Episode 9 ความเสียใจ
1455 Words
Episode 9
ความเสียใจ
'แฟนหนุ่มดาราสาวชื่อดังฆ่าตัวตาย เหตุเพราะโดนบอกเลิก'
หลายสำนักพิมพ์ต่างลงข่าวเกี่ยวกับฉันและองศาไม่ขาดสาย ที่สำคัญเรื่องนี้ก็ยังดังกระหึ่มในโซเชียลแม้ว่ามันจะผ่านมาได้ประมาณหนึ่งสัปดาห์แล้วก็ตาม
"ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้" ฉันบอกกับตัวเองทั้งน้ำตาก่อนจะใช้มือไปหยิบรีโมทเพื่อปิดทีวีในตอนนี้ หลายช่องต่างให้ความสนใจกับข่าวของฉันเมื่อครู่นี้ฉันก็ได้ฟังคำสัมภาษณ์จากปากใครหลายๆคนเรื่องการตายขององศา
ตำรวจได้เห็นข้อความที่องศาส่งถึงฉัน และคาดการณ์ว่าเขาตั้งใจกระโดดตึกเพื่อฆ่าตัวตาย ทุกอย่างมันเกิดจากการจำยอมของเขาเอง ส่วนเรื่องที่ฉันโดนรถชนมันเป็นอุบัติเหตุและฉันเป็นฝ่ายผิดเองที่ผ่าไฟแดง
ปัง!!!
จู่ๆประตูห้องพักของฉันก็โดนเปิดออกอย่างแรงด้วยความโกรธของใครบางคน พอเงยหน้าขึ้นมามองฉันก็รู้สึกผิดขึ้นมาในใจทันทีหยดน้ำตาไหลรินอาบแก้มทั้งสองข้างอย่างน่าสงสาร แต่อย่างน้อยก็คงจะไม่น่าสงสารเท่ากับคนตรงหน้าฉัน
"เธอ... เธอทำให้ลูกฉันตาย!" เสียงหวานใสของคุณแม่องศาเอ่ยขึ้นด้วยความโกรธแค้นฉัน ฉันได้แต่มองท่านด้วยความรู้สึกผิดที่ทำให้ลูกของท่านตาย
"หนู... หนูขอโทษ" ฉันเอ่ยขึ้นพร้อมกับยกมือไหว้ทั้งน้ำตา
"คิดว่าแค่คำขอโทษมันจะทำให้เรื่องทั้งหมดจบเหรอ! คิดว่าองศาจะฟื้นขึ้นมารึไง" คุณแม่ขององศาเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับเขย่าตัวฉันอย่างแรงด้วยความโกรธแต่ยังดีที่คุณพ่อของเขามาห้ามเอาไว้ได้ก่อน
"หนู... ไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเกิดเรื่องแบบนี้"
"ถ้าเธอคืนดีกับลูกชายของฉัน มันคงจบได้ด้วยดีแล้ว แต่นี่อะไร เธอหักอกลูกชายฉัน แถมยังมีข้อความบ้าๆที่ไล่ลูกฉันไปตายอีก" คุณแม่ขององศาเอ่ยออกมาทั้งน้ำตา ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ฉันจะพูดจาขับไสไล่ส่งให้เขาไปตายเด็ดขาด
"คุณ... ใจเย็นๆ ที่ลูกเราตายก็เพราะลูกเราตัดสินใจเอง ไม่ใช่ความผิดหนูดาทั้งหมด" เสียงทุ้มเข้มของคุณพ่อเอ่ยห้ามปรามคุณแม่เอาไว้ แต่ในนัยน์ตาของท่านทั้งสองก็เต็มไปด้วยโกรธเคืองฉัน
"สมใจเธอรึยังละที่ลูกฉันตาย พอใจรึยัง ฮึก... ทั้งๆที่เขาเป็นลูกชายคนเดียวที่ฉันรักสุดหัวใจแท้ๆ"
ฉันเอง... ก็รักเขาไม่แพ้คุณแม่ของเขาเหมือนกัน
"เอาลูกชายของฉันคืนมาเลยนะ เอาองศาคืนมา ฮึก"
คุณแม่ขององศาร้องไห้ต่อหน้าฉัน ฉันได้แต่มองท่านอย่างไม่รู้จะพูดอะไร เพราะใจของฉันเองก็แหลกสลายไปเหมือนกันเมื่อรู้ว่าองศาเสียชีวิตแล้ว
"คุณกลับกันเถอะ... หนูดา หายไวๆนะ ไว้พ่อจะมาเยี่ยมใหม่" คุณพ่อขององศาเอ่ยขึ้นอย่างใจดีก่อนจะพยายามพาภรรยาของตัวเองออกไปจากห้องของฉันด้วยความกลัวว่าจะเผลออาละวาดไปมากกว่านี้
"หนูขอโทษจริงๆนะคะ... หนูรู้ว่าเรื่องนี้มันชดใช้กันไม่ได้ง่ายๆ แต่หนูจะพยายามชดใช้เท่าที่หนูทำได้" ฉันบอกออกมาทั้งน้ำตา ฉันเองก็ไม่รู้จะชดใช้ยังไงให้กับครอบครัวองศา การชดใช้ชีวิตคนคนนึงมันไม่ง่ายเลย
หลายเดือนต่อมา...
