Episode 3 เลิกกันเถอะ
1284 Words
Episode 3
เลิกกันเถอะ
"ทำไมริต้าถึงไปอยู่กับนาย?" ฉันเอ่ยถามด้วยความอยากรู้แต่องศากลับทำหน้าลำบากใจใส่ฉัน
"มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะดา ริต้าแค่มาหาฉันที่บริษัทแล้วตอนนั้นเธอก็สะดุดล้ม ปากเธอมันบังเอิญมาโดนกับปากฉันพอดี จากนั้นฉันก็ต้องรับเธอเอาไว้ ที่จูบกันอ่ะมันเป็นแค่อุบัติเหตุ ฉันไม่ได้ตั้งใจเลยนะดา" องศาเอ่ยอธิบาย ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้เขาพูดเรื่องจริงหรือโกหก ฉันไม่รู้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
"เธอไม่เชื่อฉันเหรอดา?" สายตาคมเข้มขององศาจ้องมองฉันอย่างคาดหวัง
"ฉัน... เชื่อนายไม่ลง" ฉันบอกออกมาตามตรง ตอนนี้ฉันรู้สึกไม่ไว้ใจริต้าและองศา การที่ฉันไม่ไว้ใจองศาอาจจะเป็นเพราะว่าสิ่งที่เขาเคยทำมันทำให้ฉันรู้สึกเชื่อใจไม่ลงก็ได้
"ตลอดหกปีที่คบกันฉันไม่เคยนอกใจเธอเลยนะ อย่ามางี่เง่าได้ไหมวะดา เธอก็รู้ว่าฉันไม่เคยโกหก" องศาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างหงุดหงิดและเหมือนว่าเขาเองจะไม่พอใจที่ฉันไม่เชื่อใจเขา
"แล้วทำไมนายถึงไม่ให้ฉันไปหาที่บ้าน นายชอบบอกไม่ว่างตลอด ทำไมนายต้องพูดแบบนั้นอ่ะ" ฉันบอกออกมาอย่างเหลืออด ฉันอยากอยู่กับเขาตลอด อยากใช้เวลากับเขาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้แต่เขากลับไม่คิดเหมือนฉัน
"ฉันไม่ว่างไง รู้ป่ะตอนนี้เธอแม่งโคตรงี่เง่าเลยอ่ะ ไหนบอกเธอเข้าใจฉันไงว่าฉันงานเยอะแล้วนี่อะไรเอาเรื่องเก่าๆมาพูด"
"นายคิดว่าฉันงี่เง่าเหรอ?" ฉันได้แต่เม้มปากตัวเองอย่างระงับอารมณ์ แม้ว่าฉันจะพยายามไม่น้อยใจและโกรธเขาแต่น้ำตาเจ้ากรรมของฉันมันก็พรั่งพรูออกมาไม่หยุดหย่อน
"ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น... แต่ตอนนี้เธอใช้แต่อารมณ์ไม่ฟังเหตุผลฉันเลย" องศาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงพร้อมกับใช้มือหนาหยิบชิชชู่มาซับน้ำตาฉัน
"ฮึก... ฉันแค่ไม่ชอบใจที่นายอยู่กับริต้า แถมนายยังจูบเธออีกต่างหาก"
"ฉันไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุอ่ะ แล้วฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมภาพพวกนั้นถึงอยู่ในเน็ตได้"
"รู้ป่ะคำแก้ตัวของนายตอนนี้มันดูฟังไม่ขึ้นเลยวะ ฉันรู้ว่าริต้าชอบนาย แต่ฉันไม่รู้ว่านายคิดยังไงกับยัยนั่น ตอนนี้ฉันโคตรจะไม่ไว้ใจนายเลยอ่ะ ฉันพยายามทำทุกอย่างเพื่อนาย คอยเอาใจนาย คอยเข้าใจนาย แต่เหมือนนาย... ฮึก ไม่เคยเห็นหัวฉันเลย ถามจริงนะ ตอนนี้สำหรับนายยังเห็นฉันเป็นคนรักอยู่บ้างป่าววะ"
"เพราะเธอพูดออกมาแบบนี้ไง ฉันเลยบอกว่าเธอมันงี่เง่า" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยขึ้นอย่างตัดพ้อ แม้ว่าน้ำตาของฉันจะไหลรินออกมามากแค่ไหนเขาก็ยังคงนั่งมองฉันด้วยแววตาที่เรียบนิ่ง ฉันเดาไม่ออกเลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
"ฮึก... ฉันพยายามคิดเข้าข้างตัวเองเสมอนะว่าที่นายไม่มีเวลาให้กับฉันเพราะนายเอาแต่ทำงาน แต่ตอนนี้ฉันคิดเข้าข้างตัวเองไม่ไหวแล้ววะ ที่นายไม่มีเวลาให้กับฉัเนเพราะนายมีคนอื่นมากกว่า" ฉันเอ่ยขึ้นพร้อมกับกัดปากตัวเองที่เผลอพูดอะไรบ้าๆออกไป แม้ว่าฉันเองจะรู้ว่าสิ่งที่พูดออกไปมันจะยิ่งทำให้สถานการณ์ตอนนี้แย่ลง
แต่ฉัน... อดทนอดกลั้นทุกอย่างเอาไว้ไม่ไหวอีกแล้ว
"เธอคิดแบบนี้จริงๆใช่ป่ะดา?"
