รัก...ร้ายท่านอ๋องสายโหด

จะฆ่าแบบไหน

อู่หงถิงนอนขดตัวด้วยความหดหู่ในใจ สาวใช้เพิ่งจะนำอาหารมาวางไว้ อาหารในวันนี้ต่างจากเมื่อวานนิดหน่อย มีของกินเพิ่มมาอีกหนึ่งอย่าง แสดงถึงความโกรธของเจ้าของบ้านลดลง หรือว่าแม่ครัวอาจสงสารอู่หงถิงหรือว่าบางที่อาจเป็นสาวใช้เองที่สงสาร จึงเพิ่มอาหารให้แต่อู่หงถิงไม่อยากคิดให้รกสมอง สิ่งที่ต้องทำตอนนี้คือฆ่าหวาเซียงอ๋อง ผู้ที่มีใบหน้าหล่อเหลาแต่สายตาเย็นชาผู้นั้นเสียให้เร็วที่สุดเพื่อแม่และน้อง

ประตูเปิดออก ร่างสูงที่อยู่ในห้วงความคิดปรากฏตรงหน้า อู่หงถิงเพียงแค่ปรายตามองก่อนจะหลุบตาต่ำเหมือนเดิม

“ออกมาข้างนอก”

“ท่านอ๋องท่านไม่…..มัดชายารองไว้หรือไรหากว่านางคิดจะทำร้ายท่านอีก”บ่าวรับใช้คนสนิทนามเสี่ยวกุน เอ่ยปากเตือนกล้าๆ กลัวๆ รอยยิ้มหยันที่ริมฝีปากของหวาเซียงอ๋อง

“ไม่..ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกมาจากตรงนั้น หรือว่าจะให้เสี่ยวกุนลากเจ้าออกมา”อู่หงถิงไม่แม้แต่จะมองหน้าคนพูดขยับกายจากแท่นนอนชั่วคราวที่ทำจากไม้ไผ่โสโครกเอาไว้วางของเหลือใช้ ร่างสูงหันหลังก้าวออกไป

“ตามข้ามา”อู๋หงถิง ก้าวขาตามไปในทันที เสี่ยงกุนตามหลังไปอีกคน

เดินนำมาจนถึงเรือนหลังใหญ่ ที่ทอดยาวกว้างขวางข้างหน้า มีทางขึ้นเป็นบันไดสามขั้น เหนือบันไดขึ้นไปเป็นระเบี่ยงทางเดินข้างๆ กันนั้นมีดอกไม้ที่แผ่กิ่งก้านสาขาปกคลุม อู่หงถิงหาได้มาชมความงามของดอกไม้ บัดนี้นางกำลังคิดว่าจะฆ่าคนผู้นี้ได้อย่างไร จะฆ่าแบบไหนในเมื่อู่หงถิง ประเมินกำลังตัวเองว่าตัวเล็กสูงแค่อกของเขาจะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปฆ่าแกงเขาคงต้องคิดหาวิธีนานหน่อยให้เขาตายเพื่อน้องและมารดา

ตัวเรือนมีห้องสามห้องติดกัน ตรงกลางเป็นห้องนอนของ หลี่กวางหวาเซียงด้านขวาถูกประดับตกแต่งอ่อนช้อยสบายตาเป็นห้องของเหอซ่างเซี่ยน ชายาเอกผู้ ผายผอมและขี้โรค

ร่างสูงเดินมือไพล่หลัง เสี่ยวกุนวิ่งเหยาะๆ ไปเปิดประตูห้องทางซ้าย

“ห้องของเจ้า”เหลือบมองใบหน้าที่เหมือนกับลูกกวางระวังภัย ทว่างดงามอย่างที่เขาเคยเห็นในครั้งแรก หวาเซียงอ๋องยิ้มหยันไม่มีผลต่อเขาแต่อย่างใดใบหน้างดงาม มีประโยชน์ใดกัน

ร่างบอบบางของ เหอซ่างเซี่ยนเดินมาโดยมีสาวใช้พยุงอยู่ข้างกายถึงสองคน

“น้องหญิง”ยิ้มแบบที่หงถิงคิดว่าอ่อนโยนที่สุด อู่หงถิงเพียงแค่เหลือบตามอง

“ยินดีต้อนรับ ...สู่จวนอ๋องเรื่องที่แล้วมาแล้วอย่าใส่ใจ ต่อไปนี้ตั้งใจปรนนิบัติท่านอ๋อง ในเมื่อเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว”ยิ้มจริงใจจนอู่หงถิงอดยิ้มตามเสียไม่ได้ในเมื่อกิริยาอ่อนโยนของนางยากที่จะปฏิเสธ

“เจ้าจะออกมาต้องไอเย็นทำไมกัน กลับเข้าไปข้างในเสีย”แววตาห่วงใยชัดเจนของหวาเซียงอ๋อง

“้เซี่ยนเซี่ยน แค่อยากมาช่วยน้องหญิงจัดห้องหับ” หวาเซียงอ๋องถอนหายใจ

“ข้ามอบสาวใช้ให้นางคนหนึ่ง ฟางหลุนมาคอยรับใช้ชายารอง ส่วนหวางเฟย เจ้าไปพักเสีย”

