โรมที่รัก

3

มีมาม่าซังจากหลายกลุ่มเสนอตัวรับเลี้ยงโรม นฤบดินทร์... เพราะต่อให้เขาหมดอำนาจ แต่รูปร่างหน้าตายังไม่เปลี่ยนไปจากเดิม

“หนูไม่ต้องทำอะไรเลยค่ะ แค่ไปเป็นผัวพี่เท่านั้น”

บางคนว่า

“ขอบคุณครับ” โรมยังคงสงวนท่าที สมกับเป็นสุภาพบุรุษแมงดาไม่เปลี่ยนแปลง หากเปรียบโรม นฤบดินทร์เป็นราชสีห์ เขาก็ยังคงความเป็นราชสีห์ดังเดิม

ช่วงเวลาแห่งความตกต่ำ วันคืนผ่านล่วงไปอย่างเชื่องช้า หัวใจที่ถูกสุมด้วยไฟแค้นกำลังเผาผลาญความรู้สึกทั้งหมดของโรม นฤบดินทร์ เขาเฝ้ารอการทวงคืนทุกสิ่งทุกอย่างกลับคืนมา แต่จะเป็นไปได้แค่ไหน ยังมีคนแอบดูแคลน เพราะ...สภาพของเขาเวลานี้ เหลือแต่ตัวเท่านั้น

จนกระทั่ง...

วันหนึ่ง โรมก็แทบเอาชีวิตไม่รอด เพราะเคน การิมต้องการจะให้ชีวิตของโรมปิดฉาก ให้เหลือเพียงแค่ชื่อทิ้งไว้ในโลกเท่านั้น

โรมสู้ด้วยหัวใจของความเป็นลูกผู้ชาย แต่สุดท้ายร่างของเขาก็แน่นิ่ง หลังจากนั้นจึงถูกคนของเคน การิมพาไปทิ้งเขตชายแดนของเมือง เมื่อลืมตาขึ้นมา ไม่เพียงร่างกายที่บอบช้ำ แต่ยังพบว่าเขากำลังหิวกระหายอย่างที่สุด พยายามตั้งสติ รับรู้ว่าอย่างน้อยที่สุด เขายังไม่ตาย

โรมจดจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ทุกฉากทุกตอน หัวใจเหมือนถูกบดขยี้ด้วยความแค้น หรือไม่ก็กำลังลุกโพลงด้วยไฟโลกันตร์

อดีตแมงดาขาใหญ่ผู้ที่ผู้คนกล่าวขานหัวเราะให้กับความอัปยศของตน

ยังจะเหลืออะไรให้ตกต่ำกว่านี้

โรมรวบรวมพละกำลังที่เหลือ พาร่างอันบอบช้ำขยับก้าวต่อไป เป็นการก้าวย่างที่ไร้จุดหมายอย่างสิ้นเชิง คนมันเดินมาถึงจุดพ่ายแพ้ ถึงอย่างไรก็ต้องแพ้อยู่วันยังค่ำ พอคิดมาถึงตรงนี้ ร่างกายสูงใหญ่ของโรมก็ค่อยๆทรุดฮวบลงอีกครั้งแล้วแน่นิ่งไปในที่สุด

ในระหว่างนั้นเอง มีหญิงสาวท่าทางสติไม่สมประกอบคนหนึ่งวิ่งเข้าไปหาแล้วพยายามฉุดลากร่างไร้สติของชายหนุ่มไปจนถึงร่มไม้ใหญ่ใกล้เคียง ท่าทางของหญิงสาวไม่เต็มบาทเหมือนจะเป็นห่วงเป็นใยโรมอย่างเห็นได้ชัด เพียงแต่ไม่รู้จะช่วยเหลืออย่างไรเพื่อให้เขาฟื้นขึ้นมา พลัน เธอตัดสินใจทำในสิ่งที่เหนือคามคาดหมายด้วยการนั่งลงแล้วช้อนศีรษะของชายหนุ่มให้มาอยู่บนตักของเธอพร้อมกับเลิกชายเสื้อขึ้น...

เนื้อสองก้อนที่ซ่อนอยู่ภายใต้ร่มเงาของเสื้อปรากฏให้เห็น มันเป็นเต้าที่ขางผุดผ่องงดงาม ปลายแดงระเรื่อชูชัน

สาวสติไม่สมประกอบกำลังจะแสดงบทบาทเป็นแม่!

ในช่วงเวลาเดียวกัน แม่เฒ่าคนหนึ่งถือไม้เท้าเดินออกตามหาหญิงสาวพร้อมกับส่งเสียงเรียกโหวกเหวก

“สายน้ำ... น้ำเอ๊ย...”

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ สีหน้าของแม่เฒ่าผู้อยู่ในเสื้อผ้าขะมุกขะมอมไม่ต่างอะไรกับสาวสติไม่สมประกอบคนนั้นดูเป็นกังวล... หลายเดือนก่อนผู้หญิงคนนี้ถูกทำร้ายจนเกือบไร้ลมหายใจ บอบช้ำทั้งร่างกายและจิตใจ ถูกคนของแก๊งคุ้มครองโสเภณีนำมาทิ้งไว้ที่นี่ แต่ดูเหมือนว่าชะตาของเธอยังไม่ถึงจุดจบ แม่เฒ่ามาพบเห็นได้ให้การช่วยเหลือเอาไว้จนสภาพร่างกลายกลับคืนมาเกือบเต็มร้อย มีเพียงร่องรอยช้ำเล็กๆน้อยๆเท่านั้น ทว่า...สภาพจิตใจย่ำแย่จนกลายเป็นคนฟั่นเฟือนไปในที่สุด

เธอจำได้เพียงชื่อของตัวเอง... น้ำ หรือสายน้ำ

รูปร่างหน้าตาที่ยังงดงาม สร้างความกังวลให้กับแม่เฒ่า เพราะความสวยของเธอในแง่หนึ่งก็หมายถึงอันตรายของเธอนั่นเอง

ขณะหญิงชรากำลังขยับก้าวต่อไป พลันต้องหยุดชะงัก สายตาจ้องเขม็งไปยังภาพตรงหน้า...