ตอนที่ 12 อย่าไปพูดที่ไหน อายเขา
1185 Words
พี่ดาสาวสวยแห่งหน่วยแปลงองุ่น ผู้ที่ใจดีมีเมตตา แต่ถ้าน้อง ๆ ส่งงานไม่เรียบร้อยหรือมีปัญหาให้เธอ ก็พร้อมจะกลายร่างจากนางฟ้าเป็นนางยักษ์ทันที ทุกคนรู้กิตติศัพท์ดี เรื่องงานไว้ใจพี่ดาได้เสมอ
“ขอบคุณค่ะพี่ดา” จากนั้นนรีรินก็แจกแจงสิ่งที่ต้องการระเอียดยิบ จนพี่ดาต้องเงยหน้าขึ้นมอง
“พี่ว่า คุยกับคุณอิฐดีกว่านะ”
พี่ดาจึงให้นรีรินเข้าไปคุยกับอดิศักดิ์ พอได้คุยงานด้วยกันทำให้เธอต้องมองชายหนุ่มใหม่ เห็นหน้าตาหล่อใสแบบนั้น แต่เรื่องงานเฮี้ยบพอ ๆ กับภูสิงห์ มิน่าเขาถึงยอมรับเข้ามาทำงานด้วยกัน แต่ก็ดีสำหรับเธอ เพราะเจอคนเก่งเธอก็จะได้ทำงานง่ายขึ้น
คุยงานเสร็จอดิศักดิ์ก็อาสาจะเดินไปส่งนรีรินถึงออฟฟิศ อยากปฏิเสธแต่เขาก็ยืนยันเธอจึงต้องปล่อยตามนั้น ทีแรกก็ออกอาการเกร็ง ๆ เพราะปกติก็ไม่ค่อยจะคุยกับใคร และยิ่งหนุ่มหล่อแบบนี้จะไม่ให้เธอเกร็งได้ยังไง
อดิศักดิ์พูดคุยกับเธอ เล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ ทั้งที่เป็นเรื่องธรรมดาแต่กลับเล่าได้น่าฟังน่าสนใจ จนเธอเริ่มเป็นกันเองกับเขามากขึ้น จากคุณอิฐก็กลายเป็นพี่อิฐ และจากคุณรินก็กลายเป็นน้องรินไปเรียบร้อย ทั้งคู่ปล่อยตัวตามสบายพูดคุยหัวเราะกันไป ตลอดทางเดินที่ผ่านมีบางคนหันมามองพวกเธอสองคน คนมองส่วนมากจะเป็นสาว ๆ ในไร่แห่งนี้ เธอรู้จักบ้าง และไม่รู้จักบ้าง ส่วนใหญ่จะทักหัวหน้าหน่วยสุดหล่อมากกว่าจะสนใจเธอ
“ริน...เอ็งทำงานกับนายสิงห์เป็นไงบ้าง...เอ่อ..มีปัญหาอะไรไหม” ไพศาลเอ่ยถามลูกสาวขณะที่นั่งกินข้าวด้วยกัน
“เรื่องงานก็มีบ้างจ้ะ แต่พี่ตะวันก็ช่วย มีปัญหาไรก็ปรึกษาได้ทุกเรื่อง” เธอตักข้าวกินพร้อมกับตอบคำถามไพศาล
“แล้วกับนายล่ะ...มีปัญหาอะไรกันไหม..เอ่อ...หมายถึงนายมายุ่ง หรือทำอะไรเราไหม”นรีรินได้ยินไพศาลเอ่ยถาม เธอถึงกลับสำลักข้าวที่กำลังเคี้ยวยังไม่ทันกลืนด้วยซ้ำ ต้องรีบยกน้ำขึ้นดื่ม ส่งเสียงไอโครกๆ หลายครั้งกว่าจะดีขึ้น
“พ่อ!! นายจะมาทำอะไรริน หน้ายังไม่มองเลย” เธอชี้แจงพ่ออย่างรวดเร็ว
“เอ่อ..ข้าก็ถามไปงั้นแหละ ไม่อยากให้เอ็งอยู่ใกล้นายมากเกิน เดี๋ยวคนอื่นจะมาว่าลับหลังไม่ดี”
“แสดงว่าพ่อได้ยินอะไรมา”
“ก็..ไม่มีอะไรหรอก คนมันก็พูดไปเรื่อย”
“พ่ออย่าไปฟังอะไรให้มันรกหู รินบอกตรงนี้เลยนะว่า ไม่มีทาง ต่อให้เหลือนายสิงห์เป็นผู้ชายคนเดียวในโลกก็ไม่เอามาทำพันธุ์แน่นอน!!” นรีรินพูดด้วยสีหน้าท่าทางจริงจังราวกับกำลังทำพันธสัญญาร่วมกับคู่ค้าของไร่ส้มภูลม
“ดีแล้วล่ะ ที่เอ็งไม่ได้คิดอะไร เค้าเป็นเจ้านายเราเป็นลูกน้องก็อย่าไปใกล้ชิดมากเดี๋ยวคนอื่นจะมองไม่ดี” ไพศาลมีสีหน้าดีขึ้นเมื่อได้ยินคำยืนยันจากปากลูกสาว
“ได้จ้ะ ต่อไปรินจะระวัง” นรีรินรับปากไพศาล ปกติก็แทบไม่เคยเฉียดเข้าใกล้เจ้านาย เธอจึงรับปากได้เต็มปากเต็มคำ ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะทำให้พ่อไม่ได้
