เสี่ยวกุนนำเครื่องเสวยเข้ามาพร้อมฟางหลุนเป็นชุดเครื่องเสวยแบบเดิมกับที่อู่หงถิงกินไปเมื่อครู่
“มีแต่เครื่องเสวยที่ข้าตั้งใจสั่งทำมาให้เจ้า”
“*_*”ดึงมือให้ลุกขึ้นมานั่งเคียงข้าง บนโต๊ะเสวย
“ยังโกรธข้าอยู่ ข้าไม่ว่าหากแต่กินอะไรเสียบ้าง เจ้าผอมลงไปมากทีเดียว อีกหน่อยจะต้องคอยปรนนิบัติข้าทั้งกลางวันกลางคืนเกรงว่า จะหมดแรงเสียก่อน”ยิ้มกุร้มกริ่มแววตามีเลศนัย
ใช้ตะเกียบคีบเครื่องเสวยจ่อที่ริมฝีปากของอู่หงถิง
“ข้าป้อนถือว่าเป็นการขอโทษที่ ทำไม่ดีกับเจ้า”อู่หงถิงอ้าปากงับเอา เครื่องเสวยแบบแกนๆ ในเมื่อกินเข้าไปจนอิ่ม แล้วเช่นไรจึงจะกินได้อีก
ยิ้มกว้างที่ใบหน้าอู่หงถิงอดที่จะมองรอยยิ้มสดใสนั้นไม่ได้ หวาเซียงอ๋องอ้าปากรอให้อู่หงถิงคีบอาหารใส่ปากให้บ้าง
“ข้าหิวแล้วเช่นกันรอมากินพร้อมเจ้า ป้อนข้า….บ้างได้หรือไม่”อู่หงถิงเหลือบตามองพื้นก่อนจะใช้ตะเกียบคีบผักส่งเข้าปากให้หาเซียงอ๋องที่ไม่ยอมหุบยิ
