ในขณะที่ไป๋เยว่ชิง จ้องมองไปยังหย่งฟางหรงอย่างไม่เชื่อสายตาตนเองอยู่นั้น ก็ได้มีบุรุษรูปงามผู้หนึ่งเดินเข้ามายังเหลาอาหารแห่งนี้ ใบหน้าหล่อเหลาที่ใช้หลอกล่อผู้คนให้ลุ่มหลงนั้น มองแล้วชวนให้รู้สึก ใจสั่นอย่างบอกไม่ถูก มันสามารถสะกดสายตาของผู้คนทั้งเหลาอาหาร ให้จ้องมองไปที่เขาได้อย่างน่าประหลาด คิ้วคมเข้มรูปกระบี่ จมูกโด่งเป็นสันรับกับใบหน้า ผิวขาวราวหยกมันแพะ ดูเช่นไรบุรุษผู้นี้ ก็งดงามราวกับเทพเซียนมาจุติก็มิปาน
"ชิงเอ๋อร์ ไยเจ้าทำสีหน้าท่าทางน่าเกลียดเช่นนั้นเล่า"
'อ้าวเท้ย สองพี่น้องนี้มันคาบสุนัขไว้ในปากตลอดเวลาหรืออย่างไร พูดออกมาแต่ละคำนี่ใช้อะไรพูดคะถามจริง หึย'
"ข้าก็แค่ตกใจกับเพื่อนร่วมทางของคู่หมั้นของข้าก็เท่านั้น"
เมื่อหยางหมิงลู่ทราบว่า บุรุษตรงหน้าคือผู้ใด เขาก็ให้รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง บุรุษไร้ยางอายผู้นี้ถึงขั้นตามว่าที่ฮูหยินของเขามาถึงที่นี่เชียวหรือ ในเมื่อกล้าเหย