“ท่านพี่ มีสาวใช้ถึงสองคนกำลังดี น้องหญิงอยู่ที่บ้านของนางอาจมีมากกว่านั้น ในเมื่อใต้เท้ากวงมีบุตรีเพียงคนเดียว”

“ช่างนาง เช่นนั้นข้าส่งข่าวที่บ้านตระกูลกวงให้ส่งสาวใช้ข้างกายนางมาเพิ่ม”เหอซ่างเซี่ยนยิ้มบางๆ พยักหน้าช้าๆ สาวใช้พยุงเข้าห้องไปอู่หงถิง ขยับกายเข้าไปข้างใน หวาเซียงอ๋องคว้าข้อมือไว้บีบจนรู้สึกเจ็บ อู่หงถิงหันมองสบตาเขานิ่งพบแต่แววตาเกลียดชังในนั้น

“ไร้มารยาท หวางเฟย ดีกับเจ้าเพียงขอบคุณยังไม่สามารถเอ่ยออกมา”อู่หงถิง ส่งภาษามือเหมือนจะบอกว่าไม่ได้ไม่ขอบคุณ แต่พูดไม่ได้ หวาเซียงอ๋องขมวดคิ้ว มือไวเท่าความคิดเอื้อมมือบีบปากอู่หงถิงแน่น

“ทำไมไม่พูด”

“ท่านอ๋อง เสี่ยวกุนว่ามีอะไรผิดไปแล้ว”

“อะไร”คิดเข้มขมวดเข้าหากัน

“นางเหมือนกับพูดไม่ได้”

“นางไม่อยากพูด นางได้ยินแต่ไม่พูด นางไม่ได้เป็นใบ้เสียหน่อยข้าเคยพบนางในวังหลวงนางพูดจาแคล่วคล่อง”อู่หงถิงส่ายหน้าไปมาดวงตาตื่นตระหนก

“ไม่พูดก็ดี แต่เกรงว่าจะเที่ยวเอาเรื่องราวที่ข้ากักขังนางไปร้องขอความเห็นใจจากฝ่าบาท และพ่อของนาง”อู่หงถิงเบ้ปาก ร่างบางถูกผลักเข้าไปในห้องก่อนที่ประตูจะถูกปิดเสียงดังลั่น

เหอซ่างเซี่ยนตกใจเสียงปิดประตูของหวาเซียงอ๋องสะดุ้งสุดตัว ส่ายหน้าไปมา

“ท่านอ๋องทำรุนแรงกับนางเพียงนี้เช่นไรนางจึงจะภักดี”

“พระชายาเจ้าค่ะเขาว่ายิ่งทะเลาะกันลูกยิ่งดก”ถอนหายใจยาว

“ท่านอ๋องกับนางยากจะปรองดอง นางยังเด็กบางอย่างที่ทำบางทีอาจไม่ตั้งใจ”

“พระชายาใจดีที่สุด แม้กระทั่งมีนางมาร่วมสามียังไม่เคยจะเคืองโกรธกลับส่งเสริมนางหวังให้ท่านอ๋องโปรดปรานแต่บ่าวคิดว่าท่านอ๋อง แม้ตายก็ยังรักพระชายาคนเดียว”

“ข้ากับท่านอ๋องหาใช่ความรักล้วนมีเพียงความผูกพันข้านับวันยิ่งห่าง ท่านอ๋องเอง หลายปีมานี้ไม่ปรากฏรอยยิ้ม ข้าจึงขอร้องฝ่าบาทประทานชายารองให้เขาเสียเพื่อแบ่งเบาข้า แต่เรื่องนี้ห้ามรู้ถึงหูท่านอ๋องเป็นอันขาด ว่าทั้งหมดเป็นความคิดของข้า ข้าเองร่างกายอ่อนแอ จะอยู่ปรนนิบัติได้สักกี่วันต่อจากนี้ ชายารองเป็นคนของฝ่าบาทจึงดี หากท่านอ๋องโปรดปรานจึงนับว่านางช่วยสมานรอยร้าวกับฝ่าบาทได้ดีไม่น้อย ข้าหวังเพียงแค่เสด็จพี่ไม่หวาดระแวงในตัวท่านอ๋องแม้ตายก็หมดห่วง แต่หากข้าตายไปท่านอ๋องกับฝ่าบาทร้าวฉานข้าเกรงว่าจะตายตาไม่หลับ ฝ่าบาท เชื่อในคำฑูดของใต้เท้ากวงจึงพลอยบึ้งตึงกับท่านอ๋องไปด้วย”

“โถ ...พระชายาท่านช่างดีกับท่านอ๋องเสียจริงไม่เสียแรงที่ท่านอ๋องรักเทิดทูนท่านเหนือใคร”

อู๋หงถิง มองสำรวจรอบๆ ห้อง สาวใช้ฟางหลุนเก็บพับผ้าไปมาไม่ได้สนใจว่าอู่หงถิงจะทำอะไร

