใคร จึงเผยอปากหมายจะโต้กลับ และนั่นก็ทำให้ริคคาร์โด้สามารถส่งปลายลิ้นร้อนๆ เข้าไปสำรวจควานหาความหวานฉ่ำจากเรียวปากของเธอ
“อืม...รสชาติใช้ได้”
ริคคาร์โด้ครางอยู่ในลำคอ รสชาติความหวานจากเรียวปากอิ่มสีกุหลาบที่เถียงคำไม่ตกฟาก ช่างหวานฉ่ำเร่าร้อนเกินกว่าที่เขาคิดไว้
“ปล่อย!”
นาราภัทรตะโกนร้องทั้งๆ ที่เรียวปากอิ่มยังถูกจุมพิตอย่างดุดันเร่าร้อนอยู่ จุมพิตอันหนักหน่วง ริมฝีปากร้อนรุ่มที่บดขยี้ดูดดื่มเนิ่นนานราวกับจะสูบวิญญาณออกจากร่าง ทำเอามหญิงสาวสั่นสะเทิ้ม รู้สึกราวกับกำลังถูกจับโยนให้ลอยเคล้งอยู่กลางอากาศ หัวสมองมึนงงไม่สั่งการใดๆ ทั้งสิ้น ไม่รู้แม้กระทั่งว่าตอนนี้มือใหญ่ร้อนรุ่มของเขากำลังสอดเข้าไปภายในเสื้อของเธอ เพื่อสัมผัสกับปทุมถันงามสล้าง อ่อนนุ่มไม่ต่างจากแพรไหม
แค่เพียงปล้นจุมพิตหวานฉ่ำเร่าร้อนจากเรียวปากอิ่มของนาราภัทร ยังไม่เพียงพอสำหรับคนอย่างดอนริคคาร์โด้เมื่อได้บดขยี้จุมพิต สอดปลายลิ้นชอนไชทั่วโพรงปาก กระหวัดดูดกลืนลิ้นนุ่มๆ จนรับรู้แล้วว่าหวานล้ำกำซ่านมากเพียงใด มาเฟียหนุ่มก็อยากสัมผัสด้วยมือและปากของเขาให้รู้ว่าเรือนร่างอรชรที่อยู่ตรงหน้า จะหวานฉ่ำละมุนละไมตามที่เขากำลังนึกคิดอยู่ในขณะนี้หรือเปล่า
มือใหญ่ร้อนรุ่ม ทำหน้าที่ของตัวเองในทันทีทันใด พอสอดเข้าไปในเสื้อได้แล้วก็กอบกุมปทุมถันอวบอิ่มไว้เต็มสองมือ ปลายนิ้วแข็งแกร่งบีบฟอนเฟ้นสัมผัสกับความนุ่มเต็งเต่งของปทุมถันด้วยความปรารถนา
ก่อนหน้านี้ นาราภัทรตกอยู่ในภวังค์ของจุมพิตเร่าร้อนที่ทำให้เธอลืมทุกอย่างเสียสิ้น ปลายลิ้นนุ่มๆ ที่สอดเข้ามาชอนไชหยอกเอินกับลิ้นของเธอ ทำให้หญิงสาวเคลิบเคลิ้มไปกับรสเสน่หาที่ถูกปลุกให้เดือดพล่านในทุกนาที
แต่เมื่อปทุมถันทั้งสองถูกฟอนเฟ้นด้วยมือใหญ่ ยอดถันสีชมพูหวานถูกบดขยี้รัวไล้ด้วยปลายนิ้วแข็งแกร่ง นาราภัทรถึงกับตกใจสะดุ้งเฮือก หลุดจากภวังค์ของความวาบหวามกำซ่านก่อนหน้านี้ ร่างบางระหงผงะถอยหนี มือเล็กทั้งสองผลักร่างใหญ่ล่ำสันให้ถอยห่างจากตัวเธอ
ดอนริคคาร์โด้กำลังเพลิดเพลินกับปทุมถันเต็งตึงทั้งสอง อารมณ์รักกำลังเดือดพล่านไปทั่วทุกเส้นเลือด และคิดว่านาราภัทรคงกำลังเคลิ้มอยู่กับการโรมรันด้วยปลายนิ้วของเขา จึงไม่ทันระวังตัว พอมือเล็กทั้งสองผลักเต็มแรง ร่างใหญ่ก็ขยับถอยไปข้างหลัง ทำให้ร่างบางระหงเป็นอิสระจากพันธนาการของมือใหญ่ทั้งสอง
และนาทีต่อมา สิ่งที่มาเฟียร้ายอย่างดอนริคคาร์โด้ไม่เคยคาดคิดว่าจะเกิดขึ้นกับตนเองมาก่อนในชีวิต ก็เกิดขึ้นจากฝีมือของนาราภัทร
เผียะ!!!
