รัก...ร้ายท่านอ๋องสายโหด

แผนปรองดองของคนรอบกาย

“ท่านอ๋องยังไม่ตายหรอกเจ้าค่ะนายหญิง” ฟางหลุนพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าอู๋หงถิงยืนนิ่งกำลังกังวลใจ

“#_#” (ต่อไปนี้จะแทนความรู้สึกของอู่หงถิงเป็นสัญลักษณ์นะคะ)

“แต่อาการสาหัสไม่น้อย แต่งเข้าจวนอ๋องไม่ทันไรนายหญิงทำให้ท่านอ๋องเลือดตกยางออกถึงสองครั้งนายหญิงกำลังคิดอะไรอยู่ ฟางหลุนไม่อาจทราบได้ แต่..นายหญิงเจ้าขา ท่านอ๋องเป็นสามี นายหญิงไม่อยากแต่งตั้งแต่แรกทำไมไม่ปฏิเสธเสีย”

“๑_๑” ฟางหลุนคงคิดว่าอู่หงถิงไม่อยากแต่งกับหวาเซียงอ๋อง แต่หารู้ไม่ว่าอู่หงถิงไม่มีสิทธิ์เลือกเพราะอู่หงถิงไม่ใช่เจ้าหรู แล้วที่แน่ๆ อู่หงถิงก็ไม่รู้ว่ากวงเจ้าหรูคนนั้นเต็มใจแต่งเข้าจวนอ๋องหรือไม่

ตระกูลกวง

กวงเจ้าหลัวนั่งบนเก้าอี้หยิบองุ่นในพวงมาเคี้ยวกินอย่างเอร็ดอร่อย

“ให้เจ้าหรูกลับมาเยี่ยมข้าที่นี่วันพรุ่งนี้”

“ใต้เท้าแม้จะพูดแบบนั้น แต่หวาเซียงอ๋องลงทัณฑ์คุณหนูโดยการกักขังไว้ในห้อง”

“หวาเซียงอ๋อง อาการดีขึ้นหรือยัง” ใบหน้าเรียบเฉยไม่ยินดียินร้าย

“ท่านอ๋องฟื้นจากอาการบาดเจ็บแล้ว แต่หมอหลวงยังบอกว่าต้องพักฟื้นอีกหลายวัน”

“เจ้าหรู แต่เดิมมิใช่ผู้ที่นิยมใช้กำลัง อาจมีบางอย่างที่ผิดพลาดไปแม้จะไม่เต็มใจแต่งแต่ก็ไม่เคยขัดคำสั่งข้า”

“ใต้เท้า เกรงว่าหากให้คุณหนูกลับมาเยี่ยมบ้าน ท่านอ๋องอาจไม่พอใจในตอนนี้” พยักหน้าถอนหายใจ

“รอให้เรื่องซาลงไปกว่านี้ข้าเห็นทีจะต้องให้เจ้าหรูกลับมาที่ตระกูลกวงเพื่อถามว่าเหตุใดต้องทำเช่นนั้น”

“หวาจิ้งอ๋องส่งข่าวว่าเรื่องที่วางแผนไว้ลุล่วง คงอีกไม่นานทุกอย่างจึงสำเร็จ”

“ดีแล้ว ไม่ว่าจะแลกมาด้วยอะไรข้าก็ไม่เคยเสียดาย”

จวนอ๋อง

หวาเซียงอ๋องลืมตาตื่นมา ทบทวนเรื่องราวต่างๆ หันซ้ายหันขวา พบซ่างเซี่ยนนั่งอยู่ข้างๆ

“หวางเฟย ลำบากเจ้าแล้ว” ใบหน้ายังซูบซีด

“ท่านพี่ ยังเจ็บอยู่หรือไม่” น้ำเสียงอ่อนหวานอ่อนโยน

“ดีขึ้นมากแล้ว”

“ท่านพี่ เช้านี้เซี่ยนเซี่ยนให้ฟางหลุนน้ำอาหารเช้าไปให้เจ้าหรู นางอดมาตั้งแต่เย็นสงสารนางไม่น้อย”

