1 AY SONRA...
İnsan ızdırap çekerken geçen zamanın farkında olmaz. Ona hep aynı dakika aynı saniye de takılı kalmış gibi gelir. Ruhu isyanların her türlüsünü kendine avaz avaz bağırırken sadece oturup dinler.
Gül, geçen bu zaman zarfında sadece oturdu ve izledi. Yağmur yağdı. Güneş açtı. Ay geceyi cam gibi aydınlattı. O ise karanlığın her tonunu yaşadı. Evladının sesini duydu bazı zamanlarda ve o anlarda diğer tüm seslere sağır olmak istedi. Sadece Ayşe’sini duymayı onun yarım yamalak söylediği ”Ayye” sözcüğüne açlığını gidermeği diledi.
Dili lal oldu. Tek bir kelime çıkmadı ağzından. Sanki evladı ile sesi de artık onu terk etmişti. Ana yüreği evlat acısına tahammül edemiyordu. Oysa o inanan bir insandı. Kadere hayatları boyunca yaşadıkları her şeyin Allah’tan geldiğine ve sonunda
