หลายชั่วโมงต่อมา...
พรึ่บ! ฉันดันหลังให้คุณสิงเดินไปที่หน้าประตู
“คุณสิงงงง กลับไปได้แล้วค่ะ~” ตอนนี้ฉันกำลังไล่คุณสิงที่กินข้าวเสร็จแล้วแต่ยังไม่ยอมกลับบ้านตัวเองสักที
“คุณสิงยังไม่อยากกลับเลยนะทำไมเจ้าขาต้องไล่คุณสิง” แหนะ! มีลูกอ้อนซะด้วย
“ไม่ต้องทำมาพูดเพราะเลยนะคะปกติไม่เห็นพูดเลย” ฉันอย่างงั้น ฉันอย่างงี้ตลอดเลยคุณสิงน่ะ
“ถ้าอยากให้พูดบ่อย ๆ ก็ยอมให้คุณสิงอยู่ด้วยคืนนี้สิ”
“ไม่ได้ค่ะ”
“ทำไมหืมเราเป็นผัวเมียกันแล้วนะเมียอยู่ไหนผัวอยู่ด้วย นะ ๆ” ตอนอ้อนก็น่ารักดีหรอกแต่ว่ายังไม่อยากใจอ่อน
“ผะผัวเมียอะไรกันคะ-////-”
“เราเป็นแฟนก็พอเถอะ!” ใจเต้นตึกตักอีกแล้วทำไมเก่งจังนะเรื่องแบบนี้
“เราไปไกลกว่าแล้วเจ้าขา...” พรึ่บ! คุณสิงจะโน้มมาจูบแต่ว่าฉันหลบและหนีมาได้ทัน ชิ! จะเจ้าเลห์เกินไปแล้วนะ
