Chapter 7 หญิงพรหมจรรย์
1166 Words
Chapter 7 หญิงพรหมจรรย์
“เย่วสือ...เจ้าชอบให้ข้าเลียกลีบดอกไม้ของเจ้าหรือไม่”
หานตงเงยหน้าขึ้นช้าๆ แลบลิ้นเลียริมฝีปากของตนเอง ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าหวานไม่วางตา ก่อนจะใช้ปลายนิ้วบดขยี้ติ่งเสียวหมุนวนอ้อยอิ่งแล้วค่อยๆ สอดนิ้วเข้าไปในร่องชื้น
“อืม....”
ชายหนุ่มถึงกับกดเสียงครางต่ำ เมื่อร่องแคบของนางคับแน่นจนยากแก่การสอดนิ้วเข้าไป จำต้องอาศัยน้ำใสที่ไหลเยิ้มช่วยให้เกิดการหล่อลื่น
ไม่คิดเลยว่าร่องของนางจะยังคับแคบทั้งที่แต่งงานมาแล้วหลายเดือน คับแน่นราวกับหญิงพรหมจรรย์
“ว่าอย่างไร เจ้าชอบให้ข้าเลียดอกไม้ของเจ้าหรือไม่”
“ซี๊ด...อาห์ ขะ...ข้า...ชะ...ชอบ”
“ชอบมากหรือไม่”
พูดพลางเสียบปลายนิ้วเข้าไปจนสุดแล้วชักออกช้าๆ ก่อนจะเสียบเข้าไปใหม่ด้วยความเร็ว จากนั้นจึงชักปลายนิ้วเข้าออกรัวๆ จนร่างบางถึงกับกระตุกเกร็งจนตัวงอด้วยความเสียวซ่าน
“หะ...หานตง หานตง ขะ...ข้าเสียวเหลือเกิน เสียวจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว”
หญิงสาวหวีดร้องเสียงหลง หอบหายใจแรงจนหน้าอกทรงโตกระเพื่อมไหว ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาซุกลงกลางหว่างอก ทว่านิ้วมือยังคงทำหน้าที่อย่างต่อเรื่อง ชำแรกเสียบเข้าเสียบออกร่องแฉะของนางไม่หยุด จากนั้นจึงค่อยๆ เลื่อนใบหน้าลงต่ำซุกซบบนโหนกนูนแล้วดูดกลืนเม็ดเสียวของนางอย่างเอร็ดอร่อย
จุดนี้เองที่เย่วสือถึงกับดิ้นพล่านด้วยความหฤหรรษ์
“อะ...โอ้วหานตง หะ...หะ...หานตงได้โปรด หยุดเถอะข้าไม่ไหวแล้ว ข้ารู้สึกเหมือนจะขาดใจ ซะ...ซี๊ด...อะ...อูวส์”
“ปล่อยตัวตามสบาย อย่าเกร็ง อย่าต่อต้านความรู้สึก เจ้าต้องผ่อนคลายแล้วปล่อยให้ร่างกายและหัวใจโบยบินไปกับสัมผัสที่ข้ามอบให้”
หญิงสาวผ่อนลมหายใจลงช้าๆ ตามคำแนะนำของชายยาใจ ปล่อยให้ความเสียวโอบรัดรอบร่างนางเอาไว้แนบแน่น โดยไม่พยายามกดข่มความรู้สึกด้วยความกระดากอาย
เมื่อนางปล่อยตัวปล่อยใจ ความเสียวก็ซ่านซัดถาโถมทวีคูณจนนางครางเสียงแหบโหย
“ขะ...ข้าไม่ไหวแล้ว หานตง...จะเจ้ากำลังทำให้ข้าทรมาน”
นางหอบหายใจรัว บิดเกร็งไปหมดทั้งร่างกาย เสียงปลายนิ้วชักเข้าชักออกดัง แจ๊ะ แจ๊ะ กอปรกับเสียงริมฝีปากดูดดึงติ่งเสียวของนางดัง จ๊วบ จ๊วบ ส่งผลให้หัวใจของนางยิ่งเต้นแรงมากขึ้นอีกหลายเท่า
“หานตง! หะ...หานตง!”
หญิงสาวผวาเฮือกร้องเรียกชื่อชายหนุ่มเสียงดังลั่น บิดตัวเร่า เกร็งปลายขาจิกลงบนพรมดอกเหลียนฮวา
“เจ้าจะเสร็จแล้วใช่มั้ย”
“ชะ...ใช่”
นางพยักหน้ารัวๆ ไม่รู้ว่าอาการที่เสียวจนถึงขีดสุดเรียกว่าอะไร จนกระทั่งชายยาใจถามออกมา
“ข้าจะเสร็จแล้วหานตง หะ...หานตงขา...”
เสียงหวานครางกระเส่า นางกระตุกเกร็งจนตัวงอ แรงเสียวทำให้นางผวากอดรัดชายหนุ่มแนบแน่น มันสุขอย่างที่นางไม่เคยรู้จัก มันเสียวราวกับกำลังจะขาดใจตายลงเสียบัดเดี๋ยวนั้น
ช่องแคบของนางกระตุกเกร็ง ก่อนจะตอดรัดนิ้วมือของชายหนุ่มเป็นจังหวะ ตุบ! ตุบ! ตุบ!
