หน้าประตูทางเข้าสำนักจิวฝู มีสตรีน้อยสองนางกำลังถูกบุรุษสองคนโอบกอดไว้ด้วยความหวงแหน สายตาอาลัยอาวรณ์ที่จ้องมองไปทางสตรีน้อยสองคนนั้น ช่างเป็นภาพที่ดูแล้วชวนให้น่าสงสารยิ่ง ซึ่งแตกต่างกับสตรีน้อยสองนางที่ตอนนี้มีใบหน้าเปื้อนยิ้มอย่างปิดไม่มิด
"ชิงเอ๋อร์เจ้าจะต้องเขียนจดหมายมาหาพี่บ่อยๆ เข้าใจหรือไม่ หากมีอะไรให้รีบแจ้งให้พี่ทราบโดยด่วน อย่าได้ลังเลหรือเกรงใจอันใด หากไม่สบายให้รีบหายาทานหากหนาวหรือไม่พอ…."
"พี่ใหญ่พอได้แล้วน้องไปร่ำเรียนนะเจ้าค่ะ น้องมิได้ไปรบท่านจะกังวลอะไรมากมายเพียงนี้เล่า"
"รู้แล้วรู้แล้วพี่ก็แค่เป็นห่วงเจ้าเพียงเท่านั้น"
ไป๋เลี่ยงซูดึงน้องสาวสุดที่รักของตน เข้ามาไว้ในอ้อมกอดอีกครั้งด้วยอย่างอาลัยอาวรณ์ เขาเป็นห่วงสตรีแน่งน้อยนางนี้ยิ่ง ตั้งแต่เล็กจนโตนางไม่เคยจะต้องลำบากไม่รู้ว่าเมื่อเข้าไปอยู่ในสำนักจิวฝูแล้ว นางจะเป็นเช่นไร แม้นแต่สาวใช้นางก็ไม่สามารถที่จะนำเข้าไ
