พาหุงแสดงออกอย่างชัดเจนว่าพอใจในตัววรินทร์เป็นพิเศษจนลูกน้องของเขาไม่มีใครกล้าเข้าใกล้วรินทร์เพราะกลัวโดนเจ้านายแสดงความไม่พอใจออกมา
วรินทร์เองก็พอรู้ว่าพาหุงนั้นปฏิบัติกับเธอดีเกินกว่าลูกหนี้ แต่เธอก็ไม่อยากจะเข้าข้างตัวเองให้มากนัก เพราะว่าเวลาแค่เดือนกว่าๆ ที่เธออยู่กับเขา ยังไม่สามารถรู้ได้ว่าเขานั้นเป็นคนอย่างไร
ในวันหนึ่งวรินทร์ได้รับโทรศัพท์จากบิดาที่ไม่ได้ติดต่อเธอมานานเกือบสองเดือน เธอร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจที่บิดาไม่ได้ทิ้งเธออย่างที่ใครๆ บอก
“พ่อสบายดีหรือเปล่าคะ” เธอถามเขา
“สบายดี ลูกอยู่ไหนตอนนี้ พ่อไปหาที่บ้านแต่ว่ามันติดประกาศขาย” เขาบอกเธอ
“เขามายึดบ้านเราแล้วค่ะ แล้วเอาเงินจ่ายหนี้ทุกคนแทนพ่อหมดแล้ว กลับมาเถอะนะคะ ถ้าบ้านขายได้เราก็เหลือเงินให้ไปเช่าห้องเช่าอยู่ด้วยกัน หนูจะทำงานหาเลี้ยงพ่อเอง” เธอบอกบิดา
“แล้วเมื่อไรจะขายได้ ตอนนี้พ่อติดเงินเขาอยู่หนึ่งแสน ถ้าพ่อไม
