ตอนที่ 6 มีอะไรมาแลกเปลี่ยน

1100 Words

นรีรินจ้องหน้าภูสิงห์อย่างโกรธเกรี้ยว ผสมความไม่พอใจเมื่อคิดว่าเขาอาจจะเป็นคนทำร้ายราเชน ที่ผ่านมาพวกเธอพยายามไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเขา แต่ทำไมเขาต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวกับพวกเธอด้วย บางทีอาจถึงเวลาต้องคุยกับพ่อของเธออย่างจริงจังแล้ว ทันทีที่เธอได้งานทำจะต้องย้ายออกไปจากที่นี่ ภูสิงห์ถูกหญิงสาวตรงหน้าจ้องมองราวกับเป็นศัตรูกัน เขาไม่สนใจก็แค่ลูกคนงานในไร่ กล้าดียังไงมาใช้สายตาโกรธเกลียดเขา คนที่มันเคยมองเขาแบบนี้ ล่าสุดจำได้ว่าต้องนอนโรงพยาบาลหยอดน้ำข้าวต้มตั้งหลายคืน แต่สำหรับเธอจะปล่อยไปก่อน ในเมื่อเธอมั่นใจขนาดนั้น เขาจะทำให้ผิดหวังได้อย่างไร “ดูซะ” ภูสิงห์โยนโทรศัพท์ไปตรงหน้าหญิงสาว หน้าจอปรากฏคลิปภาพกำลังเคลื่อนไหวในความมืดแต่กล้องคงจะเป็นแบบถ่ายในความมืดได้ จึงทำให้เห็นภาพค่อนข้างชัด เธอจึงยื่นมือไปหยิบขึ้นมาดู คลิปความยาวไม่เกินสามนาที ยิ่งดูหน้าเธอก็ยิ่งซีด จำได้ว่าราเชนใส่ชุดดำทั้งชุด ซึ่งอาจจะไม่ใช่เขาก็ได้ แต่พอเห็นใบหน้าที่หันมาทางกล้องแค่เพียงแว็บเดียว ถึงแม้จะมี ผ้าปิดหน้า แต่เธอก็จำสายตาคู่นั้นได้ ไม่จริงใช่ไหม “ฮึ...ใช่มันไหม” เสียงภูสิงห์เยาะเย้ย เรียกสติเธอให้กลับมา “ถึงจะเป็นพี่เชน ก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะเข้าไปขโมยอะไรของนายซักหน่อย” “เธอจะเชื่ออย่างนั้นก็ได้ฉันไม่บังคับ หรืออยากให้ฉันตามไปถามมันด้วยตัวเองก็ได้ แล้วอย่ามาหาว่าฉันโหดร้าย เพราะฉันก็อยากเจอมันเหมือนกัน หรือเธอว่าไง” “นาย..จะทำอะไร” นรีรินตกใจ เขาจะทำอะไรราเชน จะฆ่าเขาเลยไหม “เธอบอกที่อยู่มันมา ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าเธอจะไม่รู้เรื่อง ญาติมันก็มีแค่พวกเธอพ่อลูก อย่าให้ฉันต้องออกแรงตามหามันเอง เพราะถ้าเจอฉันก็ไม่เก็บมันไว้แน่” นรีรินหน้าซีดเผือด โทรศัพท์ที่อยู่ในมือร่วงลงบนที่นอน ถ้าภูสิงห์พูดแล้วมักจะคำไหนคำนั้น ราเชนมีหวังไม่รอดแน่ ยิ่งพวกเขาไม่เคยญาติดีกันมาก่อน จะฆ่าให้ตายก็ง่ายเหมือนปลอกกล้วยเข้าปาก “อย่า..อย่านะ!!” เธอระล่ำระลักออกมา จากที่เห็นภาพในกล้องแอบถ่าย ภูสิงห์เชื่อว่าราเชนไม่ได้เป็นขโมยฝีมือกระจอก ๆ แน่นอน มันมาทำอะไร ดูท่าทางแล้วน่าจะเกี่ยวกับตัวเขามากกว่าเงินทอง คลิปที่ให้หญิงสาวดู ภูสิงห์ได้มาจากตัวกล้องขนาดจิ๋วที่เขาซื้อมาเพราะความชอบ ลองติดไว้ในห้องทำงาน ตรงกรอบรูป ไม่คิดว่ามันจะมีประโยชน์ทำให้เขารู้ว่าโจรเป็นใคร กล้องวงจรปิดอันอื่นล้วนแต่ไม่มีภาพ ตั้งแต่หัวค่ำจนถึงช่วงเวลาดังกล่าวไม่สามารถบันทึกภาพได้ จอภาพดำหมดทุกตัว