Chapter 19 ลูกท้อแสนหวาน
“ทะ...ท่านจวิ้นอ๋องเจ้าขา ขะ...ข้า ข้า อื้อ...”
นางส่ายสะบัดใบหน้างาม จิกเล็บลงบนไหล่หนาของเขาก่อนจะกระตุกเกร็งไปทั้งสรรพางค์กายด้วยความสุขสมที่โอบรัดจนนางแทบสำลักออกมา
ทาสสาวนอนหายใจระรวย ใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาฉ่ำเยิ้ม ริมฝีปากยังคงบวมเจ๋อจากแรงจูบรุกเร้า ผมสวยของนางสยายเต็มโต๊ะอาหาร
นางน่ากินเหลือเกิน น่ากินจนเขาอยากจะทิ่มแทงเร่งเร้าตักตวงความสุขจากนางจนแทบขาดใจ แต่ไม่อาจทำได้ เขาไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นผู้ที่ขืนใจนาง นางเจ็บช้ำมามาก ชีวิตต่อจากนี้เขาอยากให้นางได้พบแต่ความสุขเท่านั้น
หยาดน้ำที่จะไหลออกจากดวงตาของนางได้นั้นต้องมาจากความโสมนัสหาใช่ความโทมนัสอย่างเด็ดขาด
มือหนาค่อยๆ ประคองนางให้ลุกขึ้นช้าๆ ก่อนจะหยิบเสื้อคลุมมาบรรจงสวมให้นางอย่างเบามือ จากนั้นจึงใช้ปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมที่ปรกระใบหน้าช้าๆ
“เหตุใดจึงเป็นข้าเจ้าคะ”
ซัวหวาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกไป มีทาส