เวลาเดินผ่านไปอย่างเรื่อยเปื่อย ชีวิตของฉันเหมือนกับตายทั้งเป็นเมื่อไม่มีเขา ข่าวของฉันกับองศาเริ่มจะซาไปแล้วเพราะว่ามันก็ผ่านมานานแล้วด้วย แต่จิตใจของฉันและครอบครัวขององศามันก็ยังคงเจ็บช้ำและภาพวันนั้นยังคงซ้ำเติมอยู่ในหัวตลอดเวลา
ฉันจำได้ดีว่าฉันเห็นองศาเป็นครั้งสุดท้ายก็คือตอนที่เขานอนหลับอยู่ในโรงศพอย่างไม่อาจจะฟื้นคืนมาได้อีกแล้ว... นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันได้เจอและพูดจากลาเขา
"น้องดา ช่วงนี้ผอมลงไปเยอะเลยนะจ๊ะ" พี่ซินดี้เอ่ยทักฉันหลังจากที่ฉันถ่ายแบบเสร็จ ฉันรู้ตัวดีว่าตัวเองซูบผอมลงไปมาก แถมหน้าตายังมัวหมองอีกต่างหาก
"ดากินอะไรไม่ค่อยลงนะคะ... พี่ซินดี้ก็น่าจะรู้ว่าดาไม่อยากทานอะไรทั้งนั้น แถมงานยังไม่อยากจะรับ" ฉันบอกออกมาตามตรง แม้ว่าพี่ซินดี้จะยื่นงานให้กับฉันมากมายแต่ฉันก็แทบจะไม่รับงานอะไรเลย ยิ่งงานแสดงละครไม่ต้องพูดถึงฉันไม่รับเด็ดขาด
"น้องต้องมูฟออนได้แล้วนะ พี่รู้ว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันทำใจยาก แต่ถ้าเราไม่ทำอะไรเลยเวลาที่ผ่านไปมันก็จะสูญเปล่านะจ๊ะ" พี่ซินอี้เอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง ฉันได้แต่ฉีกยิ้มเบาๆให้อย่างไม่รู้จะพูดอะไร
"รันดา ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ" จู่ๆเสียงทุ้มเข้มของใครบางคนก็เอ่ยแทรกขึ้นมาทันทีทำให้ฉันต้องเหลียวหลังหันไปมองว่าเป็นใคร
"น้ำเหนือ..."
"นั่งเงียบเลยนะ กลัวฉันขนาดนั้นเลยรึไง?" น้ำเหนือกระตุกยิ้มที่มุมปากเบาๆ ฉันได้แต่ก้มหน้ามองแก้วกาแฟสตาบัคส์ด้วยความหวั่นใจว่าเขาจะมาหาเรื่องฉันอีกรึเปล่า เพราะเขาเคยพูดว่าที่องศาตายมันเป็นความผิดของฉัน ฉันจะต้องชดใช้
"ฉันรู้ว่านายมาหาฉันทำไม" ฉันบอกออกมาตามตรงพลางมองเขาด้วยแววตาที่เรียบนิ่ง
"ฉันไม่ได้คิดจะมาหาเรื่องเธอหรอกนะ... ยังไงต่อให้เธอตายไป ไอ้องศามันก็คงจะไม่ฟื้นกลับมา"
"แล้วนายมาหาฉันทำไม?"