“แล้วคุณอิฐล่ะ เอ็งคิดว่าไง”
“พ่ออออออ...เลิกคิด รินจะทำงานหาเงินซื้อบ้าน แล้วให้พ่อไปนั่งกินนอนกิน เรื่องอื่นยังไม่คิด”
“เฮ้ย!! ข้ายังไม่ได้เป็นอัมพฤกษ์อัมพาตนะจะได้ไปนั่งกินนอนกิน...ไอ้ลูกคนนี้นี่”
“ฮ่า ฮ่า ไอ้เราก็นึกว่าจะชอบสบายๆ”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง เราเห็นว่าคุณอิฐเป็นไง” ไพศาลยังไม่ยอมแพ้ อยากรู้ความคิดของลูกสาว
“ก็ดี”
“เออ...ดี..พ่อก็คิดเหมือนกัน”
“คิดไรพ่อ”
“อ้าว..ก็ดีไง แบบนี้เอ็งไม่ลองพิจารณาเขาดูหน่อยเหรอ”
“พ่อจ๋าาาา...พ่อสุดที่ร้ากกกก คุณอิฐเขาแค่แวะมากินข้าวด้วย วันเดียว ถึงกับคลั่งไคล้อยากได้เป็นลูกเขยเลยรึ เค้ายังไม่เคยจะแสดงท่าทีไรเลย พ่อนะคิดเยอะ”
“ไม่นาา... ข้าก็สังเกตว่าเค้ามองเอ็งอยู่”
“กินข้าวพ่อ เอ้านี่แกงที่พ่อชอบ กินๆจะได้เลิกคิดถึงเรื่องของคนอื่น”
“คนอื่นที่ไหน นั่นมันว่าที่ลูกเขยฉันเลยนะ”
“แค่ก แค่ก” นรีรินได้ยินสรรพนามใหม่ล่าสุดของอดิศักดิ์เธอถึงกลับสำลักน้ำแกงที่กำลังซดลงคอ พาลจะดึงเอาอันอื่นออกมาด้วย ต่อไปเวลากินข้าวกับพ่อเธอต้องระวังมากกว่านี้ จะไม่กินอะไรจนกว่าพ่อจะพูดเสร็จ
“โอ๊ยยยพ่อ.. อย่าไปพูดที่ไหนนะอายเค้าตายเลย ผู้ชายไม่พูดซักคำ เราคิดเองเออเอง”
“ฉันเป็นพ่อแกนะ เป็นผู้ชายด้วย ดูออกโว้ย”
“จ้าาา...พ่อผู้มีสายตาแหลมคม หยุดคิดเรื่องนี้ได้เลยนะ เพราะรินไม่คิด ที่คิดได้ตอนนี้จะหางานทำ หาเงิน”
“มีแฟนแล้วมันก็ทำงานได้ เอ็งจะคิดมากทำไม แล้วไอ้ที่จะหางานทำคืออะไร ในเมื่อทุกวันนี้ก็ทำงานอยู่แล้วนี่”
“คือ..รินอยากได้งานตรงกับที่เรียนมา ตอนนี้ก็ยื่นสมัครทางเน็ตไปหลายที่แล้ว รอแต่เขาจะเรียกสัมภาษณ์ รินถึงบอกไงว่าตอนนี้ไม่อยากมีแฟน แต่อยากหางานหาเงินก่อน”
“เออ ๆ ตามใจ แต่ถ้าคิดจะมีเมื่อไหร่ ข้าว่าคุณอิฐเค้าก็ดีนาาา..” ไพศาลยังรู้สึกเสียดาย ถ้าลูกสาวจะพลาดโอกาสจากคนดี ๆ
“สวัสดีครับ” เสียงกล่าวทักพวกเธอสองพ่อลูกดังขึ้นหน้าประตู
เชื่อเลย ว่าคนเราเซ้นดีจริง พูดถึงก็โผล่มาราวกับรู้ว่ามีคนนินทา เอ้ย..กำลังเอ่ยถึง
นรีรินหันไปมองหน้าพ่อ ส่งสายตาห้ามพูดถึงเรื่องที่พวกเธอสนทนาค้างไว้ พร้อมกับลุกขึ้นเดินไปที่ประตู
“สวัสดีค่ะ กำลังทานข้าวพอดี ทานด้วยกันไหมคะ” หญิงสาวกล่าวทักทายและเชิญแขกเข้ามาในบ้าน
“ขอบคุณครับ ผมทานมาเรียบร้อยแล้ว พอดีว่าเข้าไปในเมืองเจอขนมเจ้าดังเลยซื้อมาฝาก” อดิศักดิ์ยื่นถุงของฝากให้หญิงสาวพร้อมกับหันไปทำความเคารพไพศาล
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับคุณอิฐ คราวหน้าไม่ต้องก็ได้ครับเกรงใจ นี่ถ้ารู้ว่าคุณจะมา จะได้ให้รินเตรียมกับข้าวไว้รอทานด้วยกัน”
นรีรินหันไปมองพ่อทันที ส่งสายตาพูดกับพ่อ แต่ก่อนถ้าส่งสายตาให้จะเข้าใจกันตลอด แต่วันนี้กลับแปลความหมายไม่ออก หรือว่าพ่อเธอตั้งใจพูดแบบนั้น
พ่อที่ประเสริฐ
- Writer