ภูสิงห์กวาดตามองหญิงสาวสวยที่อยู่ตรงหน้า นั่นสิ บางทีเธออาจจะมีประโยชน์ในการเป็นตัวล่อ ให้ราเชนมันกลับมาได้ ในเมื่อพ่อกับน้องมันอยู่ที่นี่ ตัวมันยังไงก็ต้องกลับมา เขาได้ยินองอาจพูดถึงสองพ่อลูกคู่นี้ว่า หญิงสาวกำลังหางานทำ และจะออกไปจากที่นี่ มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกเด็กน้อย ในเมื่อราเชนกล้าเข้ามาด้วยจุดประสงค์ไม่ดี เขามองเห็นเหยื่อล่อแล้ว จะปล่อยให้หลุดมือไปได้อย่างไร “เธอมีอะไรมาแลกเปลี่ยนไม่ให้ฉันฆ่าไอ้ราเชน ถ้าไม่มีก็หุบปาก” ภูสิงห์เปิดโอกาสให้เธอยื่นข้อเสนอ “เงินทั้งหมดที่อยู่ในมือนายสิงห์ รินไม่เอาแล้วก็ได้” หญิงสาวยอมเทหมดหน้าตัก เสียดายก็เสียดาย เพราะเงินก้อนนี้เธอสามารถเก็บไว้ใช้จ่ายกับไพศาลได้อีกนาน ระหว่างรอหางานทำ “น้อยไป” “ห๊ะ แต่..แต่.. ทั้งหมดแล้วนะ” หญิงสาวแทบจะร้องไห้ เมื่อมองดูเงินก้อนนั้นที่น้อยไปสำหรับเขา แต่มันมากพอสำหรับเธอ ถ้าน้อยจนไม่เหมาะกับคนระดับนายสิงห์ก็ได้โปรดคืนมาให้เธอเถอะ นรีรินได้แต่คิดในใจไม่กล้าขอคืน ยืนก้มหน้าไว้อาลัยให้กับชะตากรรมชีวิตของตัวเอง เมื่อต้องตกอยู่ภายใต้อำนาจของนายใหม่ “มีอะไรอีก หึ หึ ” เสียงหัวเราะเขย่าขวัญเธอกลางดึก ไม่ใช่สินี่ก็ล่วงเข้าวันใหม่มาแล้ว บอกได้เลยว่าเธอไม่มีความรู้สึกง่วงใดๆ มีแต่ความกดดันจากเขา แบบนี้ยังจะเรียกว่าให้โอกาสเธอได้อีกหรือ เขากวาดตามองเธอ นรีรินรีบดึงผ้าเช็ดตัวมาคลุมกระชับแน่นเข้าไปอีก “ต่อให้เอาตัวเข้าแลก ราคาก็น่าจะน้อยกว่าเงินนี่หลายเท่า” เขาเลิกคิ้วขึ้นมองเธอสลับกับมองเงินในมืออย่างดูถูก นรีรินกำมือแน่น ไอ้ผู้ชายปากหมา!! นรีรินตะโกนเสียงดัง...ภายในใจ “แบบเธอใช้แรงน่าจะเหมาะกว่า ดูแล้วทักษะอย่างอื่นไม่น่าพัฒนา ตอนเด็กแบบไหน โตมาก็คงแบบนั้น” “จะให้ฉัน..เอ่อ..รินทำงานอะไรคะ” เมื่อไม่มีทางเลือก อย่างน้อยก็ต้องถามเพื่อจะได้เตรียมตัวตั้งรับ “ขุดดิน” ไอ้บ้าาาา!! “ค่ะ” “ดี ฉันชอบคนพูดง่าย” “ค่ะ” เธอตอบรับเพียงอย่างเดียว แต่ในใจ มีแต่คำสรรเสริญมอบให้ “เงินนี่ฉันจะเก็บไว้บวกรวมกับแรงงานที่เธอต้องมาทำงานให้ฉัน ไม่ต้องห่วงหรอกนะฉันไม่ใช่เจ้านายใจร้ายขนาดนั้น จะจ่ายเงินเดือนให้เธอเท่ากับคนอื่น แต่เธอต้องทำงานอยู่ในสายตาคนของฉันตลอดเวลา อย่าให้รู้ว่าแอบพบกับไอ้ราเชนแล้วไม่ยอมบอกฉัน ไม่งั้นเธอกับพ่อเตรียมตัวลาโลกได้เลย!!” น้ำเสียงเหี้ยมเกรียมไร้ความปราณีที่เปล่งออกมา ทำให้หญิงสาวได้แต่ก้มหน้ายอมรับ ภายในใจรู้สึกหดหู่และอดสังเวชตัวเองไม่ได้ เมื่อไหร่เธอจะหลุดพ้นออกไปจากที่นี่สักที “พรุ่งนี้ให้ไปเริ่มงาน” ในเมื่อเธออยากทำงาน เขาก็จะจัดให้

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more