มือเล็กสะบัดตบลงไปบนใบหน้าคมเข้มเต็มแรง ไม่สนใจว่าจะได้ผลลัพธ์อะไรกลับคืนมาจากการตบหน้าดอนริคคาร์โด้ ทั้งนี้เป็นเพราะหญิงสาวยังไม่รู้ว่าเวลาเจ้าพ่อหนุ่มคนนี้พิโรธขึ้นมาแล้วจะน่ากลัวมากสักเพียงใด
บทที่ 4
“นรก!”
ริคคาร์โด้สบถลั่น ใบหน้าถมึงทึง ดวงตาสีฟ้าวาวโรจน์ด้วยดวงไฟลูกใหญ่เพราะความโกรธจัด เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าตบหน้าเขามาก่อน และยิ่งเป็นผู้หญิงด้วยยิ่งไม่สามารถทำแบบนี้กับเขาได้
นาราภัทรไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจ ที่จะรับผลจากการกระทำของตัวเอง แต่พอได้ยินเสียงสบถดังลั่นทำลายความเงียบสงัดภายในห้องทำงานใหญ่ กอปรกับร่างใหญ่ล่ำสันกำลังเดินช้าๆ ด้วยท่วงท่าหมายมาดจะซัดเธอให้น่วมตามแบบฉบับของเขา ก็ถึงกับหน้าถอดสีเผือด ถอยกรูดไปข้างหลังทีละก้าว โดยมีร่างใหญ่เดินดาหน้าเข้าใส่ในทุกฝีก้าวเช่นเดียวกัน
“อย่าเข้ามานะ ถอยไป” นาราภัทรตะโกนสั่งเสียงดัง ในใจนั้นภาวนาให้ริคคาร์โด้เชื่อฟัง และทำตามที่เธอสั่งออกไป
แต่! มีหรือเจ้าพ่อผู้หญิ่งใหญ่อย่างเขาจะยอมเชื่อฟัง “เธอกล้ามากแม่นกพิราบน้อย กล้าตบหน้าคนอย่างดอนริคคาร์โด้”
“ฉันจะไม่ตบหน้าคุณ ถ้าคุณไม่ทำร้ายฉันก่อน”
“ผมทำร้ายคุณยังไง แม่นกพิราบน้อย” ริคคาร์โด้ถามเสียงเย็น ยังคงเดินหน้าเข้าใส่ร่างบางระหงที่ถอยร่นไม่เป็นท่า ขณะเดียวกันดวงตาคมกริบยังจับจ้องมองเขม็งไปยังเรียวปากอิ่มที่แดงช้ำเพราะรสจูบของเขา
นาราภัทรร้อนผ่าวไปทั้งตัวกับสายตาที่จ้องมองมายังเรียวปากของเธอ ถึงแม้จะหวาดกลัวคนที่กำลังเดินล่าเธอมากเพียงใด หญิงสาวก็ไม่วายตะคอกใส่เขา
“หยุดเรียกฉันว่านกพิราบน้อยได้แล้ว ฉันไม่ได้เป็นเหมือนที่คุณพูด”
“คุณเอาจดหมายและแหวนหมั้นจากพี่สาวของคุณมาให้ผม ถ้าหน้าที่นี้ไม่เรียกว่าเป็นนกพิราบคาบข่าวมาแจ้งผม แล้วจะให้เรียกว่าอะไร”
“จะเรียกว่าอะไรก็ช่าง แต่ไม่ใช่นกพิราบน้อยเหมือนที่คุณกำลังเรียกอยู่”
“ถ้าไม่ให้เรียกนกพิราบ จะให้ผมเรียกคุณด้วยชื่อไหนดี ให้เรียก นกน้อย ฮันนี่ ยาหยี สวีทฮาร์ท หรือที่รัก”
นาราภัทรขนลุกไปกับชื่อที่ดอนริคคาร์โด้เอ่ยออกมา เพราะฟังดูแล้วราวกับว่าคำเหล่านี้ เป็นคำที่อีกฝ่ายใช้เรียกสาวๆ ในสังกัดของเขา
“ฉันชื่อนาราภัทร จะเรียกว่านาราก็ได้”
“โอเค นารา ชื่อนี้ฟังดูไม่เลว” ริคโค้ยอมเรียกชื่อตามที่นาราภัทรต้องการ ก่อนจะเอ่ยพูดต่อให้เธอต้องร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า เกิดกระแสร้อนวูบไปทั้งตัว
“ผมจะครางเรียกชื่อนารา ตอนที่คุณส่งให้ผมถึงจุดไคลแมกซ์”
- Writer
