เธอต้องการแบบไหนเขาก็จะทำแบบนั้น เธอคงไม่รู้หรอกว่าเขาเจ็บแค่ไหน จากคนที่เคยรักเหมือนลูก แต่มาวันนี้เขาเริ่มไม่มั่นใจว่ารู้สึกอย่างไรกับเธอกันแน่ ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องไม่พอใจและเป็นทุกข์กับคำพูดและการกระทำของเธอที่ทำเหมือนรังเกียจเขามากมาย
แล้วในค่ำคืนนั้นล่ะ เธอไม่ได้ผลักไสเขา แถมเสียงครางหวานนั่นอีก มันทำให้เขาลืมไม่ลงและเขาก็ไม่มีทางที่จะลืมมันด้วย เขาจำความรู้สึกนั้นได้ทุกอย่างจนเกือบทำให้เขาลืมภาพจำในอดีตที่มีต่อมธุสรไปจนหมดสิ้น เขาไม่รู้ว่ามันเป็นไปได้อย่างไร
เขาพยายามลืมมธุสรมาเป็นสิบปีเขาก็ทำไม่เคยได้ แต่กัลยาทำได้และมันก็เป็นความเจ็บปวดครั้งใหม่ให้กับเขาได้เช่นกัน แน่นอนเขาจะต้องทนยอมรับกรรมในสิ่งที่เขาเป็นคนก่อ เขาไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องดีหรือมันจะทำให้เขาเจ็บปวดมากขึ้นกว่าเดิมกันแน่
“ครับผม”
พูดจบสุชินก็ออกไปส่งม่านหมอกที่สนามบินทันที
ภายในบ้านประกายฤกษ์
“คุณก้อยคะ คุ
