Chapter 18 ลูกท้อแสนหวาน
“กินต่อสิ เจ้าหิวมิใช่หรือ”
นางส่ายหน้างุด ก่อนจะรีบตอบออกไปเพราะเพิ่งนึกได้ว่าการส่ายหน้าแทนคำตอบเป็นการเสียมารยาท
“ขะข้า...อะเอ่อหม่อมฉันอิ่มแล้วเพคะท่านอ๋อง”
เมื่อตอบออกไปแล้วนางก็นั่งนิ่งอยู่หลายอึดใจ ก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นสบตากับคนตัวโตที่กำลังมองนางอยู่ก่อนแล้ว ชายผู้นี้หาใช่ขุนนางโฉดที่รังแกประชาชน เขาซื่อตรงปราบปรามการทุจริตอย่างยิ่งยวด อีกทั้งยังเมตตาทาสอย่างนางให้ได้อยู่ดีกินดี นางควรสำนึกบุญคุณและแสดงความเป็นห่วงเขาบ้างถึงจะเหมาะสม เมื่อคิดได้ดังนั้นก็รวบรวมความกล้าเอ่ยถามเขาออกไป
“ทะ...ท่านอ๋องระ...รับประทานอะ...อะไรมาหรือยังพะ...เพคะ”
“ยังเลย”
คนตัวโตดูจะชอบอกชอบใจเป็นอย่างมาก เมื่อเห็นความกล้าหาญจากหญิงสาวที่สั่นไปหมดทั้งตัวราวกับลูกนกตกน้ำเสียกระนั้น
“เช่นนั้นรับประทานลูกท้อมั้ยเพคะ”
นางเอ่ยถามอย่างพยายามเอาใจ หากเขาพึงใจเลี้ยงดูนางให้เป็นท
