“ฟู่”
เสียงพ่นลมหายใจออกมาหลังจากหย่อนก้นลงบนเบาะ
“คุณปวดท้องแบบนี้บ่อยหรือคะ” ถามเขาเมื่อขับรถออกมาสักพัก
“ถ้าปล่อยให้ท้องว่างนาน ๆ ก็เป็นบ่อยครับ”
“คุณต้องกินข้าวก่อนถึงจะกินยาได้ใช่ไหมคะ”
“ครับ”
“ทนหน่อยนะคะ นี่ฉันก็รีบที่สุดแล้วค่ะ” น้ำเสียงมีความกังวลอยู่ในนั้น
“ไม่ต้องรีบก็ได้ครับมันอันตราย”
“เชื่อมือฉันเถอะค่ะ”
“ตามใจครับ”
คนสวยยิ้มพรายให้เขา ทั้งสงสารทั้งเป็นห่วง เธอก็เคยปวดท้องตอนเด็กและจำได้ว่ามันทรมานมาก
“ทำไมคุณเลิกงานมืดจังครับ”
“ฉันเคลียร์งานอยู่น่ะค่ะ ต้องเตรียมงานเลี้ยงต้อนรับอธิการบดีคนใหม่ด้วย ก็เลยทำงานเพลินไปหน่อย” มนชิตาต้องเป็นพิธีกรในวันงานจึงต้องเตรียมสคริปต์ในงานและลำดับพิธีการและการแสดงต่างๆ ของงานที่จะจัดขึ้นอีกในสองเดือนข้างหน้า มองดูเหมือนจะนานแต่เวลาในแต่ละวันเธอทำไม่ทันจริงๆ มันต้องเตรียมงานหลายอย่างไหนจะตรวจงานวิจัยของนักศึกษา งานสัมมนาเชิงวิชาก