“นายหญิง ท่านอายุเท่าไหร่”อยู่ๆ นางก็ถามขึ้น อู่หงถิงส่งภาษามือ

“นายหญิงท่านไม่อยากพูด หรือว่าไม่เคยพูดหากไม่อยากพูดทำไมท่านถึงเก่งการใช้ภาษามือแต่เดิมข้าเคยได้ยินมาว่า คนเป็นใบ้มักจะพูดไม่ได้เพราะไม่เคยได้ยินแต่บางคนได้ยินแต่ไม่ยอมพูดเพราะสั่งตัวเองไม่ให้พูด เป็นเพราะว่าเจอเหตุการณ์ร้ายๆ มาก่อนนายหญิงท่านไม่เคยพูดมาก่อนใช่ไหม”อู่หงถิงพยักหน้า จำไม่ได้ว่าตัวเองเคยพูดมาก่อนหรือไม่ ความจริงเคยหลายครั้งที่พยายามเปล่งเสียง แต่ก็รู้สึกไม่กล้า สุดท้ายก็เลิกล้มความตั้งใจอู่หงถิงได้ยินทุกอย่างเข้าใจความหมายของคำพูดแต่พูดไม่ได้ มารดาเองก็เคยสอนให้ออกเสียงแต่อู่หงถิงกับทำได้เพียงแต่ส่งภาษามือกลับไป

“ท่านอ๋องเป็นคนอารมณ์ร้อน หากท่านไม่พูดยิ่งเท่ากับยั่วโทสะท่านอ๋องเช่นนั้นบ่าวอยากจะบอกนายหญิงว่าหากท่านพูดได้ก็ให้พูดโต้ตอบท่านอ๋องไปเสียจึงดี”

อู่หงถิงส่งภาษามือบอกว่า อู่หงถิงหาสนใจไม่ว่าเขาจะมีโทสะหรือเปล่า สาวใช้ส่ายหน้าไม่มาหากเป็นเช่นนี้ ทำไมต้องแต่งเข้าจวนอ๋องด้วยทำไมไม่ปฏิเสธเสียตั้งแต่แรก

หวาจิ้งอ๋องสาวเท้าเข้ามา ในจวนหวาเซียงอ๋อง

“น้องสาม เพิ่งจะแต่งชายารอง ข้ามีเรื่องหารือจึงจะต้องมาถึงนี่ คาดว่าน้องสามคงไม่ไปไหนแน่”องค์ชายรองหวาจิ้งอ๋องทักขึ้น เมื่อเห็นหวาเซียงอ๋องนั่งอ่านตำราอยู่ ในศาลาริมน้ำ

“พี่รอง มาถึงนี่ต้องมีเรื่องสำคัญ”รอฟังคำตอบ

“ไม่ไม่ไม่ แค่อยากจะมาดูว่าชายารองของเจ้าอยู่สบายดีไหม”หวาเซียงอ๋องขมวดคิ้วนึกโมโหอู่หงถิง คิดว่านางปากโป้งเล่าเรื่องเมื่อคืนวันเข้าหอให้คนอื่นฟัง

“ทำไมพี่รองถามแบบนั้น”

“555ชายารอง งามล่มเมืองอีกทั้งหวาเซียงอ๋องของเรารู้ๆ กันอยู่ชายาเอกล้มป่วยเสียนานขาดการปรนนิบัติ พี่รองเลยอยากรู้ว่าชายารอง... ป่านนี้มิโดนสูบลมปราณจนหมดตัวแล้วหรือ555”อารมณ์ขันของหวาจิ้งอ๋องมีมากมายจนบางที คนที่เขาคุยด้วยตามไม่ทัน หวาเซียงอ๋องได้แต่ยิ้มบางๆ

“นางยังอยู่เรี่ยวแรงยังเหลือเฟือ ข้ายังไม่ได้แตะต้องนาง”องค์ชายรอง เลิกคิ้วสูง

“ไม่ดีแน่แบบนี้ เจ้าปล่อยตัวเองเสียนาน มิใช่จะตายด้านไปแล้วหรือข้ามียาดี หลายขนาน ไว้จะแบ่งมาให้เจ้าหรือว่าจะให้เสี่ยวกุนไปรับมาเคี่ยวให้เจ้าดื่มเสียทันทีทิ้งไว้นานอาการย่อมกำเริบ”หวาเซียงอ๋องส่ายหน้าไปมา

“พี่รองไม่ต้องกังวลข้ากับนาง ยังต้องใช้เวลานางเองไม่ได้เต็มใจแต่งเป็นเมียข้าอย่างที่รู้ๆ กัน ส่วนข้าเองไม่ว่าชาตินี้หรือชาติหน้าก็ยังมีซ่างเซี่ยนในใจเสมอ”

“เฮ้อ เป็นสามีภรรยากัน แต่เจ้ากับพูดแบบนี้เกรงว่าหากชายารองของเจ้ามาได้ยินนางคงเสียใจไม่น้อย”หวาเซียงอ๋องได้แต่ยิ้มหยัน อยากจะบอกเหลือเกินว่านางถึงกับจะสังหารเขานางคงไม่มีสักนิดที่จะเสียใจในคำพูดของเขา