“คุณก็เหมือนกัน รักษาตัว ดูแลตัวเองเพื่อผมนะ ผมรักคุณ” เอ้ยเอ่ยบอกก่อนจะจุมพิตที่หน้าผาก และริมฝีปากเธอเบา ๆ
“ค่ะ ซอมพอรักคุณ” เธอบอกรักเขาอีกครั้ง ก่อนจะคลายอ้อมแขน เอ้ยปล่อยมือจากเธอ รีบหมุนตัวลากกระเป๋าตรงไปที่ลิฟต์อย่างรวดเร็ว หากขืนช้ากว่านี้ เขาอาจจะเปลี่ยนใจไม่ไปอังกฤษแล้วก็ได้
พอเอ้ยเข้าลิฟต์ไปแล้ว ซอมพอถึงกับเข่าอ่อนทรุดนั่งไปกับพื้นตรงนั้นทันที เธอแค่น้ำตาไหล ใจหายไม่ได้เตรียมใจว่าจะต้องห่างกัน
ปุณฑราค่อย ๆ ลุกขึ้นแล้วกลับไปที่ห้อง พอเปิดประตูเข้าไป คิดว่าไม่มีเอ้ยอยู่ก็นั่งเศร้าอยู่คนเดียว
ตืด... ตืด... ตืด... เสียงมือถือของเธอที่วางไว้ตรงโต๊ะรับแขกดังขึ้น
“ยังนั่งร้องไห้ขี้มูกโป่งคิดถึงผมอยู่ใช่ไหม ผมขึ้นแท็กซี่แล้วนะ กำลังจะไปสนามบิน อยู่คนเดียวห้ามไม่สบาย ห้ามร้องไห้เข้าใจไหม ไม่มีคนปลอบนะจะบอกให้” เอ้ยส่งเ
