สิงห์หารัก

ตอนที่ 11 ภูมิใจนำเสนอ

“รินก็ทำงานอยู่ออฟฟิศไร่ส้มภูลมครับ เพิ่งเรียนจบมาก็โชคดีที่ได้ทำงานที่นี่ เป็นเลขานายสิงห์” ไพศาลพูดออกมาด้วยความภาคภูมิใจในตัวลูกสาวคนเล็ก

“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณริน ผมเองก็เพิ่งเคยมาอยู่จังหวัดนี้ มีอะไรก็ช่วยแนะนำด้วยนะครับ”   ชายหนุ่มที่ดึงสติกลับมาได้แล้ว กล่าวกับหญิงสาวยิ้ม ๆ

นรีรินมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า หน้าตาหล่อดูดี ผิวขาว สูง ดูเหมือนพระเอกเกาหลี จนเธออดคิดไม่ได้ว่าเขาน่าจะไปเอาดีด้านการเป็นดารามากกว่าจะมาเป็นเกษตรกรอยู่ในไร่ในสวน

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ รินเองก็ไม่ค่อยรู้อะไรมากหรอกนะคะ ต้องพ่อเลยเรื่องรอบรู้ เพราะขับรถไปมาทุกที่ ไม่มีที่ไหนที่เฮียไพศาลไม่รู้จัก จริงไหมพ่อ” หญิงสาวพูดกับชายหนุ่มเสร็จก็หันไปทางไพศาล และอดพูดแหย่ออกมาไม่ได้

“ฮ่า ฮ่า ไอ้ลูกคนนี้มันชมหรือมันว่าพ่อ จริงๆ ถ้าคุณอิฐมีไรให้ช่วยบอกผมได้เลยนะครับ”

“ขอบคุณครับลุงไพศาล” ชายหนุ่มอมยิ้มเล็กน้อย ยิ่งทำให้ใบหน้าหล่อเหลาสว่างไสวราวกับมีแสงสปอร์ตไลท์คอยส่อง

หล่อเวอร์อ่ะ นรีรินเผลอจ้องอย่างลืมตัว

ไพศาลมองดูหนุ่มสาวแล้วแอบมีความหวัง ลูกสาวสุดที่รักของเขาควรจะได้คนที่ดีมาดูแล ต้องคอยจับตาดูกันไปว่าชายหนุ่มดีพอจะให้ฝากความหวังได้หรือไม่ อย่างน้อยเท่าที่เขาสังเกตเห็นอดิศักดิ์ก็ดูเป็นคนหนุ่มที่มารยาทดี นิสัยที่เห็นถ้าไม่หลอกลวงกัน ก็ดูเป็นคนมีน้ำใจ ทำงานเก่ง

“วันนี้คุณอิฐทานข้าวด้วยกันนะครับหวังว่าคงไม่รังเกียจ”

“โอ๊ยไม่เลยครับ จะรังเกียจได้ยังไง ผมรู้สึกเกรงใจมากกว่า” ชายหนุ่มรีบเอ่ยออกมา ทำให้ไพศาลที่ได้ยินถึงกลับยิ้มหน้าบาน

“ถ้าอย่างนั้นรินไปทำกับข้าวเถอะ” สิ้นคำของไพศาล หญิงสาวหรี่ตามองอย่างจ้องจับผิด พ่อเธอกำลังคิดจะทำอะไร

“ได้จ้ะ แต่กับข้าวบ้าน ๆ มากเลยนะคะ ต้องบอกไว้ก่อนเผื่อคุณอิฐจะทานไม่ได้” หญิงสาวถึงจะ ชื่นชอบความหล่อ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกยินดีที่จะให้ใครมากินข้าวร่วมกับพวกเธอ เพราะเธอชอบกินข้าวกับครอบครัว หรือไม่ก็คนกันเองเท่านั้น

“ผมยังไงก็ได้ครับ มีไรให้ช่วยก็บอกได้นะผมพอทำกับข้าวได้บ้าง” นอกจากจะไม่ปฏิเสธแล้ว     ชายหนุ่มยังแสดงความหวังดีจะช่วยอีก

“ได้ยังไงกันไอ้ลูกคนนี้ จะให้แขกมาช่วยทำกับข้าว ไปเลยไปทำ เอาอร่อย ๆ นะ อย่าให้พ่อต้อง   ขายหน้า อุตส่าห์โฆษณาไว้เยอะ” ไพศาลไล่ให้ลูกสาวไปทำกับข้าวมาเลี้ยงแขก

“ค้าาาา” เธอหันหลังเดินเข้าครัวไป หมดความสนใจคนทั้งคู่ที่นั่งคุยกันรอเวลาอาหารเย็น

จนกระทั่งอาหารจัดวางบนโต๊ะเรียบร้อย โดยมีชายหนุ่มเข้าไปช่วยเธอตักและจัดวาง ทั้งสองคนจึงนั่งลงพร้อมกัน ไพศาลมองตามด้วยความ ชอบใจ ผู้ชายแบบนี้ค่อยเหมาะกับตำแหน่งว่าที่ลูกเขยของเขาหน่อย

“อาหารพอใช้ได้ไหมครับคุณอิฐ”