"เธอ... ผอมไปเยอะเลยนะ หลายเดือนผ่านมาเธอไม่กินอะไรบ้างรึไง? แถมหน้าก็เหมือนคงซังกะตาย" น้ำเหนือมองฉันด้วยความสงสัย ฉันได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่เบาๆ
"ขืนฉันใช้ชีวิตอย่างมีความสุขคนอื่นคงจะมองฉันว่าฉันมันไร้ความรู้สึก"
"เธอคงจะโดนแม่องศาเกลียดน่าดูเลยละสิท่า เพราะฉันเห็นแม่องศาพูดถึงเธอตลอดว่าทุกอย่างมันเป็นความผิดของเธออ่ะ"
"นายก็คงจะเกลียดฉันไม่แพ้แม่องศาเหมือนกันนั่นแหละ"
"นี่... รันดา อยากกลับไปแก้ไขอดีตไหม?" เสียงทุ้มเข้มของน้ำเหนือเอ่ยขึ้นอย่างจริงจังทำให้ฉันถึงกับเลิกคิ้วมองเขาเล็กน้อย
"ของมันแน่อยู่แล้วว่าอยาก แต่ฉันทำไม่ได้หรอก ฉันไม่ได้มีพลังที่จะสามารถย้อนเวลาเหมือนในหนังได้นะ" ฉันบอกออกมาพลางหัวเราะอย่างสมเพชตัวเอง เรื่องมันเกิดไปแล้วฉันไม่สามารถที่จะแก้ไขอะไรได้อีก ที่สำคัญฉันไม่อาจจะรักใครได้อีกนอกจากองศา แม้ว่าจะมีคนเข้ามาจีบฉันก็ตาม
"แต่ฉันช่วยเธอได้นะ... แค่เธอตายทุกอย่างก็จบ ตายเพราะอุบัติเหตุเป็นไง หรือกินยาฆ่าตัวตายดี?" น้ำเหนือเอ่ยเสนอพลางหัวเราะเบาๆในลำคอ ฉันเริ่มจะกลัวคำพูดของเขาแล้วจริงๆ
"นายยังอยากให้ฉันตายจริงๆใช่ไหมถึงพูดแบบนี้"
"ใช่ ถ้าคนที่ตายเป็นเธอไม่ใช่ไอ้องศาฉันคงจะรู้สึกดีกว่านี้"
"นายเกลียดฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"ตอนแรกก็ไม่เกลียดหรอก แต่พอเธอทำเพื่อนฉันตายมันก็อดที่จะเกลียดไม่ได้" น้ำเหนือพูดออกมาตามตรง แม้ว่าเขาจะชอบพูดจาขวานผ่าซากแต่ฉันก็มั่นใจได้ว่าเขาเป็นคนที่จริงจัง
"ไม่แปลกใจหรอกที่นายจะรู้สึกแบบนั้น"
"พูดไปก็เท่านั้น เรื่องที่เกิดขึ้นแล้วก็ให้ผ่านไปละกัน... ฉันจะไม่โทษเธออีกแล้ว"
"อืม..."
"ว่าแต่... กาแฟอร่อยเนอะ ยาที่ฉันใส่ไปมันคงจะเริ่มออกฤทธิ์แล้วละมั้ง" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยดังขึ้นอย่างมีเลศนัย ทำให้ฉันถึงกับย่นคิ้วมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ แถมสายตาของฉันตอนนี้ก็เริ่มผ่ามัวสุดๆ อีกทั้งร่างกายของฉันยังรู้สึกหนักอึ้งอย่างบอกไม่ถูกราวกับว่าฉันเพิ่งกินยาสลบชนิดแรงเข้าไป
"นะ....นายใส่อะไรเข้าไป!!!"
"เธอจะต้องชดใช้ในสิ่งที่ตัวเองทำ รันดา"
- Writer