หานตงถึงกับหายใจสะดุด ร่องแคบชื้นตอดรัดแรงเช่นนี้ หากตอดรัดมังกรของเขาคงสุขสมอย่างหาใดเปรียบไม่ได้ ว่าแล้วเขาไม่รอช้าก้มลงบดจูบริมฝีปากอิ่มเพื่อปลุกเร้าให้จิ้งจอกสาวพร้อมรับกับศึกครั้งใหญ่ที่กำลังจะมาถึง
“อือ...”
ลิ้นแลกลิ้นพันเกี่ยวกระหวัด เรือนร่างกอดรัดก่ายเกยราวกับจะผสานเนื้อหนังเป็นหนึ่งเดียว
หานตงจับมังกรท่อนใหญ่ถูไถไปกับร่องสวาท ปลายหัวหยักเพิ่มความเสียวซ่านจนจิ้งจอกสาวถึงกับห่อปากครางเสียงสั่น
“อะ....อ๊ะ...เสียวจังเลยหานตง”
หญิงสาวอ้าขากว้าง แบะโหนกนูนจนร่องแฉะอ้าออกจนเห็นกลีบเกสรอย่างชัดเจน นางอยากโดนชายยาใจบดขยี้เอานางแทบใจจะขาด ด้วยติดใจในความเสียวซ่านที่เขาเพิ่งมอบให้เมื่อสักครู่ โดยไม่รู้เลยว่าการจะผ่านเยื่อพรหมจรรย์ไปด้วยขนาดท่อนมังกรใหญ่ยักษ์นั้นไม่ง่ายเลย
“อาห์ หอยเจ้าทั้งนุ่มทั้งแน่น”
เขากดปลายหัวหยักแช่อยู่ที่ปากทางสวรรค์ ก่อนจะค่อยๆ กดด้ามเอ็นเข้าไปช้าๆ
“โอ๊ย! ข้าเจ็บ”
หญิงสาวถึงกับนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ใบหน้าบิดเบี้ยวเหยเก สองมือผลักไสชายหนุ่มให้ออกจากตัวเป็นพัลวัน
“ข้าทำเจ้าเจ็บงั้นหรือ”
ชายหนุ่มยังคงกดแช่เอาไว้เช่นนั้น โน้มตัวลงต่ำแล้วจุมพิตบนหน้าผากมน ยังคงเข้าใจว่าฮูหยินของซ่านฉินคงผ่านเกมกามมาไม่มากนัก รูเสียวจึงยังคับแคบบีบแน่นจนยากที่มังกรลำใหญ่จะย่างกรายเข้าไป
เขาใช้ปลายนิ้วล้วงไปขยี้เม็ดสวาท เร่งให้นางเกิดอารมณ์ร่วมและขับน้ำเมือกใสออกมาเพื่อให้เขาสอดเสียบท่อนเอ็นเข้าไปโดยง่าย
ความเสียวจากปลายนิ้วทำให้หญิงสาวผ่อนคลายจนร้องครางเสียงแผ่ว เมื่อเห็นเช่นนั้นเขาจึงดันท่อนเอ็นเข้าไปอีก ดันแรงจนปลายท่อนเอ็นเข้าไปหนึ่งในสี่ส่วน และนั่นทำให้หญิงสาวถึงกับกรีดร้องทุบตีเขาอย่างแรง
“เจ็บ! ข้าเจ็บ!”
หยาดน้ำตาไหลรินออกจากดวงตาคู่สวย ใบหน้าบ่งชัดว่านางมิได้ซ่านเสียวแต่เป็นความเจ็บปวดราวกับร่างกายจะฉีกขาด
นาทีนั้นเองที่หานตงได้ประจักษ์ว่าเขากำลังร่วมรักอยู่กับหญิงพรหมจรรย์ แต่จะเป็นไปได้อย่างไรในเมื่อนางเป็นฮูหยินของจานซ่านฉิน แต่งงานมาแล้วหลายเดือน
หรือว่า...ข่าวนั้นจะเป็นความจริง
จานซ่านฉิน บุตรชายคนกลางของประมุขเผ่าจิ้งจอกหางแดงเป็นชายรักชอบหลงหยาง ตัดท้อ แบ่งแขนเสื้อ ถ้าเช่นนั้นก็แสดงว่าเขากำลังพร่าผลาญความบริสุทธิ์ของเย่วสืองั้นเหรอ
“ฮือ ข้าเจ็บ ออกไปจากตัวข้าเดี๋ยวนี้นะคนใจร้าย!”
นางจิ้งจอกขาวทุบตีที่อกชายหนุ่มจนเกิดรอยแดง ทว่าเวลานี้เขาไม่อาจถอยได้อีกต่อไป เขามาไกลเกินกว่าจะปล่อยนางไป
“เย่วสือที่รัก มองหน้าข้า”
เขาประคองใบหน้าของหญิงสาวแล้วใช้ปลายนิ้วเกลี่ยหยาดน้ำตาออกช้าๆ เมื่อนางคลายสะอื้นเงยหน้าขึ้นสบตาเขา หัวใจแข็งแกร่งของคนตัวโตก็ถึงกับอ่อนยวบ เฝ้าบอกกับตัวเองว่าเขาจะจะปกป้องดูแลนาง ไม่มีวันทำให้นางต้องร้องไห้เสียใจอีก
“เชื่อใจข้า ไว้ใจข้า ข้าจะไม่ทำให้เจ้าเจ็บ ข้าสัญญา”
- Writer