“แค่ขังนางไม่พอ หญิงอย่างนางสมควรจะให้อดทั้งข้าวและน้ำจึงจะสำนึกในสิ่งที่ทำลงไป”

“ท่านพี่นางยังเด็กอีกทั้ง….เสี่ยวกุนกับฟางหลุนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า...ท่านพี่หักหาญน้ำใจนาง”

“ข้าเป็นสามี เช่นไรจึงเรียกหักหาญ”

“ท่านพี่ สามีหากจะได้ความภักดีจะต้อง ดีกับหญิงที่มาเป็นชายา เจ้าหรูกับท่านพี่หาใช่เพราะรักใคร่เป็นการพระราชทานงานแต่ง เช่นนั้นจึงมิได้มีความรักผูกพันกันมาก่อน”

“แล้วเจ้าเล่าเซี่ยนเซี่ยน เจ้าไม่เห็นคิด...อยากให้ข้าตาย” กลืนน้ำลายลงคอ

“ท่านพี่อภัยให้นางเถิด แล้วต่อจากนี้ท่านพี่ก็เพียงแค่ดีกับนางให้มาก นางอาจจะกลัว เพราะความ...ไม่เคย” หวาเซียงอ๋องหลุบตามองพื้น

“เจ้าจะดีกับนางนั่นก็เป็นเรื่องของเจ้า แต่ข้ากับนางเห็นทีจะญาติดีกันไม่ได้เสียแล้ว” เหอซ่างเซี่ยนถอนหายใจยาว

“นายหญิง นายหญิงเซี่ยนเซี่ยนให้ท่านเข้าไปดูแล ท่านอ๋องเป็นการทำคุณไถ่โทษ มาให้ฟางหลุนแต่งกายให้เสียใหม่จะได้ต้องตาท่านอ๋อง” อู่หงถิงส่ายหน้าไปมา ขยับตัวหนี

“นายหญิง มาเถอะเจ้าค่ะ นายหญิงซ่างเซี่ยนหวังดีกับนายหญิงอย่างจริงใจอย่าให้นายหญิงซ่างเซี่ยนผิดหวัง”

“@_@” ผิดหวังอย่างไร เรื่องที่จะให้อู่หงถิงปรองดองกับหวาเซียงอ๋องคงต้องรอชาติหน้าอู่หงถิงรู้ดีว่า หวาเซียงอ๋องโกรธแค้นตนเพียงใด

ฟางหลุนรวบร่างเล็กมานั่งลง ตรงหน้ากระจกก่อนจะหยิบอาภรณ์แต่ละสีมาลองทาบลงบน ตัวของอู่หงถิงสุดท้ายก็หยุดที่สีฟ้าครามสวยสดใส ริมฝีปากถูกแต้มด้วยชาดสีชมพูอ่อนๆ พิศมองใบหน้างามในกระจกงดงามหาติไม่ได้

“นายหญิงนายหญิงต้องยิ้มเสียหน่อยยิ้มกว้างๆ แม้จะไม่พูดก็ยิ้มให้กว้างเข้าไว้เอาใจ ท่านอ๋องเสียหน่อยบีบนวดเสียนิด อย่าทำให้เสียเรื่องอีกนะเจ้าคะ”

“&_&” เสียเรื่อง แบบไหนถึงเรียกว่าเสียเรื่องแบบที่ว่าฆ่าเขาไม่สำเร็จนี่แหละคือเสียเรื่อง แววตาสลดลงทันที ในเมื่อแม่กับน้องต้องถูกจับตัวอยู่ที่นั่นนานขึ้นไปอีก

“โถ่...นายหญิงไม่ต้องเศร้าเสียใจไปคงเสียใจที่พลั้งมือทำร้ายท่านอ๋องไม่เป็นไร เข้าไปในห้องบบรรทม ไปง้อท่านอ๋องเสียหน่อย ยอมตามใจท่านอ๋องเพียงนิด อีกไม่นานลูกหลานต้องเต็มบ้านแน่นอน” ยิ้มให้กำลังใจอย่างที่สุด