"ถ้าฉันไม่ได้คิดแบบนี้ฉันคงจะไม่พูดออกมาหรอก!" ฉันบอกออกมาด้วยอารมณ์ที่สุดจะโกรธ แถมฉันยังเผลอเอามือปัดจานอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะจนมันกระเด็นลงพื้นแตกเป็นเสี่ยงๆอีกต่างหาก หมดกันอาหารที่เชฟมิชเชอร์ลีนทำมายังไม่ได้ลองลิ้มรสสักคำเลย แต่ตอนนี้ฉันก็ไม่มีอารมณ์มากพอจะลิ้มลองรสชาติอาหารแล้ว
"ดา! ทำไมเธอทำตัวก้าวร้าวแบบนี้วะ"
"มันเป็นเพราะนายไง รู้ป่ะวันนี้วันครบรอบหกปีที่เราคบกัน แต่นายกลับมานัดฉันสาย มิหนำซ้ำยังไปมีข่าวฉาวกับยัยริต้าอีก เหอะ! แถมของขวัญวันครบรอบสักชิ้นยังไม่มีอ่ะ ฉันรู้ละว่าฉันมันไม่เคยจะสำคัญสำหรับนายเลย" ฉันบอกออกมาอย่างเหลือดอดก่อนจะหยิบของขวัญชิ้นหนึ่งที่ฉันเตรียมเอาไว้ให้กับองศา
มันคือรูปถ่ายเเห่งความทรงจำตั้งแต่เราคบกันมา แต่สุดท้ายของขวัญชิ้นนี้มันคงจะไร้ความหมาย องศาไม่ใช่คนเดิมคนที่ฉันรู้จักและเคยรักอีกแล้ว เขามันก็เป็นแค่คนบ้างานและนอกใจแฟนตัวเอง!
"ฉันว่าจะให้ของขวัญชิ้นนี้กับนาย แต่ให้ไปมันก็คงจะเปล่าประโยชน์ ฉันมันบ้าเองที่ตื่นเต้นกับวันครบรอบหกปีของเราทั้งๆที่สุดท้ายแล้วมันก็ไม่มีอะไรพิเศษเลย" ฉันบอกออกมาก่อนจะหัวเราะเบาๆให้กับความบ้าของตัวเองและจากนั้นฉันก็ตัดสินใจใช้มือคว้ากระเป๋าแบรนด์เนมราคาแพงที่วางไว้แล้วเดินออกไปจากร้านอาหารสุดหรูหราทันที
แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะเดินถึงรถของตัวเองจู่ๆองศาก็วิ่งไล่ตามฉันมาพร้อมกับดึงแขนของฉันเอาไว้
"ปล่อย!!!"
"จะไปไหน!!!"
"ถ้านายไม่ได้รักฉันแล้วก็ปล่อยฉันไปสิ ที่นายเปลี่ยนไปขนาดนี้ก็เพราะนายไม่ได้รักฉันเหมือนเดิมแล้ว" ฉันเอ่ยบอกทั้งน้ำตาตอนนี้ฉันอดทนอดกลั้นไม่ไหวอีกแล้วอยากจะพูดสิ่งที่ตัวเองอยากพูดออกมาให้มันจบๆแม่ง
"หงุดงี่เง่าได้แล้วรันดา!"
"คำก็งี่เง่าสองคำก็งี่เง่า ถ้าเกลียดผู้หญิงงี่เง่าแบบนี้ก็เลิกๆไปเลยสิ!!!"
"เธอพูดว่าเลิกเหรอ"
"....." ฉันเงียบไม่ตอบ เมื่อกี้ฉันเผลอพลั้งปากออกไปอย่างไม่คิด ตลอดหกปีที่เราคบกันฉันไม่เคยพูดคำว่าเลิกกับเขาเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้ที่เผลอพูดออกไปอาจจะเป็นเพราะว่าฉันอยากจะระเบิดกับเรื่องทุกอย่าง
"ที่เธอบอกเลิกฉันแบบนี้ มันเป็นเพราะเธอแม่งหมดรักฉันมากกว่า"
"ฉันไม่ได้...."
"ได้ เธออยากเลิกนักใช่ไหม คบกับคนอย่างฉันมันไม่เคยมีความสุขเลยใช่ป่ะ ไม่ได้รักกันอีกแล้วก็เลิกแม่งเลย"
"คือฉัน..." ฉันอึกอักไม่รู้จะพูดอะไร ฉันไม่ได้อยากจะเลิกกับเขา แต่มันก็พูดไม่ออก
"เออ ตั้งแต่วันนี้เราเลิกกัน เธอแม่งมันใครก็ได้ ตลอดหกปีที่ผ่านมา สำหรับเธอมันคงจะไม่มีความหมายเชี่ยไรเลย!!!" องศาทิ้งประโยคที่ท้ายที่ทำให้ฉันเจ็บปวดรวดร้าวทั้งใจเอาไว้และจากนั้นเขาก็เดินลับตาไป
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าวันที่ฉันเลิกกับเขาจะเป็นวันที่พวกเราคบกัน จบลงแล้วรักหกปีของฉัน....
- Writer
