“ไม่ร้องสิ อะไรเป็นอะไร มะ มาหอมทีก่อน”
ปุณฑรากะพริบตาไล่น้ำตาปริบ ยกผ้าที่เช็ดเหงื่อขึ้นเช็ดน้ำตา เธอยอมไม่ไปออกกำลังกายที่สวนหย่อม เพราะรอเขาติดต่อมาอย่างใจจดใจจ่อ
ซอมพอชิดใบหน้าไปที่หน้าจอ และหลับตาสนิท เอ้ยยิ้มให้อย่างเอ็นดู
เขาก็คิดถึงเธอมาก แต่ด้วยเวลาที่ต่างกัน บางครั้งเวลาที่เขาสะดวก พอนึกถึงเวลาที่เมืองไทย ก็คิดว่าซอมพอคงนอนแล้ว
“ผมรักคุณนะ” เขาพูดคำหวาน ๆ เหมือนเคย เธอได้แต่พยักหน้าให้ ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาป้อย ๆ
“เพิ่งกลับมาจากวิ่งหรือ” เขาชวนคุย เธอส่ายหน้า ก่อนจะสูดลมหายใจ
“ไม่ไปวิ่งที่สวนแล้ว ออกกำลังกายในห้อง กลัวคุณโทรมาแล้วไม่ได้รับ” เธอบอกไปตามความจริง
“โธ่ ๆ...” เอ้ยยิ้มปากกว้าง
“ผมก็ส่งอีเมล ส่งรูปไปให้ดูเห็นไหมล่ะ” เขาถาม
“มันก็ไม่เหมือนคุยกันแล้วเห็นหน้าแบบนี้นี่นา” เธอทำน้อยใจ
“จ้า... ผมจะพยายามนะ” เธอได้ยินก็ยิ้มออกมาได้
“ไปแล้วเดี๋ยวไม่ทันรถไฟ ผมรักคุณ” เข
