Serkan geldikleri günden beri yüzü gülmeyen Cemre için ne yapacağını bilemez haldeydi. Geleli iki haftayı çoktan geçmişti, ama bir değişiklik yoktu. Gün geçtikçe iyi olur derken daha da kötüye gidiyordu. İyice zayıflamıştı ve doğru düzgün uyumadığı içinde yorgun gözlerle dolaşıyordu.
Evde dinlen diye bıraksa odadan hiç çıkmıyordu. Birlikte çıkalım dediğinde de hayattan tamamen kopuktu. Belki işe yarar diye bugün bir şey yapmayalım gezelim demişti. Hazırladığı küçük bir sepet ile rahat oturacakları bir yere gelmişlerdi. Yere serdikleri örtü üstüne sevdiği her şeyi koymuştu. Ne yaparsa yapsın yüzünde küçük bir değişiklik olmayınca çaresiz kalıyordu.
Yakınında olsa bile çok uzaklardaydı. O adamı unutamadığını düşündükçe de sinir olsa da sabırla onun için yaptıklarını görmesini bekliyordu. O