นรีรินทั้งหมั่นไส้และขำ ๆ ไพศาลที่ดูกระตือรือร้นมากเกินไป กลัวลูกสาวหาแฟนไม่ได้หรือยังไง เธอได้แต่ส่ายหน้าเบา ๆ เมื่อได้ยินไพศาล เอ่ยถามอดิศักดิ์แบบนั้น ใครเขาจะกล้าบอกว่าไม่อร่อยในเมื่อมากินข้าวฟรีบ้านคนอื่น แถมคนทำก็นั่งอยู่ข้าง ๆ

ถ้าเป็นนายสิงห์ก็ว่าไปอย่าง รายนั้นปากกับใจตรงกัน ที่สำคัญปากไม่ดี ปากเสีย ไม่เคยเห็นหัวใคร กำลังกินข้าวอร่อย ดันไปคิดถึงเจ้านายซะได้ หมดกันเลย อวสานอาหารเย็น กินข้าวเหมือนกลืนทรายลงคอ แค่คิดนิดเดียวยังทำให้ดัชนีความสุขของเธอลดลงฮวบฮาบ

“อร่อยมากครับ” ชายหนุ่มกล่าวชมยิ้ม ๆ ทำให้ไพศาลออกอาการพอใจอย่างมาก

“แล้วคุณอิฐเป็นคนที่ไหนครับ แต่ก่อนทำอะไร ทำไมถึงขึ้นมาทำงานถึงเหนือได้” แล้วรายการสัมภาษณ์คนน่าสนใจของไพศาลก็เริ่มขึ้น ทั้งสองคนสนทนากันอย่างออกรสออกชาติ โดยมีนรีรินนั่งกินอยู่ข้าง ๆ ไม่สนใจใคร เธอจะรีบกินรีบเสร็จจะได้ไปอาบน้ำนอน เพราะวันนี้เหนื่อย ไม่ใช่สิเหนื่อยทุกวันตั้งแต่ทำงานเป็นเลขาภูสิงห์

“แล้วคุณอิฐมีแฟนหรือยัง”

“ผมยังโสดครับ เพิ่งสามสิบสองเอง” พอแว่วได้ยิน เธออดแปลกใจไม่ได้

อื้อหือสามสิบสองแล้วเหรอเท่ากับนายสิงห์เลย แต่ใบหน้าห่างกันประมาณเขาสามลูก

ทีแรกไม่สนใจฟัง แต่พอได้ยินว่าชายหนุ่มยังโสดและอายุสามสิบสองแล้ว ก็อดนำไปเปรียบกับเจ้านายด้วยความสะใจไม่ได้ มีคนหล่อเลิศดีกว่าเจ้านาย ทำไมมันช่างรู้สึกดีอย่างนี้ ที่ได้เห็นคนอื่นเหนือกว่าภูสิงห์ แค่นี้ก็ทำให้เธอมีความสุขแล้ว

“ไม่น่าเชื่อนะคะว่าคุณอิฐสามสิบสองแล้ว ยังหล่อดูดีวัยรุ่นอยู่เลย” เธอเผลอเอ่ยชมไป

“ขอบคุณครับ ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก” ชายหนุ่มหน้าขึ้นสีระเรื่อบนโหนกแก้ม ยิ่งเขาเป็นคนผิวขาวยิ่งเห็นชัด เผลอเงยหน้าขึ้นสบตาหญิงสาว นรีรินจึงส่งยิ้มให้ มีผู้ชายหล่อเหลามาสบตาด้วย รู้สึกว่าอาหารรสชาติดีขึ้นมาเล็กน้อย

จากที่คิดว่าไม่อยากกินข้าวร่วมกับคนอื่น บางทีอาจจะต้องเปลี่ยนแปลงความคิดใหม่ เพราะจริง ๆ แล้วก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ไพศาลมีเพื่อนคุยและดูมีความสุขขึ้น

นรีรินเดินถือแฟ้มรายงานสรุปการลงแปลงองุ่นรอบใหม่ ไปที่หน่วยแปลงองุ่น เพื่อขอรายงานเพิ่มเติม บางรายการยังไม่ละเอียดพอ เธอทำงานมาจะสามเดือนแล้ว ตะวันเคยสอนงานและคอยย้ำกับเธอเสมอเรื่องรายละเอียดเป็นสิ่งสำคัญที่ภูสิงห์จะดู

เจ้านายของเธอเป็นคนสายตาดีจนน่าใจหาย อะไรที่ไม่ครบมักจะมองเห็นก่อนรายละเอียดอื่น ๆ เสมอ เธอจึงต้องหาข้อมูลเพิ่ม เพราะไม่อยากโดนเจ้านายเรียกไปด่า หรือต้องเฉียดเข้าไปใกล้โดยไม่จำเป็น

“สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีจ้าน้องริน มีไรหรือเปล่า”

“มีเรื่องรบกวนพี่ดาน้อยนึงค่ะ อยากขอข้อมูลเรื่องแปลงองุ่นรอบใหม่”

 “ได้สิ จะเอาข้อมูลรายละเอียดแค่ไหนเดี๋ยวพี่หาให้ นั่งรอแป๊บนะจ๊ะ”